Ομιτζι και τρια λολ στα κινητά, μέρα νύχτα...

Καθένας τραβάει τα δικά του αυτή την εποχή, και φυσικά έχει διαβάθμιση το πόσο εύκολα ή δύσκολα το περνάς, αλλιώς ο Γκέφεν στο γιοτ του στις Μπαχάμες, αλλιώς ο Μήτσος με τη Σούλα άφραγκοι στο “τυφλό” διάρι στο Μπραχάμι.
Μέσα σ’ όλα αυτά, υπάρχει μια συγκεκριμένη συνθήκη για την οποία δεν βλέπω να μιλάει κανείς..
-εννοώ αρμόδιος κανείς- και αυτή η συνθήκη είναι τα παιδιά.
Και όσοι έχουμε από δαύτα.
Τα δικά μου είναι στην εφηβεία, όπως και όλων των δικών μου ανθρώπων, οπότε μόνο γι αυτό μπορώ να μιλήσω, που είναι μάλλον και το πιο δύσκολο. Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο το έργο “παιδιά στην εφηβεια”, πολλώ δε μάλλον σ’ αυτές τις συνθήκες.
Τα παιδιά, λοιπόν, γενικά δείχνουν κουλ. Ψύχραιμα.
Κι αυτό μπορεί να σε αποπροσανατολίσει, να σε κάνει να πιστέψεις ότι οκ, δεν έχουν θέμα.
Τα περισσότερα φυτεύονται σε κάποια οθόνη και περιμένουν να περάσει αυτό που κανείς μας δεν ξέρει πότε και πώς θα περάσει.
Εμείς από την πλευρά μας χωμένοι μέχρι το λαρύγγι στις δικές μας αγωνίες, που πολλαπλασιάζονται εκθετικά μέρα με τη μέρα, δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς απαντήσεις να τους δώσουμε, κάπου ίσως ευχόμαστε να μην έλθουν και οι ερωτήσεις, διότι δεν είναι πολύ ευχάριστο για έναν γονιό να απαντάει ένα στεγνο “δεν ξέρω” στις αγωνίες του παιδιού του.
Ούτε και να του λέει ψέμματα, όμως.
Όσο περνάει ο καιρός και τα παιδιά -όπως κι εμείς- συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν ήταν τελικά απλώς ένα μικρο ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα, τούς συμβαίνει κάτι που εμένα προσωπικά με εξέπληξε:
Αγωνιούν για το μέλλον. Για το πώς θα είναι τα πράγματα μετά.
Στο σχολείο, ας πούμε, το οποίο ας μην γελιόμαστε, χάθηκε για φέτος, όπως στην πραγματικότητα χάθηκαν και όσα θα έπρεπε να μάθουν.
Το e-σχολείο δεν μπορεί να αναπληρώσει την κανονικότητα, περισσότερο λειτουργεί σαν μια επίφασή της.
Δεν ήταν κανείς προετοιμασμένος γι αυτό, κυρίως οι εκπαιδευτικοί, που αναγκάζονται κι αυτοί να κάνουν κάτι για το οποίο δεν έχουν εκπαιδευτεί ποτέ οι ίδιοι. Και δεν φταίνε οι άνθρωποι, μην τρελαθούμε εντελώς.
Plus ότι πρέπει να ‘χεις δύο υπολογιστές στο σπίτι -δεν γίνεται μάθημα από το κινητό, πιστέψτε με- plus ότι πρέπει να είσαι διαρκώς εκεί να λύνεις τεχνικά και άλλα θέματα, plus ότι πρέπει να τους βάζεις διαρκώς σε τάξη, να τους ξυπνάς νωρίς, να μην τους αφήνεις να ξενυχτάνε, να μαγειρεύεις για να μην τρώνε πατατάκια όλη την ώρα, να έχεις το νου σου να απασχολούνται και με κάτι πέρα από το Netflix και το Playstation, να προσπαθείς να μην επιτρέψεις στην εντροπία να πάρει το πάνω χέρι, χωρίς να γίνεις όμως και ψυχαναγκαστικός σε κάποιο δήθεν πρόγραμμα, plus να τους μιλάς συνέχεια για να καταλαβαίνεις πώς αισθάνονται πραγματικά, plus να έχετε κοινές δραστηριότητες (βόλτες, ταινία, παιχνίδια, γουατέβερ), plus ότι πρέπει να δουλεύεις κι εσύ (να σηκώνεσαι αξημέρωτα για να γράψεις, προκειμένου να εκχωρήσεις μετά τον υπολογιστή και το χώρο) και τέλος, να λύνεις και τα δικά σου ψυχολογικά, όποιος πει ότι είναι απόλυτα οκ με αυτό που συμβαίνει θα τον χτυπήσω…

