 |
| Photo: Photo by Marc Szeglat on Unsplash |
Μια
φορά κι έναν καιρό διάβαζα ένα άρθρο στο New Yorker (ξέρω ξένες γλώσσες
Μήτσο, άμα θες σου εξηγώ και τι θα πει Σκοιλ Ελικικου) κι έλεγε ο τύπος
που το έγραψε ότι η αμερικάνικη οικονομία ενεργοποιείται μόνο με κάθε είδους φούσκες.
Φούσκα του χρηματιστηρίου, φούσκα των δανείων, φούσκα των ακινήτων,
φούσκες ένα σκασμό και ανησυχούσε ο άνθρωπος μήπως και δεν γινόταν
αλλιώς, μήπως μόνο με φούσκες έπαιρνε μπρος..
το μηχάνημα, άνευ φούσκας σταματημένο θα ήταν ακόμη. Και δίκιο είχε το ατομάκι, όπως έδειξε η πραγματικότητα έκτοτε με πολλούς και ποικίλους τρόπους.
Το θυμήθηκα το άρθρο του New Yorker τώρα προχτές, που διάβαζα ένα άλλo άρθρο στο Nature (Μήτσο το παρλάρω το αγγλικό σε λέω!) το περιοδικό το επιστημονικό το υψηλού κύρους. Και αφορούσε το κείμενο σε μια έρευνα από επιστήμονες διακεκριμένους που όλως τυχαίως δεν είχαν επιμορφωθεί σε ΚΕΚ τύπου Βρούτση. Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα αυτή, μπορεί εκεί που όλα μοιάζουν όμορφα και τακτοποιημένα στην άγρια φύση, να γίνει ένα τσαφ και να χαθούν τεράστια τμήματα της πανίδας. Έτσι στο ξαφνικό, έτσι στο αναπάντεχο, δίχως καμία προηγούμενη προειδοποίηση, ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχει πλέον ζαρκάδια, δεν έχει αρκούδια, δεν έχει δελφίνια, βάλε όποιο ζωντανό θέλεις στην εξίσωση, όλα το ίδιο κινδυνεύουν.
Το είπε και σε δηλώσεις του στους New York Times (Μήτσο το είπαμε για τα αγγλικά, μην επαναλαμβάνομαι) ο δόκτωρ Alex L. Pigot, από το University College London και το καταγράφω εδώ λέξη προς λέξη:
«Μπορεί να μοιάζουν όλα ωραία για μεγάλο χρονικό διάστημα και ύστερα, σε μια στιγμή μέσα, να ανατραπούν οι ισορροπίες. Και τότε είναι πολύ αργά για να κάνεις κάτι, γιατί σ’ έχει πάρει η κατηφόρα κι έχεις κουτρουβαλήσει απ’ το λόφο…»
Τόσο απλά. Τόσο μπροσθόβαρα και περιγραφικά. Σε πήρε η κατηφόρα και τσακίστηκες και σπάσανε χέρια πόδια και παΐδια. Μια εικόνα όχι ιδιαιτέρως ειδυλλιακή για τον homo sapiens του 2020, ο οποίος, ωστόσο, θα πρέπει να ζήσει με τις συνέπειες των πράξεών του. Με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την διάλυση των οικοσυστημάτων, με το φαινόμενο του θερμοκηπίου…
Και αυτό ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό, μαζί με εκείνο το καταραμένο το άρθρο για τις φούσκες. Ότι αν το συνεχίσουμε αυτό το βιολί, να κάνουμε δηλαδή μπουρδέλο τον κόσμο γύρω μας, όπως η αμερικάνικη οικονομία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φούσκες, έτσι κι εμείς δεν θα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς καραντίνες. Για να καθαρίζει που και πού ο πλανήτης από τη σκατίλα μας!
Το είδατε άλλωστε με χίλια δυο γραφήματα και άλλες τόσες φωτογραφίες και βίντεο. Ξεβρώμισε η ατμόσφαιρα από τα καυσαέρια, ξεθόλωσαν τα νερά από τα λύματα, ξετσούμισαν τα ζωντανά από την απουσία ανθρώπων αυτές τις μέρες της καραντίνας λόγω κορωνοϊού. Αν δεν ήταν τόσο γελοία και τόσο αταίριαστη η έκφραση θα έλεγα ότι έγινε «ανθρώπινη» η κατάσταση. Σκεφτείτε το πάντως και σκεφτείτε ότι αν δεν κόψουμε ρυθμό με τρόπο λελογισμένο η επόμενη καραντίνα δεν θα οφείλεται στον κορωνοϊό, αλλά στην ανάγκη να σώσουμε εδώ και τώρα τα τομάρια μας από την περιβαλλοντική καταστροφή. Τροφή για σκέψη κι όποιος έχει τη δυνατότητα να το καταλάβει (Μήτσο ξύπνα!) το κατάλαβε…
Υ.Γ.: Μέσα σε όλα αυτά, κατεβαίνει και νομοσχέδιο «Εκσυγχρονισμού της περιβαλλοντικής νομοθεσίας», που βάζει φωτιά στα τόπια. Για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά, ότι μόνο άμα φτάσει ο κόμπος στο χτένι και το μαχαίρι στο λαιμό θα κινητοποιηθούμε. Ειδάλλως θα τραγουδάμε ενώ θα καίγονται τα σπίτια μας!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
το μηχάνημα, άνευ φούσκας σταματημένο θα ήταν ακόμη. Και δίκιο είχε το ατομάκι, όπως έδειξε η πραγματικότητα έκτοτε με πολλούς και ποικίλους τρόπους.
