Η σιωπή που επικρατεί στις πόλεις μας, κυρίως τα βράδια, είναι απειλητική, τρομακτική, σαν θρίλερ.
τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, όλοι ανεξαιρέτως.
Η Μεγάλη Εβδομάδα του 2020 δεν έχει τίποτα κοινό με τα Πάσχα που έχουμε ζήσει κι ελπίζω να μην ξαναζήσουμε αυτή την ατμόσφαιρα.
Οι απειλές για τη ζωή μας είναι πολλές και διαφορετικές: Μας απειλεί ο κορωνοϊός, μας απειλεί η ανευθυνότητα, μας απειλεί το οικονομικό μας «αύριο», μας απειλεί το ΔΝΤ, τα χρέη μας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη απειλή που τρομάζει αλλά δεν κάμπτει: Η πραγματική απειλή που δέχεται κάποιος όταν κάποιους άλλος δεν συμφωνεί με την άποψή του – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που δεν μας απασχολήσει περισσότερο σήμερα.
Γύρισα μόλις από τον βραδινό μου περίπατο με τον σκύλο μου, με τον κωδικό «6» στο κινητό και η σιωπή της πόλης ήταν εκκωφαντική.
Το σκυλί που συνήθως τρομάζει όταν πάμε να περάσουμε τη λεωφόρο από τη βουή των αυτοκινήτων αυτές τις μέρες είναι ήρεμο και χαλαρό αφού δεν υπάρχει βουή γιατί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα.
Τα μαγαζιά δεν έχουν στολιστεί πασχαλινά, λαμπάδες δεν κρέμονται στις βιτρίνες και οι μασκοφόροι συμπολίτες που συναντάς στο διάβα σου είναι λιγοστοί και αγνώριστοι. Χθες με χαιρέτισε ο μπαμπάς ενός συμμαθητή του γιου μου και φυσικά απάντησα αμήχανα μέχρι να καταλάβω ποιος είναι πίσω από μάσκα.
Η Μεγάλη Εβδομάδα του 2020 θα είναι πραγματικά μεγάλη. Ο δικός μας «γολγοθάς» έχει ακόμη δρόμο μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού.
Σκέψεις που θα μας κάνουν αισιόδοξους, πράξεις που θα μας κάνουν χρήσιμους για όσους μας χρειάζονται, και υπευθυνότητα είναι μάλλον το μήνυμα της Ανάστασης που περιμένουμε.
Καλό Πάσχα εν καραντίνα αναγνώστες! Με υγεία!!!
Γιάννης Καφάτος / viewtag
