Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
«Δεν μπορούν οι γείτονες να ονομάσουν Μακεδονία το κράτος τους γιατί Μακεδονία σημαίνει Ελλάδα. Όποιος θέλει να λέγεται Μακεδόνας πρέπει να παραδεχθεί ότι είναι Έλληνας». Τσεκ.
«Αν επιτρέψουν συμφωνία με τον όρο Μακεδονία θα μας βρουν μπροστά τους, ό,τι και αν σημαίνει αυτό». Τσεκ.
«Η αλητεία των Σκοπιανών..
δεν θα περάσει. Στο εθνικό ζήτημα δεν υπάρχει δικαιολογία ότι ασκούνται πιέσεις». Τσεκ.
«”Ήδε η ημέρα τοις Έλλησι μεγάλων κακών άρξει”…και τώρα ας χύσουμε ένα δάκρυ για τη Μακεδονία μας που χάσαμε…Ντροπή»! Τσεκ.
«Παραδίδουν έτσι το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο που είχε η Ελλάδα και αποτελούσε την εθνική γραμμή των τελευταίων 27 ετών». Τσεκ.
Μερικές σκόρπιες φράσεις και δηλώσεις από συλλαλητήρια και πολιτικά χείλη (εντάξει, όπου έχει αρχαία ο Άδωνις είναι!), για τα της Μακεδονίας, των Σκοπίων, της εθνικότητας, της γλώσσας και των λοιπών συμπαρομαρτούντων που αφορούσαν στην ονοματοδοσία των γειτόνων. Λαστ γίαρ όμως αυτά που θα έλεγε και η αλησμόνητη διαφήμιση. Όταν ήταν απαραίτητο να πέσει πριόνισμα αντικυβερνητικό και να μπει η πίτσα στο φούρνο. Λαστ γίαρ…
Δις γίαρ, πάλι, έχουμε την ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών που τα λέει όλα. Λέξη προς λέξη:
«Συγχαίρουμε τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ ως το 30ο μέλος της Συμμαχίας. Καλωσορίζουμε τους γείτονές μας στην οικογένεια του NATO & προσβλέπουμε στην εποικοδομητική μας συνεργασία στο πλαίσιο της Συμμαχίας».
Λιτή, σαφής, δίχως χημικά πρόσθετα η ανακοίνωση. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα που θα έλεγε και ο γνωστός βρωμόστομος προπονητής ποδοσφαίρου. Αδέρφια είμαστε πλέον μέσα στους κόλπους της ΒορειοΑτλαντικής Συμμαχίας, φίλοι γκαρδιακοί, κολλητάρια, έχω κι άλλα να γράφω μέχρι να τελειώσει ο χώρος όλος, πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα, δεν είναι σαν τα Μακεντόνσκι που μόνο από γρυλισμούς και μυκηθμούς γνωρίζουν. Αλλά λέω να τα προσπεράσω…
Και να επικεντρώσω σε αυτό το κολοσσιαίο δούλεμα που εισέπραξε μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του ελληνικού λαού, που βγήκε μπροστά για να ακυρώσει διαπραγματεύσεις και συμφωνίες. Τις σημειώσεις μου κάθομαι και κοιτάζω τώρα και τα άρθρα που έχω γράψει κατά καιρούς για το ζήτημα (πάνω από δέκα!) και θυμάμαι το στόρι απ’ την θριαμβευτική αρχή ως το θλιβερό τέλος του.
Από τότε που έβραζε ο τόπος πριν από δύο και κάτι χρόνια στη Θεσσαλονίκη και κατέβαιναν οι αλογατάδες με παραδοσιακές στολές κι έβγαινε κι ο Άνθιμος πλάι σε κάτι παιδάκια με ξυρισμένα κεφάλια να κάνουν το κομμάτι τους. Με κυνηγητό στον Ζουράρι, με ξύλο στον Μπουτάρη, με βρισίδι άφθονο και κατάρες πολυάριθμες. Και τον Μίκη Θεοδωράκη να δίνει το σύνθημα της εθνικής αντίστασης, ως άλλος απόστολος του ΕΑΜ για τον εικοστό πρώτο αιώνα, για τον νέο πατριωτισμό και το έθνος μας και την πύρινη ρομφαία του αρχάγγελου που κατέρχεται απ’ τους ουρανούς να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλησμόνητες μέρες…
Και τώρα μια ξερή ανακοίνωση. Και τέλος, το νερό στ’ αυλάκι μπήκε, κλειδώθηκε η πόρτα, κατεβήκαν τα ρολά. Εκεί που ήταν αδύνατον να χάσουμε για έχουμε τη στρατηγική (έτσι έλεγε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο «εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο»!), ξαφνικά μας πήρανε και τα σώβρακα οι Σκοπιανοί και θα κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τη χώρα του Αριστοτέλη και θα συναποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου. Αναρωτιέμαι τι να απέγιναν οι περικεφαλαίες φίλε μου, αναρωτιέμαι τι να απέγιναν οι σημαίες, αναρωτιέμαι τι να απέγιναν της Βεργίνας οι ήλιοι και καταλήγω με ένα δυναμικό μήνυμα του παντοτινά επίκαιρου Σάκη Τανιμανίδη. Από τον Άγιο Δομίνικο, όπου γύρναγε το Survivor, τα συλλαλητήρια δεν τα ξέχναγε ο γίγαντας:
«Μπορεί να βρίσκομαι μακριά, το μυαλό και η καρδιά μου όμως, είναι εκεί! Είμαι και εγώ εκεί, μαζί με όλους τους Έλληνες»!
-το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
