O Xρήστος Ξανθάκης γράφει για την επιστροφή του Μεγάλου Καναλιού και δυο-τρία πράγματα που ξέρει για την ελληνική τηλεόραση
Το λέει η Nielsen (πρώην AGB), δεν το έβγαλα εγώ απ’ το κεφάλι μου:
Τηλεόραση στην Ελλάδα βλέπουν με μανία, με φανατισμό οι ηλικίες άνω των 50 ετών, σαφώς λιγότερο οι ηλικίες από 30 ετών ως 50 ετών και οι ηλικίες κάτω των 30 ετών στη χάση και στη φέξη. Γνωστά είναι αυτά για τους νεώτερους, αν θέλουν θέαμα στο Netflix θα πάνε, στην Cosmote TV, στα βιντεάκια του ίντερνετ, στα παιχνίδια του..
κινητού τους, στο Luben αν τους έρθει η φάση για μια ξεκαρδιστική περιήγηση στον κόσμο της μικρής οθόνης. Να κάτσουνε να στρωθούνε στον καναπέ και να περιμένουν να ξεκινήσει το συγκεκριμένο σήριαλ την συγκεκριμένη ώρα και ύστερα από δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες διαφημίσεις; Δεν νομίζω φίλε…
Με δυο λόγια η τηλεόραση είναι το παιχνίδι των ηλικιωμένων. Και όπως λέει και η εγγλέζικη παροιμία, στον ηλικιωμένο σκύλο δεν μπορείς να διδάξεις φρέσκα κόλπα. Αντιθέτως, όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο ελκυστικά του μοιάζουν τα κόλπα τα παλιά, εκείνα που είχε διδαχθεί όταν ήταν ακόμη κουτάβι. Και φυσικά, τους δίνει ψήφο εμπιστοσύνης και περιμένει κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια, όχι στα καινούρια, ναι σ’ αυτά που ξέρουμε. Η ζωή είναι απλή, γιατί να την κάνουμε περίπλοκη;
Οπότε, ποιος ο λόγος ν’ απορεί κανείς με την επιτυχία του Mega; Μήπως οι σειρές του και το brand name του δεν ανέθρεψαν γενιές και γενιές τηλεθεατών, οι περισσότεροι εκ των οποίων στέκονται ακόμη απέναντι απ’ τη μικρή οθόνη με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας; Μήπως ο ανταγωνισμός δεν πουλάει ακριβώς το ίδιο πράγμα, μια τηλεόραση του εικοστού αιώνα, που δεν έχει αλλάξει διόλου τα τελευταία είκοσι χρόνια; Μόνο το Star έχει ξεφύγει, όσο μπορούσε δηλαδή να ξεφύγει, από αυτό το μοντέλο, εξ ου και δεν έχασε ούτε έναν τηλεθεατή από την επέλαση του Mega. Το έχει χτίσει το κάστρο του και δεν φοβάται ότι ο κακός ο λύκος θα του το γκρεμίσει με ένα γερό φύσημα…
Αλλά δεν είναι μόνο το πρόγραμμα είναι και η πολιτική γραμμή. Εδώ λοιπόν, το πάλαι ποτέ Μεγάλο Κανάλι, δεν προσπάθησε να υποστηρίξει άνευ όρων την κυβερνητική γραμμή αλλά έδωσε χώρο και στην αντιπολίτευση. Δεν το έβαψε κόκκινο το στούντιο, ούτε καν ροζ ή πορτοκαλί, έδειξε όμως να σέβεται ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που τα υπόλοιπα κανάλια το αντιμετωπίζουν με σχετική περιφρόνηση. Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε, ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι των πολιτών δεν εκπροσωπείται στα δελτία και στις εκπομπές της ημεδαπής τηλεόρασης. Αν το Mega έπιασε το νόημα και παίξει μπαλίτσα, μόνο να κερδίσει έχει. Αν πάλι ήταν απλώς μια έκλαμψη, τότε θα χαθεί στον πολτό της μονομερούς πληροφόρησης.
