αλιεργατών, αναδεικνύει τον ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης και τη στρατιωτική δομή της, περιγράφει τη δράση των ομάδων κρούσης και τις επιθέσεις κατά μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων. Η επιχειρηματολογία και η ρητορική της ένταση την καθιστούν ένα σημαντικό τεκμήριο της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.
Τα παραπάνω αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους» (εκδόσεις Αντίποδες). Το δοκίμιο -που είναι η αγόρευση του Θανάση Καμπαγιάννη στη δίκη της Χρυσής Αυγής- παρουσιάστηκε χθες στην Αίθουσα «Γεώργιος Καράντζας», στον πρώτο όροφο του Μεγάρου της ΕΣΗΕΑ.
Για το βιβλίο μίλησαν οι:
- Κωστής Παπαϊωάννου (εκπαιδευτικός, πρώην πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου)
- Χαράλαμπος Κουρουνδής (δικηγόρος, μέλος του ΔΣ του ΔΣΘ)
- Κατερίνα Θωίδου (δημοτική σύμβουλος Νίκαιας-Ρέντη, δημοσιογράφος)
- Δημήτρης Ψαρράς (δημοσιογράφος, συγγραφέας).
Ήταν μια συγκινητική μέρα η χτεσινή, η αίθουσα της ΕΣΗΕΑ ήταν γεμάτη, ειπώθηκαν ωραία πράγματα. Αντί άλλων, βάζω το κείμενο της δικής μου παρέμβασης, που για να ξεπεράσω τη δυσκολία εκφοράς το είχα γραμμένο.
Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας εδώ σήμερα. Δεν ήταν εύκολη μέρα, κι εγώ να σας πω το σκεφτόμουν με όλα αυτά που γίνονται, με τις εικόνες στον Έβρο και στα νησιά, με κόσμο άμαχο να τον πνίγουν και να τον πυροβολούνε, “τι πάμε να κάνουμε εμείς σήμερα εκδήλωση για ένα βιβλίο;”. Αλλά μετά σκεφτηκα: εδώ κάναμε πεδίο συνάντησης και αγώνα ένα δικαστήριο, που θα 'λεγε κανείς είναι το πλέον άγονο και ξένο πεδίο για κάτι τέτοιο. Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο με αφορμή ένα βιβλίο; Κι έτσι ξεπέρασα την κακοκεφιά μου και ήρθα. Και τα λόγια του Κωστή, του Μπάμπη, της Κατερίνας και του Δημήτρη, ανθρώπων που ο καθένας και η καθεμιά σημαίνουν ξεχωριστά πράγματα για μένα, μου το ανταπέδωσαν.
Εγώ ήδη έχω πει πολλά πράγματα και υπάρχουν στο βιβλίο. Οπότε η σημερινή παρέμβαση θα είναι μόνο υστερόγραφα. Υστερόγραφα όμως που είναι απαραίτητο να ειπωθούν.
