Τώρα που το χέρι του φόβου μας έσπρωξε βαθιά στο σπίτι, αναπολούμε τις μικρές στιγμές ευτυχίας, όταν δεν ξέραμε ότι ήταν τέτοιες: δηλαδή μικρές στιγμές ευτυχίας! Αναπολούμε τις μέρες της ελευθερίας που είμαστε έξω –ανεμπόδιστα και χωρίς δηλώσεις μετακίνησης. Έξω• οπουδήποτε έξω! Στη γειτονιά, στο Σύνταγμα, στην Πειραϊκή Ακτή, στο Κεφαλάρι της Κηφισιάς, στην Ομόνοια, στη Λένορμαν, στο Θησείο, στη..Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στο Μεταξουργείο στο Μοναστηράκι, στην Πλατεία Αλεξάνδρας, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στην πλατείας Νέας Κηφισιάς, στην Πατησίων!
Τα μνημονεύω αυτά γιατί μου λείπουν· γιατί εκεί, όποτε είχα χρόνο (όχι τόσο όσο τώρα!), έπινα καφέ και περπατούσα. Μόνος ή με φίλους. Σκάλιζα με το βλέμμα τις λεπτομέρειές τους, ανάδευα τις γωνιές τους, τα ύψη τους, τα χτίσματά τους, τα γκράφιτί τους, τη φύση τους και τα έκανα μείγμα στο μυαλό μου· ανέξοδο λίπασμα ευζωίας. Πολύ συχνά τα φωτογράφιζα –κάποια στιγμή θα αρχίσω να δημοσιεύω μερικές από αυτές τις φωτογραφικές λεπτομέρειες από το «Όταν ήμουν έξω».
Προς το παρόν (ξανα)βρήκα αυτό το μήνυμα γραμμένο στο πλάι του Ηλεκτρικού Σταθμού, στο Μοναστηράκι. Από το κλάουντ της Γκουγκλ, βλέπω ότι το φωτογράφησα (φαίνεται τόσο μακρινό!) τον Φεβρουάριο του 2018 (φαίνεται τόσο μακρινό!) Και ας μην ήξερα τότε πόση σημασία θα είχε εκείνη η προτροπή σήμερα, που συνεχώς μας θυμίζουν ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.
Καλό μήνα, συν-έγκλειστοι! #σκέψεις
Δ.Β. / Ηarddog
