Διαβάσατε το κείμενο απολογισμού του ΣΥΡΙΖΑ; Τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της λεγόμενης «εσωκομματικής αντιπολίτευσης» ιδίως, το βρήκαν εξαιρετικό! Ανεξαιρέτως: τέως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, απλοί βουλευτές, σημαίνοντα στελέχη της Κ.Ε., συνωστίζονταν στα κομματικά ΜΜΕ και εξέφραζαν την ευαρέσκειά τους για το κείμενο απολογισμού...
«Εξαιρετικός απολογισμός», δήλωναν με θαυμασμό οι ..
πάντες παντού. Προφανώς χωρίς την αίσθηση της αμετροεπούς αυτοαναφορικότητας που εξέπεμπε σε εμάς τους απ’ έξω (τα απλά μέλη, τους... followers, τους ψηφοφόρους) ο συγκεκριμένος θαυμασμός. Ο οποίος, στην πραγματικότητα, δεν ήταν παρά αυτοθαυμασμός στα όρια του ναρκισσισμού...
Αναμφίβολα, η ελληνική κομμουνιστική Αριστερά πάσχει από πολιτικό και ιδεολογικό ναρκισσισμό (δικαίως, εν πολλοίς), μια «διαταραχή» κεκτημένη κατά τη διάρκεια του επικού - ηρωικού βίου της: σαν τον Νάρκισσο, είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της, ζει για να θαυμάζεται και να αυτοθαυμάζεται, να λατρεύεται από τον περίγυρό της, από τους πολιτικούς αντιπάλους της, ακόμα· πράγμα που συμβαίνει - συνέβαινε, όσο ήταν μικρή και δεν τους απειλούσε. Τώρα που μεγάλωσε, κυβέρνησε επί πενταετία και διεκδικεί και πάλι την κυβερνητική εξουσία επί ίσοις όροις...
Το ξέρετε: σύμφωνα με την ψυχανάλυση, «πίσω από τον αυτοθαυμασμό του Νάρκισσου κρύβεται ένα μοναχικό, εσωστρεφές και ενίοτε αυτοκαταστροφικό ΕΓΩ». Στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, εκείνο το αλαζονικό και ναρκισσιστικό «Εμείς» («η αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας ότι ‘Εμείς’ είμαστε καλύτεροι απ' τους ‘Άλλους’...) που περιέγραφα σε προηγούμενο κείμενό μου...
*******
Ναι, μπορεί να ήταν «εξαιρετικός ο απολογισμός», ένα κείμενο «έμπλεο αυτοκριτικής» ίσως, αλλά, στον βαθμό που με αφορά, καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση: στη διάρκεια της πενηντάχρονης, άμεσης ή έμμεσης, ενασχόλησής μου με τα πολιτικά πρόσωπα και πράγματα, έμαθα ότι η αυτοκριτική των πολιτικών μοιάζει σαν την εξομολόγηση στη θρησκεία. Όπως η εξομολόγηση εξασφαλίζει την παραμονή του θρησκευόμενου στους κόλπους της Εκκλησίας, έτσι και η αυτοκριτική εξασφαλίζει την παραμονή του πολιτικού στους κόλπους της πολιτικής.
Ωστόσο, θα μείνω σε ένα μικρό απόσπασμα του απολογιστικού κειμένου του ΣΥΡΙΖΑ που, πράγματι, εντυπωσιάζει για την πυκνότητα και τη σημαντικότητα της αυτοκριτικής παραδοχής που εμπεριέχει: «Επιτρέψαμε στη Δεξιά να σφετεριστεί την έννοια της ‘μεσαίας τάξης’ γιατί, από τη δική μας πλευρά, δεν διαθέταμε ή δεν ενεργοποιήσαμε μια συνεκτική θεωρία τού τι είναι ‘μεσαία τάξη’, αναπαράγοντας έτσι, τουλάχιστον έμμεσα, έναν ελιτίστικο αντιμικροαστισμό που χαρακτηρίζει κάποιες πλευρές της Αριστεράς του 3%».
Είναι η σημαντικότητα της παραδοχής ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε την κυβερνητική εξουσία χωρίς να πάρει χαμπάρι τι συνέβη με τη «μεσαία τάξη» στην περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων (τη φτωχοποίησή της, με συνέπεια τη αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων και την εκλογική συσπείρωση μεγάλου μέρους της γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα) και η σημαντικότητα της παραδοχής ότι η συγκεκριμένη αβελτηρία πιστώνεται στον «ελιτίστικο αντιμικροαστισμό που χαρακτηρίζει κάποιες πλευρές της Αριστεράς του 3%». Με άλλα λόγια, στον αυτοκαταστροφικό ναρκισσισμό της Αριστεράς.
*******
Σ’ αυτόν τον «ναρκισσισμό», τον «ελιτίστικο αντιμικροαστισμό» εάν θέλετε, οφείλεται κατά το μάλλον ή ήττον η απουσία, απ’ τον απολογισμό, οποιασδήποτε αναφοράς στον αδιαμφισβήτητο αρχιτέκτονα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα: «Το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς», κατά τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους προοδευτικούς διανοούμενους και πολιτικούς, τον Έλληνα πολιτικό που «φιγουράρισε στους ‘Times της Νέας Υόρκης’ ανάμεσα στους ηγέτες που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο» (δίπλα στους Ομπάμα, Μέρκελ και Πούτιν).
Τον σύγχρονο «πολυμήχανο και πολύτροπο Οδυσσέα της Ευρώπης*» που, ω του... θαύματος, δεν έγινε ποτέ απολύτως αποδεκτός από τον όλο ΣΥΡΙΖΑ ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του, ευρισκόμενος υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος: «Δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλώς πρώτος μεταξύ ίσων σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», αποκάλυπτε ο Ζαν Κατρεμέρ της γαλλικής “Liberation”, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων...
Είναι ο ίδιος «ναρκισσισμός», ο «ελιτίστικος αντιμικροαστισμός που χαρακτηρίζει κάποιες πλευρές της Αριστεράς του 3%» αν θέλετε, που οδήγησε 50 μέλη της Κ.Ε. να καταψηφίσουν την πρόταση Τσίπρα για ισοτιμία των διαδικτυακών μελών με τα παλαιότερα «εγγεγραμμένα» μέλη. Και είναι ο ίδιος «ναρκισσισμός» που παράγει τους φόβους και τις φοβίες της «πασοκοποίησης».
Τέλος, είναι ο ίδιος «ναρκισσισμός» που τυφλώνει ένα ικανό μέρος στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ εμποδίζοντάς τα να δουν τον Αλέξη Τσίπρα στην πραγματική του διάσταση: ως φυσικό ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης, που είναι!..
* Από την υμνητική αναφορά του Γάλλου φιλόσοφου Μπερνάρ-Ανρί Λεβί στον Αλέξη Τσίπρα
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή (23.02.2020)