του Χρήστου Ξανθάκη Είναι όπως αυτό το πράγμα που γράφει επάνω στην Πυροσβεστική Φωλέα:
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης σπάστε το γυαλί.
Το αυτό και με τον κορωνοϊό:
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, σπάστε τις ιδεοληψίες σας. Και φέρτε σοσιαλισμό!
Το βλέπουμε γύρω μας ανά τας Ευρώπας:..
Εθνικοποίηση της Alitalia στη γείτονα, εθνικοποιήσεις προανήγγειλε ο Μακρόν στη Γαλλία, στη διάθεση του δημόσιου συστήματος υγείας οι ιδιωτικές κλινικές στην Ισπανία και βεβαίως τα είπε και ο Νικήτας Κακλαμάνης με το γνωστό του παμπόνηρο ύφος:
«Όλοι αυτοί, τα νεοφιλελεύθερα "παπαγαλάκια" που έγραφαν τόσα χρόνια σχετικά με το Δημόσιο σύστημα Υγείας, ελπίζω όταν θα ξεπεραστεί αυτή η κρίση, να μην ξαναπιάσουν τη πένα τους για να γράψουν τα ίδια. Αν δεν υπήρχε το Εθνικό Σύστημα Υγείας , με τα προβλήματα του, αλλά με τους ήρωες γιατρούς, νοσηλευτές και εργαζόμενους , δεν ξέρω αν θα μιλάγαμε σήμερα».
Χέη μπέημπυ, ξαναγίναμε της μόδας, που θα έλεγε και ο Κάρολος με τη μακριά γενειάδα. Για να του απαντήσουν τα φιλελέρια ότι είναι κάτι έκτακτο, ότι είναι κάτι προσωρινό, ότι είναι κάτι τρέχον, πώς το ‘πε ο Αδωνις, α μάλιστα, το θυμήθηκα, σε συνθήκες εθνικού συναγερμού η αυτορρύθμιση της αγοράς δεν μπορεί να ισχύει. Ή κάπως έτσι, το πιάνετε το νόημα, λίγο θέλει ο υπουργός ν’ ανέβει σ’ ένα κασάκι όπως ο άλλος ο γίγαντας ο πρώην ποταμίσιος και ν’ αρχίσει να τραγουδάει αβάντι πόπολο. Άντε και το Μπέλα τσάο, συμβιβάζομαι!
Κάτι έκτακτο λοιπόν, κάτι το προσωρινό. Μόνο που όλο έκτακτα θα έχει από εδώ και πέρα η ανθρώπινη ιστορία που διόλου δεν πέθανε όπως οραματιζόταν εκείνος ο μπαγλαμάς ο Φουκουγιάμα. Θα έχει εμπορικό (μόνο;) πόλεμο με την υπερδύναμη της Κίνας, θα έχει γιγαντιαίες μετακινήσεις πληθυσμών, θα έχει δραματικές συνέπειες από την καταστροφή του περιβάλλοντος, πάει Μήτσο τελείωσε η γλυκιά ζωή που τα είχες γραμμένα όλα στα παπάρια σου και λογαριασμό δεν έδινες σε κανέναν και για τίποτα. Τώρα ξαφνικά δυσκόλεψε το στόρι και δεν γίνεται άλλο να το στοκάρουμε το σκουπίδι κάτω απ’ το χαλί. Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος…
Οπότε; Οπότε περνάμε για τα καλά στο «εμείς» από το «εγώ», που θα έλεγε ο στρατηγός. Οπότε ξεχνάμε τον άκρατο ατομικισμό και ασπαζόμαστε τη συλλογικότητα. Οπότε αφήνουμε στην άκρη τις μονάδες και καταπιανόμαστε με το σύνολο. Οπότε υπερβαίνουμε το κέρδος του ενός και ρίχνουμε το βάρος στο συμφέρον των πολλών. Οπότε γινόμαστε όλοι και όλες αν όχι κόκκινοι και κόκκινες κάπως ροζέ, κάπως πορτοκαλί, κάπως ματζέντα. Γιατί αλλιώς δεν μας περιμένουν απλώς το χρονοντούλαπο και ο σκουπιδοντενεκές της ιστορίας, μας περιμένει ο νεκροθάφτης με το φτυάρι έτοιμο.
Αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να το καταλάβουμε αυτό; Ναι έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να το καταλάβουμε, γιατί ο σοσιαλισμός είναι ντεμοντέ, είναι παρωχημένος, είναι λαστ γίαρ και εκτός από τρόπο θέλει και κόπο. Θέλει να βάλεις τα δυνατά σου, θέλει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, θέλει να σκιστείς σε πολλά κομμάτια. Σε εποχές παχέων αγελάδων, που να τρέχεις με τα τακούνια; Τώρα όμως που κατσικώθηκε ο κορωνοϊός στο σβέρκο μας, η επιλογή είναι μία και μοναδική:
Σοσιαλισμός και ξερό ψωμί. Μπριός έστω, για τα σκληρά δοκιμαζόμενα Βουπού!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, σπάστε τις ιδεοληψίες σας. Και φέρτε σοσιαλισμό!
