Δε λέω, έχουμε κι εμείς τη Σκάρλετ μέσα μας και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπαθούμε να γράψουμε την εφήμερη ιστορία μας με τις δικές μας ατάκες που ελπίζουμε ότι θα σαγηνέψουν με τη σπιρτάδα τους τους άλλους εν καραντίνα συνανθρώπους.
Πόσο όμως να σχεδιάσεις, ή και απλώς να αντιμετωπίσεις το «αύριο» όταν το «σήμερα» είναι πιο άδηλο και πιο θολό από το χθες; Η καραντίνα – που καλώς επιβλήθηκε – για τον covid 19 ανακάτεψε τον βάλτο που βρισκόμαστε και τώρα από τη λάσπη που έχει ανταριάσει δεν μπορούμε να δούμε το «αύριο» με την αισιοδοξία που είχε η καλλίπυγος Σκάρλετ.Θα μου πεις κάποιοι από το φαΐ της καραντίνας δεν θα μπορούν να δουν μέλη του σώματός τους «αύριο», το …αύριο θα σκέφτονται;
Ξέρεις όμως πέρα από την πλάκα, που ίσως να είναι και ιαματική στις δύσκολες μέρες που ζούμε, ο μεγαλύτερος ασθενής που ήταν στην εντατική πριν καν την έλευση του κορωονϊού στη ζωή μας είναι η οικονομία!
Η οικονομία γενικώς, και ειδικώς τα οικονομικά του κάθε σπιτιού ήταν σε μια περιδίνηση λόγω της κρίσης και τώρα είναι σε ένα σπιράλ θανάτου αφού τα απαραίτητα μέτρα λόγω ιού έχουν νεκρώσει τα πάντα.
Ακούω στη γειτονιά μου ότι κάποια μαγαζιά που έκλεισαν δεν θα ανοίξουν καν όταν αρθούν τα μέτρα. Φαντάζομαι ότι αυτό θα συμβαίνει και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ο εφιάλτης της ανέχειας σε μια σκληρή και κυνική κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί στο να κοιτάει την πάρτη της μου φαίνεται πιο ορατός από το αισιόδοξο σενάριο του καλύτερου «αύριο». Κι αυτό δεν είναι έκφραση απαισιοδοξίας αλλά νομίζω μιας ρεαλιστικής ματιάς στο τι συμβαίνει γύρω μας.
Η επόμενη μέρα θα είναι πιο οδυνηρή για τους περισσότερους.
Άσε που πιστεύω ότι χωρίς φάρμακο ή εμβόλιο δεν θα είμαστε ποτέ πια ασφαλείς ότι κάποια απαραίτητα μέτρα δεν θα έρθουν για να ξανακλείσουν τα μαγαζιά και ότι κάποιοι συμπολίτες μας δε θα βρεθούν στον άσο και πάλι.
Γιάννης Καφάτος / viewtag