Το θυμήθηκα το άρθρο του New Yorker τώρα προχτές, που διάβαζα ένα άλλo άρθρο στο Nature (Μήτσο το παρλάρω το αγγλικό σε λέω!) το περιοδικό το επιστημονικό το υψηλού κύρους. Και αφορούσε το κείμενο σε μια έρευνα από επιστήμονες διακεκριμένους που όλως τυχαίως δεν είχαν επιμορφωθεί σε ΚΕΚ τύπου Βρούτση. Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα αυτή, μπορεί εκεί που όλα μοιάζουν όμορφα και τακτοποιημένα στην άγρια φύση, να γίνει ένα τσαφ και να χαθούν τεράστια τμήματα της πανίδας. Έτσι στο ξαφνικό, έτσι στο αναπάντεχο, δίχως καμία προηγούμενη προειδοποίηση, ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχει πλέον ζαρκάδια, δεν έχει αρκούδια, δεν έχει δελφίνια, βάλε όποιο ζωντανό θέλεις στην εξίσωση, όλα το ίδιο κινδυνεύουν.
Το είπε και σε δηλώσεις του στους New York Times (Μήτσο το είπαμε για τα αγγλικά, μην επαναλαμβάνομαι) ο δόκτωρ Alex L. Pigot, από το University College London και το καταγράφω εδώ λέξη προς λέξη:
«Μπορεί να μοιάζουν όλα ωραία για μεγάλο χρονικό διάστημα και ύστερα, σε μια στιγμή μέσα, να ανατραπούν οι ισορροπίες. Και τότε είναι πολύ αργά για να κάνεις κάτι, γιατί σ’ έχει πάρει η κατηφόρα κι έχεις κουτρουβαλήσει απ’ το λόφο…»
Τόσο απλά. Τόσο μπροσθόβαρα και περιγραφικά. Σε πήρε η κατηφόρα και τσακίστηκες και σπάσανε χέρια πόδια και παΐδια. Μια εικόνα όχι ιδιαιτέρως ειδυλλιακή για τον homo sapiens του 2020, ο οποίος, ωστόσο, θα πρέπει να ζήσει με τις συνέπειες των πράξεών του. Με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την διάλυση των οικοσυστημάτων, με το φαινόμενο του θερμοκηπίου…
Και αυτό ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό, μαζί με εκείνο το καταραμένο το άρθρο για τις φούσκες. Ότι αν το συνεχίσουμε αυτό το βιολί, να κάνουμε δηλαδή μπουρδέλο τον κόσμο γύρω μας, όπως η αμερικάνικη οικονομία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φούσκες, έτσι κι εμείς δεν θα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς καραντίνες. Για να καθαρίζει που και πού ο πλανήτης από τη σκατίλα μας!
Το είδατε άλλωστε με χίλια δυο γραφήματα και άλλες τόσες φωτογραφίες και βίντεο. Ξεβρώμισε η ατμόσφαιρα από τα καυσαέρια, ξεθόλωσαν τα νερά από τα λύματα, ξετσούμισαν τα ζωντανά από την απουσία ανθρώπων αυτές τις μέρες της καραντίνας λόγω κορωνοϊού. Αν δεν ήταν τόσο γελοία και τόσο αταίριαστη η έκφραση θα έλεγα ότι έγινε «ανθρώπινη» η κατάσταση. Σκεφτείτε το πάντως και σκεφτείτε ότι αν δεν κόψουμε ρυθμό με τρόπο λελογισμένο η επόμενη καραντίνα δεν θα οφείλεται στον κορωνοϊό, αλλά στην ανάγκη να σώσουμε εδώ και τώρα τα τομάρια μας από την περιβαλλοντική καταστροφή. Τροφή για σκέψη κι όποιος έχει τη δυνατότητα να το καταλάβει (Μήτσο ξύπνα!) το κατάλαβε…
Υ.Γ.: Μέσα σε όλα αυτά, κατεβαίνει και νομοσχέδιο «Εκσυγχρονισμού της περιβαλλοντικής νομοθεσίας», που βάζει φωτιά στα τόπια. Για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά, ότι μόνο άμα φτάσει ο κόμπος στο χτένι και το μαχαίρι στο λαιμό θα κινητοποιηθούμε. Ειδάλλως θα τραγουδάμε ενώ θα καίγονται τα σπίτια μας!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
