Το έχουμε πει κι άλλη φορά ότι η βασική παρερμηνεία είναι ότι όπως άλλοι μπερδεύουν τις βούρτσες με άλλο ουσιάστικο που η παρήχησή του παραπέμπει εκεί που.. καταλάβατε, έτσι και η Αλληλεγγύη για κάποιους, πολλούς, νοείται ως ελεημοσύνη.
Το να δίνεις κάνα φράγκο, ρούχα ή άλλα προϊόντα σε κάνει συμπονετικό, δείχνει ότι δε νοιάζεσαι μόνο για την πάρτη σου αλλά δεν είναι Αλληλεγγύη. Και φυσικά σε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης χιλιάδες άνθρωποι από το υστέρημά τους πρόσφεραν σε άλλους που βρέθηκαν σε χειρότερη μοίρα. Δεν είναι λίγο και δεν επιτρέπεται να το υποτιμήσουμε καθόλου.
Πρέπει όμως να έχουμε την ψύχραιμη ματιά και να καταλάβουμε ότι αλληλεγγύη δεν είναι να μαζέψεις λεφτά για τους απολυμένους της «χ» εταιρείας. Αλληλεγγύη είναι να απεργήσεις για αυτούς.
Το να προσφέρεις είναι μια πράξη αξιέπαινη, σημαντική και δείχνει ανθρωπιά.
Ευτυχώς, παρά τους περιφερόμενους εμετούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ανθρωπιά επικρατεί και κλείνει τα στόματα των κυνικών.
Αλληλεγγύη στους Δήμους που σηκώνουν το βάρος του προσφυγικού, και των κατοίκων των νησιών μας δεν είναι να στείλεις μια βαλίτσα ρούχα για τους δόλιους ανθρώπους που σώθηκαν και βρήκαν καταφύγιο στα μέρη μας.
Αλληλεγγύη είναι να πείσεις, να πείσουμε, τον Δήμο που ζούμε να ζητήσει να φιλοξενήσει έναν αριθμό προσφύγων και μεταναστών ώστε να αποσυμφορηθεί η αθλιότητα που λέγεται Μόρια.
Δεν μπορείς να ζητάς από την Ευρώπη – αν το ζητάς όσο δυνατά χρειάζεται – να δείξει αλληλεγγύη αλλά να μην μοιράζεις το βάρος που θες να μοιραστείς με τους ευρωπαίους με τους δικούς σου ανθρώπους.
Εδώ είναι τα δύσκολα λοιπόν: Πώς στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους Χιώτες ή τους Μυτιληνιούς; Με ωραία ποστ, με καταγγελίες, με δωρεές, με ελεημοσύνες ή με απτές πράξεις;
Αντέχει ο Πρωθυπουργός, η Κυβέρνηση, οι Δήμοι να κάνουν το αυτονόητο και να μοιράσουν τους ανθρώπους που σώθηκαν από χίλια δεινά και βρέθηκαν ζωντανοί στην πατρίδα μας σε όλη τη χώρα ώστε να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες;
Πόσο το πολιτικό κόστος και η επικοινωνιολογικές πολιτικές θα καθορίζουν την ουσιαστική πολιτική; Πόσο τα τσιτάτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα άγουν και θα φέρουν πολιτικούς και πολιτικολογούντες και επί της ουσίας δεν θα γίνεται τίποτα;
Πώς ζητάς αλληλεγγύη από τους ξένους όταν δεν την προσφέρεις εσύ ο ίδιος;
Το «παζλ» του προσφυγικού έχει χιλιάδες κομμάτια και δεν είναι μονοσήμαντο ούτε στην κατανόηση του ούτε στην αντιμετώπισή του.
Αν όμως πάντα η έννοια Άνθρωπος μπαίνει ως απάντηση σε κάθε ερώτηση, και υπάρχει πραγματική θέληση τότε λύσεις θα βρίσκονται.
Κι έτσι η Αλληλεγγύη θα βρει το νόημά της. Κι έτσι έμπρακτα θα μπορούμε να πιέσουμε την Ευρώπη, που κι αυτή έχει ξεχάσει τον Άνθρωπο και βλέπει μόνο νούμερα και στοιχεία τα τελευταία χρόνια, να δείξει την Αλληλεγγύη που ζητάμε.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