Το πρώτο είναι μια ευχαριστία στον εκδότη, τους Αντίποδες. Αυτό το βιβλίο δεν θα υπήρχε χωρίς την επιμονή και το μεράκι του Κώστα Σπαθαράκη, με την απαραίτητη διαμεσολάβηση του Στρατή Μπουρνάζου που έπαιξε τον ρόλο της γέφυρας. Στον Κώστα έδωσα ενα κείμενο που ήταν ρημαδιό και αυτός το μεταμόρφωσε σε ένα πολύ όμορφο και ευανάγνωστο βιβλίο. Μιας και περιηγούμαστε στον κόσμο του ζωικού βασιλείου: από μια κάμπια έβγαλε μια πεταλούδα. Αυτό ήθελε επεξεργασία, δουλειά, να βάλει σημειώσεις, να φτιάξει κεφάλαια, να στήσει όμορφες σελίδες και όλα αυτά σε ελάχιστο χρόνο γιατί συμφωνήσαμε ότι το σημαντικό ήταν το βιβλίο να βγει γρήγορα. Και πραγματικά βγήκε και βγήκε όμορφο και χωρις εκπτώσεις. Και πέτυχε και σαν πρωτοβουλία, ήδη η πρώτη έκδοση των 1500 βιβλίων έχει φτάσει να εξαντηθεί και τυπώθηκαν άλλα 3000 κομμάτια.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι το περιεχόμενο του συγκεκριμένου κειμένου δεν μπορεί να κατανοηθεί από μόνο του αν δεν τεθεί στη συνάφεια των υπόλοιπων αγορεύσεων της πολιτικής αγωγής. Το αποδεικτικό υλικό, δηλαδή, είναι κατά πολύ πλουσιότερο από αυτό που υπάρχει στο συγκεκριμένο βιβλίο. Αλλά η αγόρευση εκφωνήθηκε έχοντας την βεβαιότητα και την ασφάλεια της εργασίας των υπόλοιπων συναδέλφων. Αν δεν υπήρχε δηλαδή η αγόρευση της συναδέλφισσάς μας, της Χρύσας Παπαδοπούλου, συνηγόρου της οικογένειας Φύσσα, δεν θα γινόταν να περιοριστεί η δική μου εξιστόρηση της υπόθεσης Φύσσα σε λίγες σελίδες. Αν δεν υπήρχαν οι αγορεύσεις του Κώστα Σκαρμέα και του Κώστα Παπαδάκη που αντιμετώπισαν πλήθος ζητημάτων, στα οποία εγώ δεν χρειάστηκε καν να αναφερθώ, το κείμενο θα ήταν ουσιωδώς διαφορετικό. Θα έχετε εξάλλου τη δυνατότητα να διαβάσετε την αγόρευση του Κώστα Παπαδάκη, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Τόπος και θα παρουσιαστεί σε αυτή εδώ την αίθουσα στις 17 Μαρτίου, και να κρίνετε του λόγου το αληθές. Και τελικά, ξέραμε όλοι μας ότι ακόμα και αν κάτι δεν το καλύψουμε, θα έρθει στο τέλος ο Θοδωρής ο Θεοδωρόπουλος, ως τελική γραμμή άμυνας, και θα απαντήσει σε όλα όσα έπρεπε να απαντηθούν, μαζί με τους υπόλοιπους συναδελφους του ΠΑΜΕ Μάνο Μαλαγάρη, Χάρη Στρατή, Τάκη Σαπουντζάκη, Αντώνη Αντανασιώτη και Άγγελο Βρεττό, με τους οποίους χαιρόμαστε που συμπορευτήκαμε σε αυτή τη δίκη. Τα δέντρα στα δάση, ξέρετε, μπορεί να εμφανίζονται ξεχωριστά, αλλά οι ρίζες τους βρίσκουν τους τρόπους να επικοινωνούν: γι' αυτό και τελικά μαζί διψάνε και μαζί ποτίζονται, μαζί ρίχνουν τα φύλλα τους και μαζί ανθίζουν. Και σκάβοντας βαθιά βρίσκεις που και που και διαμάντια, όπως βρήκαμε εμείς σ' αυτη την υπόθεση τον Παύλο και τη Μάγδα.
