τις στιγμές και από αυτές τις φωνές που στάθηκαν απέναντι στους οδοστρωτήρες του φανατισμού και της τύφλωσης. Για μας, εδώ στην «Εφημερίδα των Συντακτών», είναι τώρα μία από αυτές τις στιγμές και θα επιμείνουμε εκφράζοντας τη φωνή που δεν ακούγεται.
Tα παραπάνω αναφέρονται σε κύριο άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών». Σε αυτά προστίθενται και εκείνα που έγραψε η Ελενα Ακρίτα στα σόσιαλ μίντια -«Μερικοί από μας, δεν μπορούμε να μισήσουμε κανέναν άνθρωπο» (δείτε ΕΔΩ)- με τη διαπίστωση «είμαστε πολλοί και είμαστε παντού» (δείτε ΕΔΩ).
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο με την άποψη της Εφημερίδας των Συντακτών:
Εμείς επιμένουμε στην ανθρωπιά
Ερχονται κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι ανήκεις σε μια μειοψηφία. Μπορεί να φταίνε η οργανωμένη προπαγάνδα, η κυρίαρχη εξουσία, η νοοτροπία του φόβου, η συγκυρία, τα παιχνίδια κρατών που προσπαθούν να προωθηθούν στις πρώτες θέσεις της διεθνούς σκακιέρας.
Ολα και όλοι μπορεί να φταίνε, αλλά σίγουρα δεν φταίνε οι φτωχοί, οι ευάλωτοι, οι κυνηγημένοι. Δεν φταίνε τα παιδιά και η «ανθρώπινη ασπίδα» που στέκεται μερόνυχτα στα σύνορα του Εβρου χωρίς να μπορεί να κάνει βήμα, βλέποντας μπροστά φράχτες, κάννες όπλων, δακρυγόνα και πάνοπλους άνδρες.
Οι «πολέμαρχοι» φωνάζουν «αέρα», μιλούν για εισβολή και οπλίζονται για την απόκρουση. Πάνω στα σύνορα ο Κυριάκος Μητσοτάκης διακήρυξε ότι θα υπερασπιστεί την περιουσία, την ασφάλεια και την κοινωνική γαλήνη των πολιτών απέναντι σε μια «εμπροσθοφυλακή ανθρώπων άγνωστης προέλευσης αλλά και αγνώστων σκοπών».
Είναι κάποιες στιγμές που οφείλεις να είσαι στη μειοψηφία, οφείλεις με κάθε κόστος να υπερασπιστείς το δικαίωμα στον ήλιο, αντί για τη φυλακή ενός παιδιού, μιας γυναίκας ή ενός άνδρα για παράνομη είσοδο στη χώρα. Είναι κάποιες στιγμές που πρέπει να φωνάξεις δυνατά και ας μη σε ακούει κανείς, να φωνάξεις για σένα, για τον άλλο, για εκείνον που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Μπορεί να μη χωράνε όλοι στα φτωχά χωράφια της Ελλάδας, μπορεί να μη φτάνουν οι οικονομικές βοήθειες που μας μοιράζουν οι ισχυροί, μπορεί ο Ερντογάν να εκβιάζει με «ανθρώπινες ασπίδες», αλλά δεν μπορεί να σταματούν η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη και να δίνουν τη θέση τους στις πολεμόχαρες κραυγές των τυφλωμένων από μίσος.
Είναι κάποιες στιγμές, λοιπόν, που σε πείσμα των ντελάληδων και των κραυγών τους οφείλουν να ακουστούν και οι φωνές των άλλων, των λίγων, των ανθρώπων που επιμένουν ότι ίσως υπάρχουν και άλλες λύσεις, αντί για τις κάννες των όπλων.
Λύσεις δύσκολες που χρειάζονται σκέψη, ψυχραιμία, συνεννόηση και καλή θέληση. Η ιστορία του κόσμου, άλλωστε, είναι γεμάτη από αυτές τις στιγμές και από αυτές τις φωνές που στάθηκαν απέναντι στους οδοστρωτήρες του φανατισμού και της τύφλωσης.
Για μας, εδώ στην «Εφημερίδα των Συντακτών», είναι τώρα μία από αυτές τις στιγμές και θα επιμείνουμε εκφράζοντας τη φωνή που δεν ακούγεται.
