Oι εφημερίδες μπορεί να έχουν πρόωρο τέλος στη χάρτινη εκδοχή τους, με τον κόσμο να μην κυκλοφορεί πουθενά και να μην βάζει το χέρι στην τσέπη για το..
καθημερινό του φύλλο, έγραφε ο Χρ. Ξανθάκης αναφερόμενος στον καινούριο κόσμο που αναδύεται από τους πυρετούς του κορωνοϊού.
Διαβάστε τι έγραφε ο Χρ. Ξανθάκης στο newpost:
Μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω, ρε φίλε. Κι αυτό, πάλι, μπορώ να το μάθω, αλλά το αφήνω για ύστερα να έχω και κάτι να απασχολούμαι όταν πιάσω τα πολύ προχωρημένα «ήντα». Όταν θα κινδυνεύω κι εγώ ράιτ θρου από τον κορωνοϊό και τις παραφυάδες του, γιατί τώρα που άρχισε αυτό το πάρτι δεν τον βλέπω τον ντιτζέη να εγκαταλείπει τόσο..
εύκολα το μπουθ.
Μην μακρηγορώ όμως, πρώτος πρώτος σας τα είχα γράψει πριν από 15 μέρες. Λέξη προς λέξη:
«Κι επειδή παίζουν και άλλου είδους μπίζνες, σύμφωνα με ρεπορτάζ των New York Times η αγορά αυτοκινήτου στην Κίνα έπεσε κατά 90 % το πρώτο εικοσαήμερο του Φεβρουαρίου, ενώ οι αεροπορικές εταιρείες αναμένουν ζημίες τουλάχιστον είκοσι εννιά δισεκατομμυρίων δολαρίων για φέτος. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το πράγμα που το λένε “ανάπτυξη” θα ζήσει μεγάλες στιγμές το 2020. Και παγκοσμίως και στην Ψωροκώσταινα»!Ναι, μάλιστα, αυτό το πράγμα που το λένε «ανάπτυξη». Που υποτίθεται ότι θα έπιανε φέτος το 2,5 % στην Ελλάδα, αλλά προεκλογικώς είχε ανέβει στο 4 % για να ξαναπέσει κατόπιν, σαν βρακί ένα πράγμα, πάνω κάτω όλη την ώρα. Οπότε, ρωτάω τώρα εγώ:
Με τέτοια καθίζηση (κομψά το λέω…) της οικονομικής δραστηριότητας, θα έχουμε ανάπτυξη φέτος στα μέρη μας ή μήπως θα έχουμε ύφεση;
Και δεν τα ρίχνω στον Σταϊκούρα, αν και θα ήθελα να τα ρίξω γιατί είναι ο Ευκλείδης αγαπημένος μου, αλήθεια δεν τα ρίχνω στον Σταϊκούρα, γιατί και το ραβδί του Χάρυ Πότερ να λάβει ανά χείρας τίποτε δεν μπορεί να κάνει. Σε όλο τον κόσμο παγώνει η οικονομική δραστηριότητα και θα αρκούσε η Ιταλία και μόνο για να ξεφτιλίσει μπάτζετ και προβλέψεις και εξελόφυλλα. Ήδη άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες, όχι και τόσο δειλές, φωνές που ζητάνε από το ΔΝΤ και τους ευρωπαϊκού θεσμούς να κάνουν λίγο σκόντο στις απαιτήσεις τους και να αφήσουν κάπως στην ησυχία τους τις αναξιοπαθούσες χώρες τουλάχιστον για φέτος που ακόμη φουντώνει ο κορωνοϊός και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει. Για την ώρα οι Ευρωπαίοι επιμένουν με μπαλώματα (μισό δις εδώ, ένα δις παραπέρα), αλλά κάποια στιγμή θα χρειαστεί να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας και αυτή η γλώσσα μας λέει μόνο ένα πράγμα:
Το θάνατο του Μάαστριχτ!
Και το θάνατο και άλλων πραγμάτων ίσως, στη διαδρομή. Το θάνατο της μανίας με την ανάπτυξη, το θάνατο της λατρείας στον καταναλωτισμό, το θάνατο του πλιάτσικου στο περιβάλλον. Πολλά και διάφορα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ακόμη και οι εφημερίδες μπορεί να έχουν πρόωρο τέλος στη χάρτινη εκδοχή τους με τον κόσμο να μην κυκλοφορεί πουθενά και να μην βάζει το χέρι στην τσέπη για το καθημερινό του φύλλο. Ενώ τα social media και οι ιστοσελίδες θα κερδίζουν τη μάχη μέρα με την ημέρα. Για να μην μιλήσω για το σεξ αποστάσεως και γίνουμε kinky και μας πάρει ο Αμβρόσιος τον τενεκέ με τον αγιασμό!
Έρχεται νέα εποχή με δυο λόγια. Μια νέα εποχή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει επακριβώς. Γλεντάνε οι αρκούδες στα χρηματιστήρια, θρηνούν οι σταρτάπερς στα εκκολαπτήρια, σκάβουν χαρακώματα οι παπάδες στις εκκλησιές. Αλλά είτε μας αρέσει είτε όχι ένας καινούριος κόσμος αναδύεται από τους πυρετούς του κορωνοϊού. Και δεν ξέρω, διόλου δεν ξέρω αν θα μοιάζει στην Αθηναϊκή ή στην Κινεζική δημοκρατία…