του Χρήστου Ξανθάκη
Κάθομαι τώρα εγώ και διαβάζω τους New York Times, που σε αυτούς τους καιρούς της μαύρης επιδημίας χαράσσουν καινούρια μονοπάτια στο ρεπορτάζ. Και γράφει η εφημερίδα, στην πρώτη σελίδα της την ηλεκτρονική, μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση. Ότι δηλαδή..
στο Τέξας και στο Οχάϊο, οι αμβλώσεις μπήκαν στον κατάλογο των «όχι απαραίτητων» επεμβάσεων. Λόγω κορωνοϊού δηλαδή, που ήταν υποχρεωμένες οι αρχές να φτιάξουν μια λίστα και να πούνε ότι «ξέρεις κάτι μπορείς να τις αφήσεις για πιο μετά τις αμυγδαλές ή την πλαστική στη μύτη». Κι επί τη ευκαιρία χώσανε και τις αμβλώσεις μέσα, εκτός από τις καταστάσεις εκείνες όπου κινδυνεύει άμεσα η ζωή της μητέρας. Όλες οι άλλες περιπτώσεις τέλος, ετοιμάστε τις κρεμάστρες κορίτσια…
Κι αφού την έμαθα εγώ την είδηση, θα την έχει μάθει σίγουρα και η Ιεραρχία. Γατιά είναι οι Μητροπολίτες, οι κεραίες τους είναι ανοιχτές εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Δεν θέλει πολύ άμα σφίξουν τα γάλατα και στην Ελλάδα και τεθεί ζήτημα προτεραιοτήτων, να ζητήσουν από τον Κικίλια μια χάρη για το στραπατσάρισμα της μυτούλας που πάθανε με το κλείσιμο των εκκλησιών. Το κλείσιμο αλά γκρεκ δηλαδή, που όλο κλειστές είναι και όλο ανοίγουν με τη μία αφορμή ή την άλλη, αλλά αυτό είναι θέμα Χρυσοχοΐδη δεν είναι θέμα του υπουργού Υγείας, αρκετά έχει στο κεφάλι, μην το ζαλίζουνε και τα ράσα!
Λέω απλώς και να το σημειώσουμε, ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξεφουρνίσουνε οι παπάδες. Πρόσφατη είναι η εκστρατεία με τις αφίσες, πρόσφατο και το πρωτοσέλιδο της αθλητικής εφημερίδας, πρόσφατα και τα αυτοκόλλητα στον Πειραιά. Κι επειδή από Αμερική έρχονται όλες οι μόδες οι καινούριες, καλό είναι να έχουμε το νου μας για να μη μας κατσικωθεί καμιά πράξη νομοθετικού περιεχομένου και ψάχνουμε ύστερα στα σκοτεινά με το καντήλι.
Μιας και μιλάω όμως για πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην πρωτοβουλία Βρούτση, που το έκανε ποτηρόπανο το εργατικό δίκαιο. Ιδίως με τα άρθρα 9 και 10 της πρόσφατης ΠΝΠ, που τα είδανε οι εργοδότες και δεν πιστεύανε το λαχείο που τους έπεσε. Ως εδώ στο Χαλάνδρι που είμαι κλεισμένος στην καραντίνα ακουγότανε το μπαμ και μπουμ των φελλών απ’ τις σαμπάνιες που ανοίγανε…
Διότι ο υπουργός έδωσε τη δυνατότητα στ’ αφεντικά, σε όλα τ’ αφεντικά, ακόμη και σε εκείνα που δεν πλήττονται διόλου από την κρίση, να απασχολούν τους εργαζόμενούς τους για δεκαπέντε μέρες το μήνα με μισό μισθό. Κι αυτό δεν έγινε ως τις 6 Απριλίου που λήγει η απαγόρευση της κυκλοφορίας, δεν έγινε ως τα τέλη Απριλίου που θα ζεστάνει ο καιρός, δεν έγινε καν ως τα τέλη Μαΐου που θ’ αρχίσουν να έρχονται οι πρώτοι τουρίστες. Έγινε για ένα ολόκληρο εξάμηνο!
Και βάλε και το άρθρο 10 της ΠΝΠ, βάσει του οποίου οι εταιρείες θα μπορούν να μεταφέρουν εργαζόμενους από επιχείρηση σε επιχείρηση του ίδιου ομίλου, χωρίς καμία δέσμευση ως προς τα δικαιώματά τους, όπως και ότι μετά την κρίση θα επιστρέψουν στην ίδια θέση, με τα ίδια δικαιώματα, για να κατανοήσουμε πλήρως ότι η κρίση γεννάει ευκαιρίες σε όλους τους τομείς. Και στο νομοθετικό φυσικά, μιας και ήρθε η ώρα να ξηλώσουμε όσα με κόπο, αγώνα και θυσίες κατακτήθηκαν ανά τις δεκαετίες. Είτε δικαιώματα στην άμβλωση είναι αυτά, είτε εργατικά δικαιώματα. Ένα απλό πατρόν χρειάζεται και ορμάτε παλικάρια…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
