Θεωρώ ότι αποκλείεται να είσαι εχέφρων άνθρωπος και να μην σε τρομάζει όλο αυτό που συμβαίνει.
Δεν είναι, προφανώς, το θέμα αν θα πεθάνεις εσύ ή κάποιος δικός σου και πάντως δεν είναι μόνο αυτό.
Γενικά δεν είναι το θέμα ο θάνατος εδώ.
Είναι μια κατάσταση που ανατρέπει όλα εκείνα πάνω στα οποία..
έχουμε στήσει τις κοινωνικές και ατομικές μας ασφάλειες, είναι η ταχύτατη ανατροπή των πραγμάτων όπως τα ξέραμε, είναι αυτό που πλέον βλέπεις να διαλύεται το (γνωστό σου) σύμπαν με ρυθμούς και ακρίβεια δυστοπικού σεναρίου.
Νομίζω ότι όλοι εκείνοι που επιμένουν να μην προσέχουν και να πηγαίνουν ο ένας πάνω στον άλλον, βρίσκονται απλώς σε μια φάση άρνησης αυτής της πραγματικότητας, εν μέρει από κουταμάρα (είναι η αγαπημένη μου λέξη των ημερών αυτή), εν μέρει λόγω ενός μεγαλύτερου φόβου απ' όσο θέλουν και οι ιδιοι να αντιληφθούν.
Του φόβου όχι της ίδιας της ασθένειας, αλλά των ανατροπών που έφερε.
ΠΙστεύουν ότι αν δεν προσαρμοστούν σε αυτές, οι αλλαγές δεν θα συμβαίνουν, θα εξαφανιστούν. Τόσο απλό.
Και βέβαια, είναι και το άλλο: Το μετά.
Όλοι ξέρουμε ότι μετά θα γίνει της πουτάνας, αλλά το έχουμε απωθήσει προς το παρόν, το κρύβουμε πίσω από το "ας επιβιώσουμε τώρα και μετά βλέπουμε".
Μην σας τρομάξω, αλλά δεν έχουμε να δούμε και πολλά, πάνω κάτω τα σενάρια είναι συγκεκριμένα και για ένα διαστημα κανένα τους δεν είναι πολύ ευχάριστο.
Θα χαθούν δουλειές και χρήματα, θα αλλάξουν οι προτεραιότητες, πολλά από τα έως τώρα αυτονόητα θα γίνουν μακρινή ανάμνηση, ο κοσμος θα γίνει πιο κλειστός και αποπνικτικός, πιο δύσπιστος και φοβικός.
Το βέβαιο είναι ότι το μετά, βαχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, είναι ένα αλλο μετά απ' αυτό που ξέραμε ως τώρα, αλλάζει τον κόσμο αυτό που γίνεται και ο κοσμος θα πάρει καιρό να βρει τα νέα πατήματά του.
Σε κάποια πράγματα, βέβαια, ίσως γίνει καλύτερος.
Δική μου εκτίμηση είναι ότι θα πάρουμε και μαθήματα.
Θα εμπιστευτούμε πιο πολύ την επιστήμη, συνειδητοποιώντας ότι αυτή μας σώζει και όχι οι μεταφυσικές.
Θα εξοικειωθούμε πιο πολύ με την τεχνολογία. Κι αυτή θα σώσει και ήδη σώζει ζωές και μας κάνει πιο εύκολη την επικοινωνία σ’ αυτή τη φάση της αβεβαιότητας και της μοναξιάς.
Θα επανεκτιμήσυμε και θα επαναπροσδιορίσουμε την αξία των πραγμάτων και των σχέσεών μας με τους άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα αυτούς που έτυχε ή επιλέξαμε, ή επέλεξαν εκείνοι να είναι “κοντά” μας σ’ αυτή τη φάση της αβεβαιότητας, να είναι “εκεί” με οποιονδήποτε τρόπο.
Όταν το διακύβευμα είναι το ύψιστο, η ζωή δηλαδή, μοιραία επαναπροσδιορίζονται και ζυγίζονται τα πάντα.
Γενικώς, πάντα όταν το διακύβευμα φτάνει να είναι το ύψιστο, χάνω κάτι ολοκληρωτικά ή το σώζω, χρειάζεται επαναπροσδιορισμός των πραγμάτων.
Όσοι μπορουν να το αντιληφθούν αυτό και να προσαρμοστούν σε αυτό και να κάνουν τους επαναπροσδιορισμούς, είναι και εκείνοι που θα στηρίξουν τον κόσμο σε αυτό το, άγνωστο εν πολλοίς, παρακάτω του.
Και τους εαυτούς τους και όσους είναι δίπλα τους.
Ειναι εμπειρικά αποδεδειγμένο αυτό.
Ιστορία λέγεται.
Μαρία Δεδούση (fb)