Ο Τούρκος ηγέτης «κάνει παιγνίδι» σε διεθνές επίπεδο με αλληλοσυγκρουόμενη «κάλυψη» ΗΠΑ, Ρωσίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Αν πράγματι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ψάχνει κάποιον «δούρειο ίππο» των συμφερόντων του Ερντογάν -όπως ασύστολα χαρακτήρισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης-, ας τον αναζητήσει στην κυβέρνηση που ο ίδιος εκπροσωπεί και στον πρόεδρό της, τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Και σε προέκταση στην κ. Μέρκελ και την ηγεσία της Ε.Ε., στον κ. Πούτιν και τη Ρωσία, στον κ. Τράμπ και τις ΗΠΑ κ.ο.κ.
Αλλά ποια είναι τα συμφέροντα του Ερντογάν όπως..
προκύπτουν από τη διεθνή στάση της Τουρκίας στη σημερινή συγκυρία; Δείτε πώς τα αντιλαμβάνεται και τα σχηματοποιεί ο Γάλλος διπλωμάτης της Ε.Ε. Μαρκ Πιερινί στο Carnegie Europe: Είναι μια συνάρτηση α) των φιλοδοξιών σε διεθνές επίπεδο και της πολιτικής παρακμής του Ερντογάν, β) του αυξανόμενου εθνικιστικού αισθήματος μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, γ) της απροσδόκητης στήριξης από τον Ντόναλντ Τραμπ και δ) των στρατηγικών ελιγμών του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Βλέπετε, ο αξιόπιστος αυτός Ευρωπαίος διπλωμάτης, αφαιρώντας κάθε ιδιαίτερο φίλτρο διπλωματίας, μας λέει ότι ο Ερντογάν υποτάσσει τα συμφέροντα της Τουρκίας «στις προσωπικές του φιλοδοξίες σε διεθνές επίπεδο», με ελατήριο την αναχαίτιση της «πολιτικής παρακμής του», εκμεταλλευόμενος και «το αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού», καθώς και την “απροσδόκητη στήριξη” του Ντόναλντ Τραμπ όπως και τους «στρατηγικούς ελιγμούς του Βλαντίμιρ Πούτιν».
*******
Περίπου το ίδιο δεν κάνουν όμως και οι Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν; Δεν υποτάσσουν και αυτοί τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο πρώτος, και της Ρωσίας, ο δεύτερος, «στις προσωπικές τους φιλοδοξίες σε διεθνές επίπεδο», εκμεταλλευόμενοι (και αυτοί όπως ο Πρόεδρος της Τουρκίας) το «αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού», καθώς και τη στήριξη (πότε ο ένας, πότε ο άλλος, πότε και οι δύο) του Ερντογάν;
«Κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό»! Κάπως έτσι δουλεύει η ηγετική μηχανή σε διεθνές επίπεδο - κάπως έτσι επιβιώνουν (ως βασικοί παίχτες - μοχλευτές του γεωστρατηγικού χάους που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι, θέλω να πω) οι τωρινοί ηγέτες των ΗΠΑ, της Τουρκίας και της Ρωσίας. Και μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την άτυπη ηγέτιδά της Άνγκελα Μέρκελ, μένει πίσω, εκτός «παιγνιδιού»: όπως και στην περίπτωση της νέας ευρωτουρκικής διένεξης για το προσφυγικό ζήτημα.
Βεβαίως, η κ. Μέρκελ (όπως και οι Τραμπ και Πούτιν και Ερντογάν) υποτάσσει, και αυτή, τα συμφέροντα της Ε.Ε. στις προσωπικές της φιλοδοξίες. Όχι όμως «σε διεθνές επίπεδο», όπως οι άλλοι τρείς γεωστρατηγικοί παίκτες, αλλά στο ευρωπαϊκό επίπεδο: προσπαθώντας να περισώσει ό,τι απέμεινε από το γερμανικό imperium επί της Ε.Ε., πιεζόμενη ασφυκτικά από το διαρκώς αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
*******
Με την... ενθουσιώδη στήριξη του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος, και στην περίπτωση της νέας ευρωτουρκικής κρίσης διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος, υπέταξε τα συμφέροντα της χώρας στις προσωπικές του φιλοδοξίες (που εξαντλούνται στη διατήρηση της πρωθυπουργικής καρέκλας και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ελίτ που τον κηδεμονεύει), εκμεταλλευόμενος κι αυτός («παλιά του τέχνη κόσκινο»), με τον τρόπο του Ερντογάν, του Πούτιν και των άλλων «λαϊκιστών» ηγετών, «το αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού»...
