«Δεν ήθελα να απολυθείς. Στενοχωρήθηκα. Ήθελα να υπάρχεις στα media για να διαφωνούμε ή και να σκοτωνόμαστε». Να ό,τι πιο ωραίο μου είπε αυτές τις μέρες μία συνάδελφος. Και πιο υγιές. Θυμάμαι τότε που έκλεινε το Mega, τα σποτ για το «μαύρο». Κυρίως θυμάμαι ένα σποτ υπέρ της πολυφωνίας και του πλουραλισμού
με πολλά στόματα να μιλούν, ύστερα να σβήνουν ένα-ένα και η κατάληξη.. να είναι μονοφωνική. Σωστά. Η κατάληξη δεν μπορεί να είναι ποτέ μονοφωνική σε μία δημοκρατία και το λουκέτο σε ένα κανάλι δεν μπορεί να είναι ποτέ λόγος να πανηγυρίζεις-πολλοί το λέγαμε και τότε κι ας υπήρχε ιδεολογικό χάσμα με την κυρίαρχη γραμμή του καναλιού που έδινε τον αντιλαϊκό τόνο. Λίγες ημέρες προτού ξανανοίξει, υπό νέα ιδιοκτησία, το Mega (με το καλό εύχομαι και όχι μόνον γιατί έχω φίλους που δουλεύουν εκεί) η μηντιακή μονοφωνία μοιάζει να είναι η κυρίαρχη κι επίσημη πολιτική γραμμή. Και όχι άτσαλα επιβεβλημένη. Αλλά σαν επιτομή διαφόρων σκεπτικών και πεποιθήσεων φορέων εξουσίας πολιτικών τε και μηντιακών κύκλων που εκκινούν από την πρόσφατη δημόσια δαιμονοποίηση της μνήμης της Ελευθεροτυπίας ως... εκτροφείο τρομοκρατίας (με μία ταυτόχρονη παρέμβαση και ενοχοποίηση και της μνήμης της Μεταπολίτευσης..)… Περνούν στην «αδελφή» Εφημερίδα των Συντακτών καταγγέλλοντάς την ως «εφημερίδα των συκοφαντών και των τρομοκρατών», συνδέοντας πονηρά το ελευθεροτυπιακό, άρα δημοκρατικό έθος να δίνεις βήμα σε όλους και να επιτρέπεις την ελεύθερη έκφραση της άποψης, με φλερτ τάχα μου με την «τρομοκρατία»... Και χωρίζουν ΜΜΕ και δημοσιογράφους εντέχνως σε αρεστούς και μη.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου στο e-tetradio, EΔΩ
