Και κατα κάποιον τρόπο ο Καρτερός προειδοποιεί συμπληρώνοντας: «Να συνειδητοποιήσουμε συνεπώς τι έχουμε. Και να το προσέχουμε, για να το έχουμε...»
Γράφει λοιπόν στην Αυγή,..
και στην στήλη του «ala Καρτ», ο Θανάσης Καρτερός:
Εντάξει, είναι λεπτό το ζήτημα και έχουμε πάθει πολλά με τους αρχηγισμούς. Άσε που δεν είναι κι απίθανο να πιάσεις κανένα μπελά, να σε βγάλουν αυλοκόλακα και τρέχα γύρευε. Ως εκ τούτου στην εξίσωση ΣΥΡΙΖΑ -κυβερνώσα Αριστερά- δημοκρατική παράταξη, θεωρούμε γενικώς σώφρον να μην αναφέρουμε το όνομα του Τσίπρα.
Στον απολογισμό των τελευταίων χρόνων θεωρούμε σώφρον να μην αναφέρουμε το όνομα του Τσίπρα. Στην προβολή του μέλλοντος θεωρούμε σώφρον να μην αναφέρουμε το όνομα του Τσίπρα. Γενικώς και καλού κακού θεωρείται σώφρον να αναφέρονται το κόμμα, η παράταξη, οι ψηφοφόροι, οι πολίτες, τα όργανα, οι Ο.Μ. Αλλά όχι ο Τσίπρας. Άσε το όνομα, μη σου βγει το όνομα!
Αλλά έτσι είναι κουτσές οι αναλύσεις μας. Διότι, όταν διαγράφουμε τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία, δεν διαβάζουμε σωστά ούτε το παρελθόν, ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, και μετά πάλι αξιωματική αντιπολίτευση- με 32%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει τη χώρα από τα Μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη μάχη εναντίον ενός σκληρού, διεφθαρμένου και αδίστακτου κατεστημένου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται κύρια δύναμη της δημοκρατικής παράταξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά διεθνή ακτινοβολία. Μπορεί κανένας λογικός άνθρωπος, που δεν έχει τα δικά μας χμ-χμ, να ξεκλειδώσει αυτές τις σεισμικές αλλαγές αποσιωπώντας το όνομα και τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα; Στα συν και στα πλην;
Δεν μπορεί. Δοκιμάζονται βέβαια τα όρια της αριστερής μας ψυχής όταν ρωτάμε κάποιους τι ψήφισαν και απαντούν μονολεκτικά: Τσίπρα. Όχι ΣΥΡΙΖΑ, Τσίπρα. Κι είναι πολλοί αυτοί. Που μπορεί να μην ξέρουν ότι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας δεν θα ήταν ο Τσίπρας που ξέρουμε.
Αλλά ξέρουν ότι και χωρίς τον Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίζουν. Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν.
Ο ρόλος του Τσίπρα είναι σημαντικός, πολύ πιο σημαντικός, από οποιουδήποτε άλλου, στη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ από την αριστερή διαμαρτυρία μέχρι το Μαξίμου και τη δύσκολη συνέχεια. Και ο ρόλος του είναι εκεί, στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο, όσο κι αν κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο μιας αφήγησης χωρίς αυτόν.
Και τι ακριβώς αλλάζει αν αναγνωρίσουμε αυτή την αλήθεια;
Είναι πολιτική πράξη η υπεράσπιση του Τσίπρα, νά τι αλλάζει. Απέναντι στις συστηματικές και ανοίκειες επιθέσεις των αντιπάλων - ξέρουν αυτοί. Απέναντι στη φθορά της στριφνής κομματικής καθημερινότητας - ξέρουμε εμείς. Και απέναντι στη γοητεία της εξουσίας, τέλος. Καμιά ασυλία από την κριτική, συνεπώς.
Αλλά στο brand name Τσίπρας συμπυκνώνονται κόποι, θυσίες, ξενύχτια, προσδοκίες, χιλιάδων και χιλιάδων. Και πολλή Ιστορία. Να συνειδητοποιήσουμε συνεπώς τι έχουμε.
Και να το προσέχουμε, για να το έχουμε...
