που δεν ήταν πιά στα καλύτερά του και το έβρασα. Ας πούμε, λοιπόν, ότι το τηρήσαμε το έθιμο. Εννοείται ότι έβγαλα βόλτα τα σκυλιά. Στην πλατεία είχαν ξαναεμφανιστεί οι γνωστοί «ανυπάκουοι» και μάλιστα είχαν πληθύνει και αμπελοφιλοσοφούσαν. Τι είναι η ζωή, τι είναι αυτή η χώρα, τι είναι οι έλληνες (τους άλλους εννοούσαν προφανώς!).
Ήταν και δύο που βριζόντουσαν γιατί ο κύριος που ήθελε να πάει στο μίνι μάρκετ θεωρούσε ότι τον εμπόδιζαν τα δύο σκυλάκια της κυρίας, της έκανε παρατήρηση (αντί να κάνει μία μικρή παράκαμψη) η κυρία του απάντησε επιθετικά (αντί να πεί ένα απλό συγνώμη, να τα μαζέψω) ο κύριος έγινε έξαλλος και άρχισε να την ακολουθεί βρίζοντας την και τηλεφωνώντας ταυτόχρονα στο 100 για… να έρθει περιπολικό. Προσπάθησα να τους ηρεμήσω (αυτό το χούι να κάνω τον ειρηνοποιό διαμεσολαβητή μάλλον πρέπει να το κόψω). Βρέ παιδιά, όλοι είμαστε κουρασμένοι και εκνευρισμένοι, δώστε τόπο στην οργή, έχουμε άλλα προβλήματα τώρα. Σταμάτησαν για δύο δεύτερα, προσπαθώντας και οι δύο να με βάλουν μάρτυρα στον καυγά τους που τον συνέχιζαν.
Τους παράτησα και έφυγα μονολογώντας και εγώ… Τι είναι η ζωή, τι είναι αυτή η χώρα, τι είναι οι έλληνες (οι άλλοι, βέβαια, εγώ είμαι τέλεια!) Καλή σας μέρα.
- από το fb της Νανάς Νταουντάκη