Το βλέπουμε γύρω μας ανά τας Ευρώπας:..
Εθνικοποίηση της Alitalia στη γείτονα, εθνικοποιήσεις προανήγγειλε ο Μακρόν στη Γαλλία, στη διάθεση του δημόσιου συστήματος υγείας οι ιδιωτικές κλινικές στην Ισπανία και βεβαίως τα είπε και ο Νικήτας Κακλαμάνης με το γνωστό του παμπόνηρο ύφος:
«Όλοι αυτοί, τα νεοφιλελεύθερα "παπαγαλάκια" που έγραφαν τόσα χρόνια σχετικά με το Δημόσιο σύστημα Υγείας, ελπίζω όταν θα ξεπεραστεί αυτή η κρίση, να μην ξαναπιάσουν τη πένα τους για να γράψουν τα ίδια. Αν δεν υπήρχε το Εθνικό Σύστημα Υγείας , με τα προβλήματα του, αλλά με τους ήρωες γιατρούς, νοσηλευτές και εργαζόμενους , δεν ξέρω αν θα μιλάγαμε σήμερα».
Χέη μπέημπυ, ξαναγίναμε της μόδας, που θα έλεγε και ο Κάρολος με τη μακριά γενειάδα. Για να του απαντήσουν τα φιλελέρια ότι είναι κάτι έκτακτο, ότι είναι κάτι προσωρινό, ότι είναι κάτι τρέχον, πώς το ‘πε ο Αδωνις, α μάλιστα, το θυμήθηκα, σε συνθήκες εθνικού συναγερμού η αυτορρύθμιση της αγοράς δεν μπορεί να ισχύει. Ή κάπως έτσι, το πιάνετε το νόημα, λίγο θέλει ο υπουργός ν’ ανέβει σ’ ένα κασάκι όπως ο άλλος ο γίγαντας ο πρώην ποταμίσιος και ν’ αρχίσει να τραγουδάει αβάντι πόπολο. Άντε και το Μπέλα τσάο, συμβιβάζομαι!
Κάτι έκτακτο λοιπόν, κάτι το προσωρινό. Μόνο που όλο έκτακτα θα έχει από εδώ και πέρα η ανθρώπινη ιστορία που διόλου δεν πέθανε όπως οραματιζόταν εκείνος ο μπαγλαμάς ο Φουκουγιάμα. Θα έχει εμπορικό (μόνο;) πόλεμο με την υπερδύναμη της Κίνας, θα έχει γιγαντιαίες μετακινήσεις πληθυσμών, θα έχει δραματικές συνέπειες από την καταστροφή του περιβάλλοντος, πάει Μήτσο τελείωσε η γλυκιά ζωή που τα είχες γραμμένα όλα στα παπάρια σου και λογαριασμό δεν έδινες σε κανέναν και για τίποτα. Τώρα ξαφνικά δυσκόλεψε το στόρι και δεν γίνεται άλλο να το στοκάρουμε το σκουπίδι κάτω απ’ το χαλί. Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος…
Οπότε; Οπότε περνάμε για τα καλά στο «εμείς» από το «εγώ», που θα έλεγε ο στρατηγός. Οπότε ξεχνάμε τον άκρατο ατομικισμό και ασπαζόμαστε τη συλλογικότητα. Οπότε αφήνουμε στην άκρη τις μονάδες και καταπιανόμαστε με το σύνολο. Οπότε υπερβαίνουμε το κέρδος του ενός και ρίχνουμε το βάρος στο συμφέρον των πολλών. Οπότε γινόμαστε όλοι και όλες αν όχι κόκκινοι και κόκκινες κάπως ροζέ, κάπως πορτοκαλί, κάπως ματζέντα. Γιατί αλλιώς δεν μας περιμένουν απλώς το χρονοντούλαπο και ο σκουπιδοντενεκές της ιστορίας, μας περιμένει ο νεκροθάφτης με το φτυάρι έτοιμο.
Αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να το καταλάβουμε αυτό; Ναι έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να το καταλάβουμε, γιατί ο σοσιαλισμός είναι ντεμοντέ, είναι παρωχημένος, είναι λαστ γίαρ και εκτός από τρόπο θέλει και κόπο. Θέλει να βάλεις τα δυνατά σου, θέλει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, θέλει να σκιστείς σε πολλά κομμάτια. Σε εποχές παχέων αγελάδων, που να τρέχεις με τα τακούνια; Τώρα όμως που κατσικώθηκε ο κορωνοϊός στο σβέρκο μας, η επιλογή είναι μία και μοναδική:
Σοσιαλισμός και ξερό ψωμί. Μπριός έστω, για τα σκληρά δοκιμαζόμενα Βουπού!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr