«Τα παιδιά της Μόριας ζωγραφίζουν θάλασσες και βάρκες. Ίσως έτσι προσπαθούν να απεικονίσουν την αγωνία που βίωσαν στο ταξίδι» αναφέρει η ψυχολόγος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (MSF) Δανάη Παπαδοπούλου, η οποία εδώ και 16 μήνες βρίσκεται στο καμπ της Λέσβου, και μίλησε στην «Αυγή» για τις συνθήκες που επικρατούν στο νησί, περιγράφοντας τη..
σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες. Χωρίς ρεύμα και χωρίς καταφύγιο, προσπαθούν να επιβιώσουν τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες.
Με πληθυσμό 19.000 προσφύγων -ενώ αρχικά είχε σχεδιαστεί με χωρητικότητα 3.000 θέσεων- το καμπ της Λέσβου μοιάζει με έναν απέραντο λασπότοπο. Αυτοσχέδιες σκηνές, παραπήγματα και σωροί από σκουπίδια συνθέτουν την εικόνα που αντικρίζει κανείς. Σκόρπιες εστίες φωτιάς και γύρω - γύρω ανθρώπινες φιγούρες που πασχίζουν να ζεσταθούν, αφού διέσχισαν με μια φουσκωτή βάρκα τα παγωμένα νερά του Αιγαίου.
Οι συνθήκες που επικρατούν είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινές. Τα προσφυγόπουλα παίζουν μέσα σε ποτάμια από λάσπη και στοίβες από απορρίμματα. Υπάρχουν έγκυες γυναίκες και παιδιά τα οποία υποφέρουν από χρόνια προβλήματα υγείας, που δεν τους προσφέρεται καμία επιπλέον βοήθεια.
Παιδιά που βλέπουν εφιάλτες, παιδιά που βιώνουν κατάθλιψη και άγχος.
Η ατμόσφαιρα στο καμπ μυρίζει θάνατο. «Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους, αλλά η πραγματική εικόνα είναι ακόμη χειρότερη» επισημαίνει η Δανάη Παπαδοπούλου. Η ίδια είναι μέλος της ομάδας των ψυχολόγων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που δραστηριοποιείται τόσο στην παιδιατρική κλινική έξω από τη Μόρια όσο και στην κλινική για ενήλικες - θύματα βασανιστηρίων, σεξουαλικής κακοποίησης και κάθε μορφής βίας στο νησί. «Δουλεύω εδώ και 16 μήνες με το προσφυγικό και αυτό τον καιρό δραστηριοποιούμαι στην κλινική που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης».
- απόσπασμα από ρεπορτάζ που υπογράφει η Άντυ Κουκλάδα στην Αυγή (ολόκληρο ΕΔΩ)