Αλλά για να πω και τα πιο στενά: για να τιθασεύσουμε όλο αυτό το υλικό, χρειάστηκε ο καθένας να δουλέψει ατομικά στο γραφείο του. Εγώ είχα το μεγάλο προνόμιο να συνεργαστώ με τον Δημήτρη Ζώτο, που η συμβολή του στο να μπει σε τάξη όλο αυτό το υλικό (ονοματίζοντας όλα τα αρχεία, βάζοντας στη σειρά τα αναγνωστέα έγγραφα, κλπ) ήταν αποφασιστική, στην πραγματικότητα όλο το δικαστήριο δούλεψε με το αποτέλεσμα της εργασίας του δικού του γραφείου. Αλλά πάνω σ' αυτή τη δουλειά, μέσα στο δικό μας γραφείο τη “λάντζα” την κάναμε μαζί με τις συναδέλφισσές μου, την Ευγενία Κουνιάκη και τη Μαριάνθη Γκαβαϊσέ, καίγοντας μαζί πάρα πολλά εγκεφαλικά κύτταρα βλέποντας όλες αυτές τις φωτογραφίες και τα βίντεο. Θα θυμάμαι πάντα όταν η Μαριάνθη βρήκε το βίντεο του Πατέλη, το περίφημο “ο,τι κινείται σφάζεται”, και ήρθε και μας είπε: “Νομίζω ότι έχω βρει κάτι πάρα πολύ καλό!”. Γιατί ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι αυτό το υλικό δεν το βρήκε η αστυνομία, το βρήκαμε εμείς. Αυτή η διαρκής συνεργασία και με την Ευγενία και την Μαριάνθη και οι συζητήσεις με τον Kevin Ovenden, που διαρκώς κουβεντιάζουμε το ζήτημα του φασισμού και του ρατσισμού, την ιστορία, τη βιβλιογραφία, την επικαιρότητα, ήταν απαραίτητα για να μην χάσουμε τα μυαλά μας. Γιατι στο σημερινό κόσμο, τον τόσο παράλογο, τον τόσο Οργουελιανό, που άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και την φτώχεια αποκαλούνται από τα κουτιά των τηλεοράσεών μας “εισβολείς”, ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα και τις πιο σημαντικές μας νίκες είναι να μην χάσουμε τα λογικά μας. Και αυτό μπορούμε να το εξασφαλίσουμε μόνο όταν είμαστε πολλοί μαζί.
Μέσα σ' αυτή την αίθουσα βρίσκονται άνθρωποι που ο καθένας και η καθεμιά έπαιξαν τον ρόλο τους για να φέρουμε σε πέρας μια πετυχημένη παρέμβαση στη δίκη και στην κοινωνία. Ξέρουν αυτοί ποιοί και ποιές είναι. Τις λεπτομέρειες αυτής της “συνωμοσίας” δεν χρειάζεται να τις αναφέρω τώρα, θα γράψουμε γι' αυτά σε 20 χρόνια όταν θα έχουν παραγραφεί και τυχόν τελεσθείσες αξιόποινες πράξεις, τις οποίες φυσικά εκ των προτέρων αρνούμαστε.
Το δικαστήριο είναι σήμερα στη φάση των αγορεύσεων υπεράσπισης, για την ακρίβεια το δικαστήριο ψάχνει να βρει τους δικηγόρους της υπεράσπισης για να αγορεύσουν και να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Στο χρονικό αυτό διάστημα, εμείς σαν συνήγοροι πολιτικής αγωγής εννοείται πως είμαστε στη δικαστική αίθουσα, πρώτα και κύρια για να δείξουμε στην έδρα ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ότι όταν τελειώσει αυτή η διαδικασία θα τα έχουμε ακούσει όλα, ακριβώς τα ίδια που θα έχει ακούσει και το δικαστήριο, τίποτα λιγότερο! Και στο τέλος, όταν θα κάνουμε την οριστική μας δήλωση μετά την έκδοση της απόφασης, θα απευθυνθούμε στην κοινωνία χωρίς να μπορεί κάποιος να μας πει ότι υπήρχε κάτι που δεν το γνωρίζουμε.
Μέχρι τότε, σας καλούμε να αξιοποιήσετε τα πορίσματα της αποδεικτικής διαδικασίας, τα βιβλία, τα δημοσιευμένα πρακτικά του Golden Dawn Watch, τις αγορεύσεις, και να μιλήσετε σε όποιον πρέπει, να τους δώσετε ένα βιβλίο: στους φίλους σας, στους γνωστούς σας, στο σωματείο σας, στη σχολή σας, στον χώρο σας, παντού. Έχουμε πει ότι στην ιστορία του φασισμού, η πάλη εναντίον του μετεωριζόταν πάντοτε ανάμεσα σε δύο στιγμές: στο «πολύ νωρίς» και στο «πλέον αργά». Λοιπόν λέμε: ό,τι είναι να κάνετε, κάντε το τώρα, σ' αυτό το τρίμηνο που διαθέτουμε μέχρι την έκδοση της δικαστικής απόφασης. Γιατί αυτή η απόφαση θα κρίνει πολλά για το σε ποιές συνθήκες θα δώσουμε τη μάχη ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό τα επόμενα χρόνια.
