Η κυρία Ντίνα.
Aρκετά άνω των 70, εγώ 6 χρόνια που είμαι εδώ ίδια κι απαράλλαχτη τη θυμάμαι, αρκετά άνω των 70, αλλά στα πόδια της.
Μένει σε ένα μικρό σπίτι, απ’ αυτά που ήταν εδώ από πάντα και βρέθηκαν να ρουφάνε με τον αναπνευστήρα τον αέρα και το φως στη σκιά της μιας ή της άλλης..
πολυκατοικίας.
Το μικρό σπιτι της κυρίας Ντίνας είναι ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι της κρεβατοκάμαράς μου, εγώ είμαι η πολυκατοικία που της κόβω το φως και τον αέρα.
Έχει και μια μικρή αυλή.
Η κυρία Ντίνα ξυπνάει κάθε πρωί στις 6.
Βγαίνει στην αυλή και αρχίζει να καθαρίζει σχολαστικά, μαλώνοντας αυστηρά και μεγαλοφώνως (όπως μιλάνε όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι) τις γάτες, τα πουλιά, τη σκόνη, τον αέρα, εμάς που μένουμε πάνω από το σπίτι της, όλον τον μικρόκοσμο των 2-3 μικροσκοπικών παραδρόμων της οδού Γρεβενών, στο άνω Χαλάνδρι Αττικής.
Εμένα μ’ αρέσει να κοιμάμαι με ανοιχτά πατζούρια και ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα όταν δεν έχει κρύο.
Μ’ αρέσει γενικά ανοιχτό το σπίτι.
Η κυρία Ντίνα είναι από τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας που μπορεί να αποτελέσουν αιτία ανήκεστης βλάβης σε μια σχέση: “Αμάν πάλι αυτή, θα βγω να τη βρίσω”, “άστην πουλάκι μου, κάνε πως δεν την ακους”, “κλείσε τα γαμωπατζούρια”, “όχι, άστα ανοιχτά”, κ.ο.κ.
Τα ξέρετε όλοι αυτά...
Η αλήθεια είναι, ότι εγώ αν δεν ακούσω το πρωί την κυρία Ντίνα να βρίζει τις γάτες, ανησυχώ:
“Αει σιχτίρ πάλι, ορίστε, κοιτάξτε τι κάνατε”.
Οι γάτες την έχουν συνηθίσει, στέκονται ατάραχες και την κοιτάνε.
Όπως και τα πουλιά, η σκόνη, ο αέρας, εμεις που μένουμε πάνω από το σπίτι της, όλος ο μικρόκοσμος των 2-3 μικροσκοπικών παραδρόμων της οδού Γρεβενών στο άνω Χαλάνδρι Αττικής.
Κι ανάλογα με τα κέφια της -και κυρίως τη μοναξιά της- αυτό πηγαίνει σε κρεσέντο, ή κοπάζει.
Μετά, μπαίνει μέσα και μαγειρεύει, ή κάνει ότι κάνουν οι μοναχικοί άνθρωποι και δεν την ξανακούς μέχρι την επόμενη το πρωί, στις 6 sharp.
Δεν πάει ποτέ πουθενά αλλου. Έχει αυστηρό πρόγραμμα: στη γειτονιά για ψώνια μόνο -μια στο τόσο- και μέχρι τον κάδο των σκουπιδιών.
Για την κυρία Ντίνα, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα σήμερα.
Ξυπνησε ακριβώς στις 6 -όταν για όλη την υπόλοιπη Ελλάδα σήμανε η στιγμή που αλλάζουν όλα- μάλωσε τις γάτες, τον καιρό που ψιχάλιζε, τη γύρη και τη σκόνη, καθάρισε σχολαστικά την αυλή της, πότισε τα φυτά της και αφού τελείωσε ο μονόλογός της, μπήκε μέσα.
Δεν είχε ιδιαίτερη μοναξιά σήμερα μάλλον, ήταν σύντομο το μονόπρακτο.
Τη ζήλεψα λίγο σήμερα την κυρία Ντίνα.
Ευχήθηκα, για λίγο, ο κόσμος μου όλος να ήταν οι γάτες, τα πουλιά, η σκόνη, ο αέρας, όσοι μένουν πάνω από το σπίτι μου, όλος ο μικρόκοσμος των 2-3 μικροσκοπικών παραδρόμων της οδού Γρεβενών, στο άνω Χαλάνδρι Αττικής.
Να μην έχει σκέψη, κόπο, πόνο, δυσκολία, έλλειψη, μοναξιά, αγωνίες, συνειδητότητα, συναισθήματα, ορίζοντα που κλείνει, σκέψη, σκεψη, σκέψη, να μην έχει τίποτε άλλο η ζωή παρά μόνο τις γάτες, τα πουλιά, τη σκόνη, τον αέρα, όσους μένουν πάνω από το σπίτι μου, αυτόν τον πολύ ασφαλή και περιορισμένο μικρόκοσμο των 2-3 παραδρόμων της οδού Γρεβενών, στο άνω Χαλάνδρι Αττικής.
Οσο πιο μικρός ειναι ο κόσμος σου, τόσο πιο εύκολα διαχειρίσιμος.
Σε οσο μικρότερο βάθος και εύρος σκέφτεσαι, τόσο λιγότερο υποφέρεις.
Και για όλα, σου φταίνε πάντα οι γάτες, τα πουλιά, η σκόνη, ο αέρας, αυτοί που μένουν από πάνω σου, ο ασφαλής και περιορισμένος, μικροσκοπικός παράδρομος του μυαλου σου.
- το κείμενο της Μαρίας Δεδούση είναι από το fb