Το είδαμε όλοι: πήγε, είδε και απήλθε (στο Βερολίνο), φέροντας τριάκοντα αργύρια, αγκαθωτό συρματόπλεγμα και ενισχυτικές μονάδες συνοριοφυλάκων μάρκας... Βίζεγκαρντ. Αποδεχόμενος στην πράξη την αλητεία Ερντογάν στον Έβρο (τον στυγνό εκβιασμό της Ε.Ε. και της ηγεσίας της με την ώθηση χιλιάδων προσφύγων προς τα ευρωπαϊκά σύνορα) ως ελληνοτουρκικό επεισόδιο: ως απόπειρα τουρκικής εισβολής στην Ελλάδα και όχι ως ευρωτουρκική διένεξη, που είναι...
Παρεμπιπτόντως, απ’ αυτή την νέα ευρωτουρκική διένεξη με επίκεντρο το προσφυγικό ζήτημα, πέραν της επιβεβαίωσης της αδυναμίας της κ. Μέρκελ να κάνει «παιγνίδι» (να λειτουργήσει και ως γεωστρατηγικός παίκτης*), αναδείχτηκε και η διαφορά που έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης του 2015 (διαχείριση -βασισμένη στις ελληνικές και ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές αξίες- που έθεσε τόσο τη Γερμανία όσο και την Ε.Ε. ενώπιον των ευθυνών τους) σε σχέση και σύγκριση με την τωρινή κρίση και τη διαχείριση της από την κυβέρνηση Μητσοτάκη...
Διαχείριση που χαρακτηρίζεται από μεθοδεύσεις ακροδεξιών αποχρώσεων, που ταιριάζουν σε πολιτικούς τύπου Σαλβίνι και Λεπέν και κυβερνήσεις τύπου Ουγγαρίας και Πολωνίας: πολιτικούς οργανισμούς που τρέφονται από το αντιπροσφυγικό μένος και την ξενοφοβία... Και απειλούν να γίνουν κρατούσα τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή τη Κυριακής (15.3.2020)
Αν πράγματι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ψάχνει κάποιον «δούρειο ίππο» των συμφερόντων του Ερντογάν -όπως ασύστολα χαρακτήρισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης-, ας τον αναζητήσει στην κυβέρνηση που ο ίδιος εκπροσωπεί και στον πρόεδρό της, τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Και σε προέκταση στην κ. Μέρκελ και την ηγεσία της Ε.Ε., στον κ. Πούτιν και τη Ρωσία, στον κ. Τράμπ και τις ΗΠΑ κ.ο.κ.
Αλλά ποια είναι τα συμφέροντα του Ερντογάν όπως..
προκύπτουν από τη διεθνή στάση της Τουρκίας στη σημερινή συγκυρία; Δείτε πώς τα αντιλαμβάνεται και τα σχηματοποιεί ο Γάλλος διπλωμάτης της Ε.Ε. Μαρκ Πιερινί στο Carnegie Europe: Είναι μια συνάρτηση α) των φιλοδοξιών σε διεθνές επίπεδο και της πολιτικής παρακμής του Ερντογάν, β) του αυξανόμενου εθνικιστικού αισθήματος μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, γ) της απροσδόκητης στήριξης από τον Ντόναλντ Τραμπ και δ) των στρατηγικών ελιγμών του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Βλέπετε, ο αξιόπιστος αυτός Ευρωπαίος διπλωμάτης, αφαιρώντας κάθε ιδιαίτερο φίλτρο διπλωματίας, μας λέει ότι ο Ερντογάν υποτάσσει τα συμφέροντα της Τουρκίας «στις προσωπικές του φιλοδοξίες σε διεθνές επίπεδο», με ελατήριο την αναχαίτιση της «πολιτικής παρακμής του», εκμεταλλευόμενος και «το αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού», καθώς και την “απροσδόκητη στήριξη” του Ντόναλντ Τραμπ όπως και τους «στρατηγικούς ελιγμούς του Βλαντίμιρ Πούτιν».