Ο συνάδελφος Θοδωρής Θεοδωρόπουλος τελείωσε την αγόρευσή του με ένα απόσπασμα της Πανούκλας του Καμύ. Το επαναλαμβάνω, ως μια χαρακτηριστική προειδοποίηση απέναντι στην πανούκλα του ναζισμού: "…Kι ακούγοντας τις φωνές της χαράς που ανέβαιναν πάνω απ’ την πόλη, ο Ριέ θυμήθηκε πως αυτή η χαρά δεν είναι ποτέ ανέφελη. Γιατί [ο Ριέ] γνώριζε κάτι που το αγνοούσε το χαρούμενο πλήθος, κι ας μπορεί κανείς να το βρει στα βιβλία, πως ο βάκιλλος της πανούκλας δεν πεθαίνει ούτε χάνεται ποτέ, πως μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια ναρκωμένος στα έπιπλα και στα ρούχα, περιμένοντας υπομονετικά μέσα στα δωμάτια, τα υπόγεια, τα σεντούκια, τα μαντίλια, τα χαρτιά, και πως θα 'ρχόταν ίσως μια μέρα που η πανούκλα, για να βασανίσει ή για να διδάξει τους ανθρώπους, θα ξυπνούσε και πάλι τα ποντίκια της και θα τα ‘στελνε να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πόλη…"
Ο ιός του ναζισμού και οι μεταλλάξεις του είναι δυστυχώς διαφορετικής φύσης από την οποιαδήποτε επιδημία. Κι αυτό γιατί μια οποιαδήποτε επιδημία αντιμετωπίζεται με ένα συχνό πλύσιμο των χεριών, ένα καλά χρηματοδοτούμενο δημόσιο σύστημα υγείας και τελικά με ένα εμβόλιο. Όμως ο ιός του φασισμού δεν έχει να κάνει με χέρια (χέρια τα οποία σε κάθε περίπτωση ο Μιχαλολιάκος έχει δηλώσει ότι είναι χέρια καθαρά), αλλά έχει να κάνει με μυαλά. Για την ακρίβεια, με κοινωνικές σχέσεις, σχέσεις κυριαρχίας σε ένα σύστημα άνισης κατανομής πλούτου και ισχύος. Πάνω σ' αυτές φύεται και γι' αυτό είναι τόσο επικίνδυνος. Θέλω να πιστεύω ότι σε αυτή τη μάχη δείξαμε ότι ως κοινωνία διαθέτουμε αντισώματα.
Και δεν υπάρχει καλύτερο αντίσωμα από ανθρώπους, απλούς, καθημερινούς, λαϊκούς ανθρώπους, που στα μάτια ενός παιδιού πάνω σε μια βάρκα βλέπουν το δικό τους παιδί. Στο νέο κόσμο που ανατέλλει σ' αυτη τη νέα δεκαετία, θα χωριστούμε και θα αντιπαρατεθούμε, θα χρειαστεί να βρεθούμε ξανά στη θέση της μειοψηφίας για να ξαναγίνουμε πλειοψηφία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το δικό μας στρατόπεδο έχει γραμμένο στις σημαίες του ότι εμείς τα παιδιά των ξένων τα θεωρούμε δυο φορές παιδιά μας. Και μ' αυτη την πυξίδα θα δώσουμε και θα κερδίσουμε όλες τις μάχες που είναι μπροστά μας.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την παρουσία σας εδώ σήμερα
