Εδώ και κάτι μέρες ακούω για το «νομοσχέδιο μπουλντόζα». Το ακούω και θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Έβερτ, που το ‘χε κονομήσει το παρατσούκλι λόγω αποφασιστικότητος και απαράμιλλου στυλ. Μπουλντόζα τον ανεβάζανε, μπουλντόζα τον κατεβάζανε και αν δεν είχε παρασυρθεί εκείνο εκεί το καταραμένο βράδυ να φωνάξει «Καρδίτσα, Καρδίτσα» απ’ το..
μπαλκόνι, ίσως να είχε γράψει τη δική του ιστορία στο Χρηματιστήριο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Ευρώ. Δεν τα κατάφερε, τον προσπέρασε ο Κινέζος σαν σταματημένο και είδε προκοπή αυτός ο τόπος!
Μιας και μιλάω όμως για προκοπή, άκουσα με πολλή προσοχή τις σκέψεις του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ο οποίος δήλωσε ότι ενώ σε άλλες χώρες χρειάζονται μέρες, άντε βδομάδες για να εξεταστούν οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις ενός έργου, εδώ μας παίρνει και έξι χρόνια και επτά και οκτώ, με αποτέλεσμα να μη θέλει κανείς σώφρων επενδυτής να μπλέξει με την ελληνική γραφειοκρατία, να ταξιδεύει ο σώφρων επενδυτής αλλού τα κεφάλαιά του και να φεύγουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό.
Μάλιστα έτσι το είπε. Να φεύγουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό. Φύγανε έξω τα κορίτσια μας και τα’ αγόρια μας και αν θέλουμε να τα ξαναφέρουμε πίσω, πρέπει να υπερβούμε τις αγκυλώσεις μας και τις επιφυλάξεις μας και να το τρέξουμε το στόρι άνευ καθυστερήσεων και μουρμούρας. Ενδεχομένως να χρειαστεί να σπρώξουμε (συγγνώμη, να τοποθετήσουμε…) και ολίγες σκατούλες κάτω απ’ το χαλί, αλλά πάντα υπάρχει κόστος στις πρωτοβουλίες τις πολιτικές και μην ξεχνάμε ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού ακόμη και αν το δάσος μετατραπεί σε καυσόξυλο ή σε χωματερή.
Μην πλατειάζουμε όμως, έφτασε άλλωστε το νομοσχέδιο το περιβαλλοντικό στη Βουλή και κάπως θα δούμε πλέον πως διπλασιάστηκαν τα άρθρα του εν μία νυκτί. Και για να μη γίνομαι γκρινιάρης άνευ λόγου και αιτίας, προσπερνώ την πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ (το θέλουν και οι σύμμαχοι και φίλοι Ευρωπαίοι), προσπερνώ την παράδοση του ιστορικού κέντρου των Αθηνών στα ξενοδοχειακά συμφέροντα (ας προσέχατε να μην ανεβαίνατε ομαδικώς στα Βουπού), προσπερνώ ακόμη κι εκείνη την ομορφιά που λέει ότι μια επιχείρηση που επιβαρύνει το περιβάλλον δεν θα χρειάζεται αδειοδοτήσεις για μια σειρά δραστηριοτήτων της αλλά απλώς θα γνωστοποιεί τι έκανε και πως το έκανε. Για να ξέρουμε δηλαδή όταν ξεχειλίσει ο Δούναβης από το αρσενικό, πώς ακριβώς την πατήσαμε οι δόλιοι. Είναι κι αυτή μια ανακούφιση, να μην σε παίρνει η κάτω βόλτα μέσα στο μαύρο σκότος της άγνοιας…
Ναι, θα μπορούσα να τα προσπεράσω όλα αυτά, αν δεν έμπαιναν στη μέση οι περιοχές Natura. Όπου θα χωρισθούν τώρα σε τέσσερις ζώνες κλιμακούμενης προστασίας (Απόλυτης προστασίας της φύσης, Προστασίας της φύσης, Οικοτόπων και ειδών και Βιώσιμης διαχείρισης φυσικών πόρων) με ανοιχτό το ενδεχόμενο να υποδεχθούν μεταλλευτικές δραστηριότητες και εξορύξεις υδρογονανθράκων, καθώς και να «αξιοποιηθούν» τουριστικώς και εμπορευματικώς.
Να μη μιλήσω εγώ με το κονσερβοκούτι στα δόντια, να μιλήσουν το WWF και η Greenpeace που δεν νομίζω ότι εμφορούνται από ιδέες αναρχοκουμμουνιστικές:
«Για πρώτη φορά, κυβέρνηση υποβαθμίζει προκλητικά την περιβαλλοντική νομοθεσία, επιτρέποντας ρητά εξορύξεις πετρελαίου και αερίου μέσα σε ζώνες προστατευόμενων περιοχών (Άρθρο 44).
Για πρώτη φορά, κυβέρνηση αφαιρεί από την τοπική κοινωνία και τις δημοτικές αρχές το δικαίωμα γνώμης για έρευνες υδρογονανθράκων στις δημόσιες περιοχές ιδιοκτησίας τους (Άρθρο 110).
Έχουμε, κυριολεκτικά, λίγες μόνο ημέρες για να σταματήσουμε μία εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη για το περιβάλλον, την οικονομία και την υγεία μας»!
Τα διαβάζω τα ανωτέρω και αναρωτιέμαι αν έχουμε πάρει κανένα μάθημα από την πανδημία ή αν μοναδική μας φιλοδοξία είναι να βάλουμε τα χεράκια μας και να βγάλουμε τα ματάκια μας. Και να υποδεχθούμε αόμματοι τα παιδιά μας απ’ το εξωτερικό, στην ατελείωτη χαβούζα που θα λέγεται Ελλάδα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr