μετά.
Η ευγένεια ας πούμε, είναι ένα χαρακτηριστικό που από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τις δικές της παρενέργειες, είχε αρχίζει να σπανίζει.
Οι «έτοιμοι ν’ αρπαχτούν» είχαν γίνει περισσότεροι και τόσο φασαριόζοι, σε σημείο που οι ευγενείς άνθρωποι να θεωρούνται «ελαττωματικοί», αδύναμοι.
Στις μέρες καραντίνας που ζούμε, όχι ότι άλλαξαν πολύ τα πράγματα αλλά να, υπάρχουν μερικές στιγμές που βλέπω μια «ελπίδα».
Ίσως το γεγονός ότι κυκλοφορούμε λιγότεροι στους δρόμους, ή στην ουρά έξω από τον φούρνο ή το φαρμακείο να δίνει μια πλαστή εικόνα της πραγματικότητας. Πάντως ακούω «Καλημέρες» μεταξύ αγνώστων στο δρόμο. Κι αυτό ίσως είναι μια καλή αρχή.
Λες η ευγένεια να «μείνει» ως μια καλή «παρενέργεια» του εφιάλτη που ζούμε;
Λες ο σεβασμός στον μπροστινό μας στην ουρά να μας κάνει καλύτερους;
Μήπως είμαι εντελώς στον κόσμο μου και κάπου προσπαθώ να αντιμετωπίσω την άγρια ερημιά, και τις απαγορεύσεις με ένα αίσθημα ελπίδας για το «μετά»;
Μπορεί. Άλλωστε ο καθένας μας έχει το δικό του μπαϊράκι που τον οδηγεί είτε είναι στα πάνω του είτε στα κάτω του.
Οι πολιτικοί μας ας πούμε, έχουν ρίξει κάπως τους τόνους. Οκ όχι όλοι, αλλά τώρα οι «φωνακλάδες» φαντάζουν λιγότεροι. Μπορεί να έχουν απλώς λουφάξει. Άλλωστε ο Κορωνοϊός δεν είναι «λοβοτομή» και τα χούγια δεν αλλάζουν έτσι εύκολα.
Οι δημοσιογράφοι; Αυτοί πάντα στο δικό τους μονοπάτι: ξερόλες, ειδικοί, embedded. Οκ, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Άλλωστε είπαμε: Ο Κορωνοϊός δεν είναι «λοβοτομή» και τα χούγια δεν αλλάζουν έτσι εύκολα.
«Καλημέρα» σε έναν από τους λιγοστούς αγνώστους που συναντάμε στο δρόμο, σαν κι αυτές που εισπράττω κι εγώ και ανταποδίδω είναι μια καλή αρχή, σε μια εφιαλτική εποχή. Κι αυτό είναι μια κάποια ελπίδα!
Γιάννης Καφάτος / viewtag