Κάποια άλλα παιδιά έχουν δραστηριότητες που διεκόπησαν, μπαλέτα, ποδόσφαιρα, πιάνα, οτιδήποτε και κάποια από αυτά τα παιδιά τις έκαναν με πολλή σοβαρότητα αυτές τις δραστηριότητες, με κάποιο στόχο, όχι για να περνάει η ώρα. Και τους κοστίζει που τις διέκοψαν.
Και βέβαια όλα τα παιδιά αποκοινωνικοποιήθηκαν αίφνης εντελώς, και πλέον “κοινωνικοποιούνται” ακριβώς με τον τρόπο από τον οποιο μέχρι πριν λίγο προσπαθούσαμε να τα αποτρέψουμε: Ομιτζι και τρια λολ στα κινητά μέρα νύχτα.

Last but not least, όλα μα όλα αυτά τα παιδιά κάπως το ερμηνεύουν και το αποροφούν αυτό που συμβαίνει γύρω τους, και ατομικά και συλλογικά ως γενιά, κάτι τους κάνει μέσα τους, αποκλείεται να μην τους κάνει, και αυτό που τους κάνει ούτε το ξέρουμε ούτε μπορούμε να το διαχειριστούμε, εδώ δεν ξέρουμε τι κάνει σε μας…
Ούτε αν και πόσο φοβούνται ξέρουμε, ούτε αν αποστασιοποιούνται, ούτε τι άμυνες έχουν ή αναπτύσσουν, ούτε τίποτα δεν ξέρουμε και κανείς μας δεν έχει την πολυτέλεια ή τις γνώσεις να κάνει τον παιδοψυχολογο, ή τον παιδοκοινωνιολόγο.
Παρόλα αυτά, θέλω να πω το εξής:
Εγώ είμαι από τους τυχερούς που είμαι με τα παιδιά μου 24Χ7 και η συγκεκριμένη συγκυρία μού δίνει την ευκαιρία να τα παρατηρήσω και να επανεξετάσω πράγματα σε σχέση με αυτά και το πώς τα μεγαλώνω.
Προφανώς δεν θα αλλάξω κοσμοθεωρία, αλλά πιθανότατα θα κάνω διορθωτικές κινήσεις.
Αντιλαμβάνομαι, για παράδειγμα, την ανάγκη που έχουν τα παιδιά για κάποιου είδους πρόγραμμα, το οποίο στην κανονικότητα μπαίνει εκ των συνθηκών, αλλά κάποιες φορές πρέπει να το φτιάχνεις εσύ, όσο κι αν ο συγκεκριμένος εσύ λειτουργείς καλύτερα σε άλλες συνθήκες, πιο χαοτικές να τις πούμε ευγενικά.
Αντιλαμβάνομαι επίσης, περισσότερο από ποτέ, ότι κάποιες φορές πρέπει να είσαι πιο δυνατός απ όσο μπορείς, να μην τα αναγκάζεις εκείνα να μπουν στο ρόλο σου.
Και βέβαια, το αυτονόητο: Τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις παιδιά πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι κάποια στιγμή πρέπει να στρέψεις το ενδιαφέρον σου επάνω τους και ν’ αφήσεις ακόμα και ζωτικής σημασίας άλλα πράγματα σε μια δεύτερη μοίρα.
Και άλλα πολλά.
Αντιλαμβάνομαι, όμως, και την ωριμότητά τους σε κάποια πράγματα και το βασικότερο όλων: την ανάπτυξη των χαρακτήρων τους που ναι μεν έχουν διαμορφωθεί ήδη, αλλά ακόμα παίρνουν δουλειά.
Μάντεψε ποιος πρέπει να την κάνει τη δουλειά.
Ω ναι, εσύ.
Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που δεν ζουν με τα παιδιά τους, όχι μόνιμα τουλάχιστον, σε μια συνθήκη που χρειάζονται ο ένας τον άλλον όσο ποτέ. Δεν το έχω ζήσει ποτέ, αλλά νομίζω ότι μπορώ να τους καταλάβω.
Μπράβο και στους μεν, μπράβο και στους δε, η αγάπη μου και η σκέψη μου σε σας και στα παιδιά σας.

Mαρία Δεδούση (από το fb)