Όσο για τα νούμερα της τηλεθέασης, ήταν κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα την πρώτη μέρα και σε γενικές γραμμές κρατήσανε και τη δεύτερη. Πράγμα που δίνει τη δυνατότητα στο κανάλι να προβεί άνευ άγχους σε διορθωτικές κινήσεις, ιδίως σε ζώνες που δεν τραβάνε ούτε με ταχυδακτυλουργίες του περασμένου αιώνα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
Τηλεόραση στην Ελλάδα βλέπουν με μανία, με φανατισμό οι ηλικίες άνω των 50 ετών, σαφώς λιγότερο οι ηλικίες από 30 ετών ως 50 ετών και οι ηλικίες κάτω των 30 ετών στη χάση και στη φέξη. Γνωστά είναι αυτά για τους νεώτερους, αν θέλουν θέαμα στο Netflix θα πάνε, στην Cosmote TV, στα βιντεάκια του ίντερνετ, στα παιχνίδια του..
κινητού τους, στο Luben αν τους έρθει η φάση για μια ξεκαρδιστική περιήγηση στον κόσμο της μικρής οθόνης. Να κάτσουνε να στρωθούνε στον καναπέ και να περιμένουν να ξεκινήσει το συγκεκριμένο σήριαλ την συγκεκριμένη ώρα και ύστερα από δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες διαφημίσεις; Δεν νομίζω φίλε…
Με δυο λόγια η τηλεόραση είναι το παιχνίδι των ηλικιωμένων. Και όπως λέει και η εγγλέζικη παροιμία, στον ηλικιωμένο σκύλο δεν μπορείς να διδάξεις φρέσκα κόλπα. Αντιθέτως, όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο ελκυστικά του μοιάζουν τα κόλπα τα παλιά, εκείνα που είχε διδαχθεί όταν ήταν ακόμη κουτάβι. Και φυσικά, τους δίνει ψήφο εμπιστοσύνης και περιμένει κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια, όχι στα καινούρια, ναι σ’ αυτά που ξέρουμε. Η ζωή είναι απλή, γιατί να την κάνουμε περίπλοκη;
Οπότε, ποιος ο λόγος ν’ απορεί κανείς με την επιτυχία του Mega; Μήπως οι σειρές του και το brand name του δεν ανέθρεψαν γενιές και γενιές τηλεθεατών, οι περισσότεροι εκ των οποίων στέκονται ακόμη απέναντι απ’ τη μικρή οθόνη με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας; Μήπως ο ανταγωνισμός δεν πουλάει ακριβώς το ίδιο πράγμα, μια τηλεόραση του εικοστού αιώνα, που δεν έχει αλλάξει διόλου τα τελευταία είκοσι χρόνια; Μόνο το Star έχει ξεφύγει, όσο μπορούσε δηλαδή να ξεφύγει, από αυτό το μοντέλο, εξ ου και δεν έχασε ούτε έναν τηλεθεατή από την επέλαση του Mega. Το έχει χτίσει το κάστρο του και δεν φοβάται ότι ο κακός ο λύκος θα του το γκρεμίσει με ένα γερό φύσημα…
Αλλά δεν είναι μόνο το πρόγραμμα είναι και η πολιτική γραμμή. Εδώ λοιπόν, το πάλαι ποτέ Μεγάλο Κανάλι, δεν προσπάθησε να υποστηρίξει άνευ όρων την κυβερνητική γραμμή αλλά έδωσε χώρο και στην αντιπολίτευση. Δεν το έβαψε κόκκινο το στούντιο, ούτε καν ροζ ή πορτοκαλί, έδειξε όμως να σέβεται ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που τα υπόλοιπα κανάλια το αντιμετωπίζουν με σχετική περιφρόνηση. Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε, ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι των πολιτών δεν εκπροσωπείται στα δελτία και στις εκπομπές της ημεδαπής τηλεόρασης. Αν το Mega έπιασε το νόημα και παίξει μπαλίτσα, μόνο να κερδίσει έχει. Αν πάλι ήταν απλώς μια έκλαμψη, τότε θα χαθεί στον πολτό της μονομερούς πληροφόρησης.
Όσο για τα νούμερα της τηλεθέασης, ήταν κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα την πρώτη μέρα και σε γενικές γραμμές κρατήσανε και τη δεύτερη. Πράγμα που δίνει τη δυνατότητα στο κανάλι να προβεί άνευ άγχους σε διορθωτικές κινήσεις, ιδίως σε ζώνες που δεν τραβάνε ούτε με ταχυδακτυλουργίες του περασμένου αιώνα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
