Κάποιοι συνταξιούχοι, κάποια Κίνα, ένας ιός

Γράφει ο Θόδωρος Βαρβάρης

Οι εβδομηντάρηδες και οι ογδοντάρηδές μας, όλοι οι φίλοι, οι συγγενείς και οι άγνωστοι, είναι η εμπροσθοφυλακή στην ακινητοποιημένη φάλαγγά μας. Αυτοί βρίσκονται πιο κοντά στο στόχαστρο του ιού, είτε πάσχουν από κάποια μόνιμη πάθηση είτε όχι. Ετσι είναι τα γεράματα, προθάλαμος, και αυτό οι ίδιοι το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους μας..
Οι σοβαρότεροι ξέρουν και να φυλάγονται.
Ολοι αυτοί, όταν ήταν νέοι, τη δεκαετία του ’70 ας πούμε, είχαν την ιστορική ευκαιρία να δουν τα πρώιμα συμπτώματα της τρέλας, τα σημεία και τα τέρατα, τα πράματα και τα θάματα, τον κόσμο ανάποδα, αν και δίχως τη μεσολάβηση ιών. Η Λαϊκή Κίνα, το άνθος της επανάστασης, που είχε μαγέψει τη νεολαία στη Δύση, ύστερα από μερικούς συνοριακούς τσαμπουκάδες με τους Σοβιετικούς το 1969, έβγαινε στον κόσμο αλλιώτικα, με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Και για να θυμηθούμε τα μεγέθη: από το 1967 εμείς εδώ είχαμε στρατιωτική δικτατορία, η δε Κίνα υδρογονόβομβα.
Οι νέοι μας είδαν τον χουντικό αντιπρόεδρο Νικόλαο Μακαρέζο δίπλα στον κινέζο πρωθυπουργό Τσου Εν-λάι μέσα στο κόκκινο Πεκίνο να ποδοπατά μαζί του τα εξίσου κόκκινα χαλιά, όπως είχαν πράξει λίγο νωρίτερα και οι προδρομικές σόλες του ντουέτου Κίσινγκερ-Νίξον. Για τον μεγάλο «ελεύθερο κόσμο» (με τα μικρά του υποκαταστήματα ανά την υφήλιο) είχε ανατείλει μια εποχή καλύτερη για μπίζνες. Και το χρησιμότερό της: μπορούσαν πια να κάνουν τη δουλειά όλοι μαζί, χαρμάνι, και οι αστοί και οι «επαναστάτες» και οι επαναστάτες. Μόνο για τους εξωγήινους ήταν νωρίς ακόμη.
Οι δεξιοί μας, όπου και αν γευμάτιζαν στις 23 Μαΐου του 1973, μπορεί να ρεύτηκαν με ανακούφιση το φαγητό τους και, κατόπιν, να ξεφύλλισαν με αδιαφορία τον πανηγυρίζοντα, για τις επαφές της προηγουμένης, «Ελεύθερο Κόσμο». Στον πηχυαίο οχτάστηλο της χουντικής εφημερίδας μαύριζε παχιά παχιά η λέξη ΜΑΟ, αλλά δεν τους ένοιαξε. Σίγουρα οι δεξιοί μας δεν έπαθαν τίποτε από εκείνη την ιστορία. (Αλλο θέμα αν κινδυνεύουν τώρα από τη Μέρκελ.)

 Οι αριστεροί μας, όπου και αν βρίσκονταν εκείνη την ημέρα, ίσως υπέστησαν το πρώτο τους εγκεφαλικό, και τώρα, μαζί με τα γεράματα, βαραίνουν στο ζύγι και τα λεγόμενα υποκείμενα νοσήματα. Μπράβο σε όσους, χωρίς τα διανοουμενίστικα γυαλιά του Γκοντάρ από την «Κινεζούλα» (ήταν φιλμ, και αυτό τού 1967), άντεξαν το πολιτικό/πολιτισμικό σοκ χάρη στα νιάτα τους και στη γερή τους κράση, χάρη στη βεβαιότητά τους ότι οι εργάτες συνεχίζουν την ταξική πάλη και μέσα στον σοσιαλισμό, και θα νικήσουν – εν προκειμένω, μέσα στον σοσιαλισμό του ΚΚΚ με την υδρογονόβομβα. Οσον αφορά την ψυχούλα τους βέβαια, αυτοί μόνο ξέρουν αν η υβριδική Κίνα τη σκότωσε τότε, πολύ πριν από την ένταξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Οσοι δεν έκλεισαν με βολονταρισμό τα μάτια τους στη φοβερή φωτογραφία, δυνάμωσαν τον χαρακτήρα τους. Και, από αυτήν την άποψη, πόσο παραπάνω να τους σακατέψει ψυχικά ο τωρινός ιός, πόσο περισσότερο να τους τρομοκρατήσει η μετάλλαξη του «πραγματικού κομμουνισμού» σε ιοβόλες νυχτερίδες μέσα σε μισόν αιώνα; Δεν υπάρχει περίπτωση. Εγώ αυτούς σκέφτομαι απ’ όλους τους εβδομηντάρηδες και ογδοντάρηδές μας περισσότερο. Και ασφαλείς μέσα στην κάμαρά τους, βέβαια.
Αν θα φορέσουν την κινέζικη μάσκα, άμα τη βρουν, για να πάνε στη λαϊκή; Φυσικά. Αλλά χωρίς… ευγνωμοσύνη. Επειδή τα γυαλιά του Γκοντάρ όχι να τα φορέσουν δεν θέλουν πια, αλλά ούτε να τα δουν.

- το κείμενο του Θ. Βαρβάρη είναι από το protagon