Τα παραπάνω αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ενωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ) και συνεχίζει:..
"Αυτοί οι «κύριοι», αφού εξαγόρασαν αντί πινακίου φακής ιστορικά μέσα κάθε μορφής, ζητάνε από την υπόλοιπη κοινωνία ένα είδος χρηματοδότησης. Τελικά δεν πρόκειται να πληρώσουν ούτε μία από τις εναπομείνασες δόσεις που οφείλουν στο κράτος για τις άδειες που κατέχουν ή ακόμη και να συνεχίσουν την, προκλητικά μακροχρόνια, καταβολή των οφειλόμενων δόσεων έχουν ήδη ξεκινήσει να παίρνουν ανταλλάγματα. Εν ολίγοις άλλη μία φορά αποδεικνύεται ότι η «άρχουσα» τάξη της χώρας είναι κατώτερη των περιστάσεων και ισότιμη με τριτοκοσμικής «μπανανίας».
Υποτίθεται ότι ασκούν λειτούργημα, μέσω των Μ.Μ.Ε. που διαθέτουν, και κανείς δεν τους λέει ότι στην καλύτερη περίπτωση η «ενημέρωση» που προσφέρουν κινείται στα όρια του χαρακτηρισμού της από γραφική έως αναξιόπιστη. Ευλογούν τα γένια μίας κυβέρνησης ξυρισμένων…
Παράλληλα η ψυχαγωγία που προσφέρουν αρχίζει με τις χιλιοπαιγμένες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και τελειώνει με αυτές του σύγχρονου σκουπιδαριού της παγκόσμιας παραγωγής, οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Την διαφορά κάνει ακόμη μία φορά η Ε.Ρ.Τ. και το κανάλι της Βουλής, το μόνο που τους ακυρώνει είναι ο ίδιος τους ο εαυτός, κυρίως σε ζητήματα οργάνωσης προγράμματος, που μάλλον είναι αποτέλεσμα των άγριων περικοπών σε προσωπικό. Το ραδιόφωνο αποδείχθηκε πως είναι ο βασιλιάς της επικοινωνίας άλλη μία φορά, κυρίως λόγω της απλότητας και του χαρακτήρα του μέσου και αυτό το σώζει από τον παραπάνω «σωρό»…
Αυτοί οι «νέο-επαίτες» και συνάμα ιδιοκτήτες εφημερίδων, περιοδικών, ιστοσελίδων, τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, μία χούφτα πλουσίων δηλαδή, αποτελούν μία σύγχρονη χούντα, ηλεκτρονικού τύπου, που ο γύψος της είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από των πάλαι ποτέ συνταγματαρχών… Μην τους εξωραΐζουμε βέβαια και αυτούς τους τελευταίους, αφού από τα Μ.Μ.Ε. των διαδόχων τους (δηλαδή των καναλαρχών) γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν ως γραφικοί… Όσοι έχουν μνήμες από την εποχή και όσοι διαβάζουν Ιστορία, ξέρουν πόσο σκληροί ήταν ενώ παράλληλα θυμούνται τον τρόμο, την καταστολή και την μουγγαμάρα ενός ολόκληρου λαού.
Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά η ιστορία της καραντίνας θα οδηγήσει σε μαύρες ημέρες για την πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας, άλλωστε η κυβέρνηση, προεξάρχοντος του χειρότερου υπουργού εργασίας που έχει δει ο τόπος, είναι ο καλύτερος φίλος του κακού εργοδότη ή η καλύτερη απεικόνιση του «his master’s voice».
