Στην τρύπα που ρουφάει χρόνο...

Έρχεται ο απέναντι και αλλάζεις πεζοδρόμιο. Το μάτι σου έχει εξελιχθεί σε φυσικό GPS· μετράει τις αποστάσεις, σου τις μεταδίδει και παίρνεις (κυριολεκτικά) τα μέτρα ασφαλείας που έχουν καταγραφεί στον εγκέφαλο. Η εγγύτητα βάλλεται και η μη ανατροπή της προκαλεί φοβία: αυτός που θα συναντήσεις τυχαία φοβάται εσένα, εσύ φοβάσαι αυτόν και οι δύο φοβόσαστε ό,τι.. συμβαίνει σε ολόκληρο τον πλανήτη. (Η κυρία με την οποία συναντήθηκες σήμερα στην είσοδο της πολυκατοικίας παραμέρισε όσο περισσότερο μπορούσε, τραβήχτηκε στην άκρη του διαδρόμου, και σχεδόν προχώρησε με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο –όπως θα προχωρούσε για να αποφύγει επικίνδυνη ενέδρα).
Αδρανείς στο σπίτι, βλέπεις την τρύπα τού κορωνοϊού να ρουφάει τον χρόνο σου –σαν απορροφητήρας με τουρμπίνα. Παρακαλάς να περάσουν οι μέρες, τα 14ήμερα, οι περίοδοι με τα μέτρα, οι μήνες ως τη μέρα που θα βρεθεί το εμβόλιο και το φάρμακο –εν τέλει να περάσει όλο «Αυτό» που θέλει το χρόνο του.
Διαβάζεις βιβλία, όσα νέα είχες προλάβεις να εφοδιαστείς, ξαναδιαβάζεις τα παλιά, βλέπεις ταινίες και παραστάσεις που δεν έχεις δει, ταινίες και παραστάσεις που έχεις ξαναδεί, τηλεφωνείς, σου τηλεφωνούν και, αν έχεις το μεράκι, γράφεις κείμενα που μπορεί να τα διαβάσουν αρκετοί, μπορεί λίγοι, μπορεί και ελάχιστοι. Το ξανασκέφτεσαι και λες μην κουράζεις τον κόσμο, το χαρτί, το πληκτρολόγιο, τις οθόνες. Κάνεις για λίγο στην άκρη· ή ένα βήμα πίσω για να ανοίξει το κάδρο και να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Και να σκεφτείς πώς θα σώσεις κάτι από το χρόνο που ρουφάει η τουρμπίνα. #Σκέψεις

Δ.Β. / harddog