του Χρήστου Ξανθάκη
Υπάρχει η μία πλευρά. Η πλευρά που, ας πούμε, εξέφρασε γνωστός αρθρογράφος του οικονομικού ρεπορτάζ (δεν θα τον διαφημίσω) και κατέθεσε την άποψη ότι εντάξει φέτος θα πάνε όλα κατά διαόλου και θα φάμε σκατά, ενδέχεται και απόσκατα, και θα γίνει το μπικικίνι δυσεύρετο και θα κυνηγάμε το..
ευρώπουλο με την απόχη σαν τις πεταλούδες. Αλλά, μάλιστα αλλά συμπλήρωσε ο αρθρογράφος, του χρόνου θα είναι όλα ωραία και ρόδινα, γιατί αποκλείεται να μην υπάρξει ανάπτυξη. Γκαραντί σε λέω, στο υπογράφω, να ματημπαναγία τη λαναροχαρτού, μη σώσω να βγάλω Πάσχα!
Το οποίον δεν το αμφισβητώ, δίκιο είχε το ατομάκι, άμα πιάσεις πάτο και ξύσεις το βαρέλι, πιο κάτω δεν έχει. Με πτώση κανά δεκαπεντάρι του ΑΕΠ για το 2020 (προς τα εκεί πάμε, προσδεθείτε…), σίγουρα θα έχεις ανάπτυξη το 2021, δεν γίνεται να μην έχεις, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Θα είναι όμως λίγο σαν εκείνο το ρητορικό ερώτημα που διατυπώνεται συχνά στο γραφείο των Τελετών Μπούκουρα: Κλάνει ο πεθαμένος;
Μιας και μιλάω για πεθαμένους όμως, σε κάποιες άλλες, λίγο πιο σοβαρές και πιο σκεπτόμενες από τη χώρα όπου ανθίζει η φαιδρά πορτοκαλέα, έχουν ήδη αρχίσει να προβληματίζονται με την κατάσταση της οικονομίας, που πάει κατά διαόλου δηλαδή λόγω κορωνοϊού, και σε αντίθεση με τον έγκριτο συνάδελφο του οικονομικού ρεπορτάζ (δεν θα τον διαφημίσω, το ‘παμε!), αντί να εμφανίσουν έντονη σιελόρροια ενόψει 2021 κάθονται και σκέφτονται τι πρέπει να γίνει. Τι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα. Και το δίλλημα στο οποίο καταλήγουν είναι απλό και σαφές:
Θα πεθάνουνε λίγοι ή θα πεινάσουμε όλοι;
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε. Όπως ετέθη στην Ιταλία το δίλημμα, όταν τιγκάρανε τα νοσοκομεία από κρούσματα του κορωνοϊού, ποιόν νοσηλεύουμε και ποιόν αφήνουμε απέξω, έτσι και τώρα στα μεγάλα τα μαγαζιά (όχι στις πορδές τύπου Ελλάδα) ψάχνονται για το αύριο με όρους όχι και τόσο παρφουμέ. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει κατά κυριολεξίαν, σε μια κατάσταση που θα μας συντρίψει ούτως ή άλλως είτε λόγω ασθενείας είτε λόγω αφραγκίας…
Οι New York Times που είναι σπουδαία εφημερίδα τα πιάσανε νωρίς νωρίς τα βάιμπς και οργάνωσαν μια συζήτηση ανάμεσα σε σημαντικούς επιστήμονες για το «δια ταύτα» της επιδημίας. Κι εκεί ανέκυψαν μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα:
- Γιατί σκούζουμε όταν πεθαίνουν 800 άτομα την ημέρα από κορωνοϊό στις ΗΠΑ και δεν λέμε κουβέντα όταν πεθαίνουν 700 άτομα την ημέρα από φτώχεια;
- Τι είναι εκείνο που μας συγκλονίζει περισσότερο, η απώλεια της ζωής ή μήπως η απώλεια στην ποιότητα ζωής;
- Τι θα πούνε οι παππούδες και οι γιαγιάδες όταν καταλάβουν ότι τα εγγόνια τους ενδέχεται να χάσουν έναν ολόκληρο χρόνο του σχολείου λόγω καραντίνας;
- Μπορούμε ή δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την καραντίνα, ωσότου δεν θα υπάρχει ούτε ένας θάνατος από κορωνοϊό;
- Όπως όλα δείχνουν θέλουμε πάνω από ένα χρόνο για το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού. Αντέχουν οι οικονομίες και οι προϋπολογισμοί να ενισχύουν τους οικονομικά αδύνατους όλον αυτόν τον καιρό και αν δεν αντέχουν μήπως οι επιπτώσεις θα είναι πιο καταστροφικές κι από την επιδημία;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη από το newpost.gr