*******
Περίπου το ίδιο δεν κάνουν όμως και οι Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν; Δεν υποτάσσουν και αυτοί τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο πρώτος, και της Ρωσίας, ο δεύτερος, «στις προσωπικές τους φιλοδοξίες σε διεθνές επίπεδο», εκμεταλλευόμενοι (και αυτοί όπως ο Πρόεδρος της Τουρκίας) το «αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού», καθώς και τη στήριξη (πότε ο ένας, πότε ο άλλος, πότε και οι δύο) του Ερντογάν;
«Κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό»! Κάπως έτσι δουλεύει η ηγετική μηχανή σε διεθνές επίπεδο - κάπως έτσι επιβιώνουν (ως βασικοί παίχτες - μοχλευτές του γεωστρατηγικού χάους που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενοι, θέλω να πω) οι τωρινοί ηγέτες των ΗΠΑ, της Τουρκίας και της Ρωσίας. Και μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την άτυπη ηγέτιδά της Άνγκελα Μέρκελ, μένει πίσω, εκτός «παιγνιδιού»: όπως και στην περίπτωση της νέας ευρωτουρκικής διένεξης για το προσφυγικό ζήτημα.
Βεβαίως, η κ. Μέρκελ (όπως και οι Τραμπ και Πούτιν και Ερντογάν) υποτάσσει, και αυτή, τα συμφέροντα της Ε.Ε. στις προσωπικές της φιλοδοξίες. Όχι όμως «σε διεθνές επίπεδο», όπως οι άλλοι τρείς γεωστρατηγικοί παίκτες, αλλά στο ευρωπαϊκό επίπεδο: προσπαθώντας να περισώσει ό,τι απέμεινε από το γερμανικό imperium επί της Ε.Ε., πιεζόμενη ασφυκτικά από το διαρκώς αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
*******
Με την... ενθουσιώδη στήριξη του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος, και στην περίπτωση της νέας ευρωτουρκικής κρίσης διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος, υπέταξε τα συμφέροντα της χώρας στις προσωπικές του φιλοδοξίες (που εξαντλούνται στη διατήρηση της πρωθυπουργικής καρέκλας και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ελίτ που τον κηδεμονεύει), εκμεταλλευόμενος κι αυτός («παλιά του τέχνη κόσκινο»), με τον τρόπο του Ερντογάν, του Πούτιν και των άλλων «λαϊκιστών» ηγετών, «το αυξανόμενο εθνικιστικό αίσθημα μεγάλου τμήματος του πληθυσμού»...
Το είδαμε όλοι: πήγε, είδε και απήλθε (στο Βερολίνο), φέροντας τριάκοντα αργύρια, αγκαθωτό συρματόπλεγμα και ενισχυτικές μονάδες συνοριοφυλάκων μάρκας... Βίζεγκαρντ. Αποδεχόμενος στην πράξη την αλητεία Ερντογάν στον Έβρο (τον στυγνό εκβιασμό της Ε.Ε. και της ηγεσίας της με την ώθηση χιλιάδων προσφύγων προς τα ευρωπαϊκά σύνορα) ως ελληνοτουρκικό επεισόδιο: ως απόπειρα τουρκικής εισβολής στην Ελλάδα και όχι ως ευρωτουρκική διένεξη, που είναι...
Παρεμπιπτόντως, απ’ αυτή την νέα ευρωτουρκική διένεξη με επίκεντρο το προσφυγικό ζήτημα, πέραν της επιβεβαίωσης της αδυναμίας της κ. Μέρκελ να κάνει «παιγνίδι» (να λειτουργήσει και ως γεωστρατηγικός παίκτης*), αναδείχτηκε και η διαφορά που έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης του 2015 (διαχείριση -βασισμένη στις ελληνικές και ευρωπαϊκές ανθρωπιστικές αξίες- που έθεσε τόσο τη Γερμανία όσο και την Ε.Ε. ενώπιον των ευθυνών τους) σε σχέση και σύγκριση με την τωρινή κρίση και τη διαχείριση της από την κυβέρνηση Μητσοτάκη...
Διαχείριση που χαρακτηρίζεται από μεθοδεύσεις ακροδεξιών αποχρώσεων, που ταιριάζουν σε πολιτικούς τύπου Σαλβίνι και Λεπέν και κυβερνήσεις τύπου Ουγγαρίας και Πολωνίας: πολιτικούς οργανισμούς που τρέφονται από το αντιπροσφυγικό μένος και την ξενοφοβία... Και απειλούν να γίνουν κρατούσα τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή τη Κυριακής (15.3.2020)