Στο μεταξύ έχει γεμίσει ο τόπος βαρυσήμαντα “άρθρα” που σου λένε να ΜΗΝ παρεκλίνεις από τις καθημερινές συνήθειες της δουλειάς σου, όταν δουλεύεις από το σπίτι.
Να σηκώνεσαι, λέει ας πούμε, το πρωί και να φοράς τη γοβάρα και να βάφεσαι θέατρο Καμπούκι για να κάθεσαι στο σαλόνι σου με το..
λάπτοπ. Συγνώμη, αλλά πάτε λίγο καλά;
Δουλεύω τα τελευταία 8-9 χρόνια κυρίως από το σπίτι, από ανάγκη αλλά και επιλογή, είναι και η φύση της δουλειάς μου τέτοια, έχω κάνει ΑΠΕΙΡΗ δουλειά από το σπίτι, βασικά από το λάπτοπ μου, που τι τον νοιάζει τον άλλον αν το λάπτοπ μου είναι στο σαλόνι μου ή στο Α του Κενταύρου αφού ΠΑΡΑΓΕΙ αυτό που πρέπει;
Εννοείται ότι όταν δουλεύεις από το σπίτι σου ούτε γόβες φοράς, ούτε βάφεσαι -καλά, εγώ δεν βάφομαι ούτως ή άλλως κι επίσης και στη δουλειά πήγαινα πάντα περίπου με τις πιτζάμες.
Και κάποια μέρα θα πάω πράγματι ΜΕ τις πιτζάμες, είναι θέμα χρόνου αυτό, στάνταρ. Αλλά, οκ, αυτό είμαι εγώ, μην παραδειγματίζεστε.
Πέρα από μένα, όταν μπορείς να δουλεύεις από το σπιτι σου (γι αυτούς μιλάμε, μην πεταχτεί κανείς και πει "εγώ δεν μπορώ"), το νόημα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό:
Να ξύνεις το τέτοιο σου δουλεύοντας, να διαχειρίζεσαι το χρόνο σου και τον εαυτό σου και τη δουλειά σου όπως και όσο μπορεις, εγώ ας πούμε, κάποιες μέρες σηκώνομαι και γράφω στις 5 το πρωί.
Αφού έχω όρεξη στις 5 το πρωί, τι να κάνουμε τώρα; Nα πω "όχι, περίμενε να πάει η ώρα 9, να προσποιηθείς ότι εισαι στο γραφείο";
Ή, με το ένα χέρι γράφω και με το άλλο μαγειρεύω, ή βάφω τον τοίχο, ή λύνω ασκήσεις Γ’ γυμνασιου, ή τα γκομενικά μου στο τηλέφωνο, ή ό,τι θέλω κάνω.
Έχω δουλέψει σε μπαρ, να γίνεται της τρελής τριγύρω, διακοπές όλοι κι εγώ εκεί, έγραφα μέχρι λιποθυμίας και πολύ συγκεντρωμένη.
Άπειρες φορές.
Έχω πολλούς μάρτυρες.
Δεν έχω ανάγκη να βάλω τον εαυτό μου σε κανέναν ψυχαναγκασμό και σε καμία "στολή" για να δουλέψω.
Απλώς δουλεύω. Τέλος.
Και δουλεύω πολύ περισσότερο, ρωτήστε όσους δουλεύουν έτσι, θα σας το επιβεβαιώσουν.
Είναι όλο το πόιντ της ελευθερίας που δίνουν σε κάποιους από μας τα ιντερνετς αυτό.
Και είναι και κοστ εφέκτιβ.
Και πιο δημιουργικό.
Μαλάκες είναι οι Αμερικάνοι; Καλά, είναι, αλλά όχι σ΄ αυτό.
Κι εσείς θέλετε να πάτε να στριμώξετε την ελευθερία αυτή στον ιδρυματισμό, ακομα και όταν αυτός δεν σάς επιβάλεται…
Με προβληματίζει πολύ αυτή η εξάρτηση από τον ιδρυματισμό, τη συνήθεια και τον ψυχαναγκασμό να ξέρετε.
Δεν είναι μόνο που εγώ έχω τρελή δυσανεξία στον ιδρυματισμό, είναι γενικότερος προβληματισμός.
Ποιός ήταν, να δεις που το είχε πει;
“Είναι δύσκολο να διαχειριστεί κανείς την ελευθερία του και πολλοι από μας την αποφεύγουμε”…
Α, ναι, ο λατρεμένος Σαρτρ.
Ισχύει γενικότερα, φυσικά. Ισχύει απόλυτα βασικά.
Τώρα που κάθεστε σπίτι, ανοιξτε και κανα χρήσιμο βιβλίο, όχι μόνο survival manuals του κώλου.
Mαρία Δεδούση (fb)
