Μια διαφημιστική καμπάνια κόντρα στα στερεότυπα
του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω
μια φίλη την Ειρήνη που είναι διαφημίστρια. Δηλαδή είναι χίλια δυο
περισσότερα πράγματα στη ζωή της, αλλά μιας και από εκεί το βγάζει το
ψωμί ας την πούμε διαφημίστρια. Και συμφωνούμε με την Ειρήνη σε ένα σωρό
ιστορίες, ιδίως στα φεμινιστικά που έχουν σημασία,
αλλά διαφωνούμε κιόλας, ως άνθρωποι υγιείς με σώας τας..
φρένας. Στην υπόθεση, ας πούμε, που βγήκε αφρώδες αναψυκτικό και είπε «τι ωραία , έχουμε γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας», εγώ δεν μάσησα, αλλά της Ειρήνης της άρεσε. Διαφωνήσαμε, δεν τα βρήκαμε, σιγά τα αίματα, πολιτισμός. Σε μια άλλη ζωή.
Όπου η Ειρήνη δεν βρίσκει τίποτε κακό στο να βγαίνουν οι εταιρείες, μικρές και μεγάλες, και να στέλνουν κοινωνικά μηνύματα τα οποία (υποτίθεται ότι) μπορούν να προχωρήσουν την κοινωνία μας έστω ένα βηματάκι μπροστά. Κι εγώ από την πλευρά μου, που είμαι στοιχείο κουμμουνιστικό, το έχω σαν βασική αρχή ότι από το εταιρικό περιβάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά, σκοπός το κέρδος είναι, δεν είναι αυτό το βηματάκι το γαμημένο, και τέλος πάντων όπου μπαίνει στη μέση η κατανάλωση δεν μπαίνει η καλή πρόθεση, άλλο τώρα αν η Ειρήνη προσπαθεί να τα συνδυάσει και τα δύο και της βγάζω το καπέλο. Αλλά η Ειρήνη είναι εξαίρεση και οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
Θα κάνω όμως κι εγώ μια εξαίρεση στον κανόνα τον δικό μου, για να δηλώσω ότι το ταινιάκι το αγαπητικό με το οποίο μας φιλοδωρεί κάθε χρόνο η Lacta φέτος πήγε πολύ πιο μακριά απ’ όσο περιμέναμε. Και οικοδόμησε μια μεγάλη αγκαλιά που φιλοξενεί κάθε είδους θύματα διακρίσεων σεξουαλικών και μη. Και λεσβίες έχει και γκέη και χοντρούς και ανάπηρους και φρικιά και μαύρους, όλες τις φυλές που έχουν τραβήξει ζόρι για την ταυτότητά τους και τα χαρακτηριστικά τους και το ποιόν τους εν τέλει και το φαίνεσθαι πάνω απ’ όλα, γιατί πώς στο διάολο ξέρεις εσύ τι κρύβει μέσα του ο άλλος και βγάζεις συμπέρασμα από το χρώμα του δέρματός του και το υπέρβαρο της ζυγαριάς του; Τίποτα δεν ξέρεις κι αν νομίζεις ότι ξέρεις έχεις μεγάλο πρόβλημα φίλε. Πολύ μεγάλο!
Με τα λόγια όμως της σοκολάτας, για να μη χάνουμε το νήμα:
«Bλέπεις κόσμο να φοβάται. Να κλείνει την πόρτα σε οτιδήποτε διαφορετικό. Βλέπεις κόσμο γεμάτο οργή, να συμπεριφέρεται σκληρά σε όποιον θεωρεί αδύναμο και να επιτίθεται σε ό,τι του μοιάζει ξένο. Αν όμως κοιτάξεις πέρα από τα στερεότυπα, θα δεις πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αγάπη. Δες την αγάπη».
Οπότε θα δώσω έναν πόντο και στη Lacta και στην Ειρήνη, αν και θα την ήθελα εγώ που είμαι κουμμούνι (δεν ξέρω αν σας το είπα) και λίγο πιο επιθετική την καμπάνια. Θα ήθελα, ας πούμε, κι έναν άστεγο, κι έναν που να μην έχει στον ήλιο μοίρα κι ένα προσφυγάκι θα ήθελα, απ’ αυτά που θα πάνε διακοπές στα κλειστά σωφρονιστικά θέρετρα. Για να τιναχτούν εντελώς στον αέρα αυτά τα στερεότυπα που λέει πιο πάνω, στο διάολο να πάνε και να μην ξαναγυρίσουνε ποτέ. Το καταθέτω και ποιος ξέρει, ίσως του χρόνου να το τσιτώσει το σκοινί η σοκολάτα για του Αγίου Βαλεντίνου. Θα αναμείνω, με την αγάπη μου.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
φρένας. Στην υπόθεση, ας πούμε, που βγήκε αφρώδες αναψυκτικό και είπε «τι ωραία , έχουμε γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας», εγώ δεν μάσησα, αλλά της Ειρήνης της άρεσε. Διαφωνήσαμε, δεν τα βρήκαμε, σιγά τα αίματα, πολιτισμός. Σε μια άλλη ζωή.
Όπου η Ειρήνη δεν βρίσκει τίποτε κακό στο να βγαίνουν οι εταιρείες, μικρές και μεγάλες, και να στέλνουν κοινωνικά μηνύματα τα οποία (υποτίθεται ότι) μπορούν να προχωρήσουν την κοινωνία μας έστω ένα βηματάκι μπροστά. Κι εγώ από την πλευρά μου, που είμαι στοιχείο κουμμουνιστικό, το έχω σαν βασική αρχή ότι από το εταιρικό περιβάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά, σκοπός το κέρδος είναι, δεν είναι αυτό το βηματάκι το γαμημένο, και τέλος πάντων όπου μπαίνει στη μέση η κατανάλωση δεν μπαίνει η καλή πρόθεση, άλλο τώρα αν η Ειρήνη προσπαθεί να τα συνδυάσει και τα δύο και της βγάζω το καπέλο. Αλλά η Ειρήνη είναι εξαίρεση και οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
Θα κάνω όμως κι εγώ μια εξαίρεση στον κανόνα τον δικό μου, για να δηλώσω ότι το ταινιάκι το αγαπητικό με το οποίο μας φιλοδωρεί κάθε χρόνο η Lacta φέτος πήγε πολύ πιο μακριά απ’ όσο περιμέναμε. Και οικοδόμησε μια μεγάλη αγκαλιά που φιλοξενεί κάθε είδους θύματα διακρίσεων σεξουαλικών και μη. Και λεσβίες έχει και γκέη και χοντρούς και ανάπηρους και φρικιά και μαύρους, όλες τις φυλές που έχουν τραβήξει ζόρι για την ταυτότητά τους και τα χαρακτηριστικά τους και το ποιόν τους εν τέλει και το φαίνεσθαι πάνω απ’ όλα, γιατί πώς στο διάολο ξέρεις εσύ τι κρύβει μέσα του ο άλλος και βγάζεις συμπέρασμα από το χρώμα του δέρματός του και το υπέρβαρο της ζυγαριάς του; Τίποτα δεν ξέρεις κι αν νομίζεις ότι ξέρεις έχεις μεγάλο πρόβλημα φίλε. Πολύ μεγάλο!
Με τα λόγια όμως της σοκολάτας, για να μη χάνουμε το νήμα:
«Bλέπεις κόσμο να φοβάται. Να κλείνει την πόρτα σε οτιδήποτε διαφορετικό. Βλέπεις κόσμο γεμάτο οργή, να συμπεριφέρεται σκληρά σε όποιον θεωρεί αδύναμο και να επιτίθεται σε ό,τι του μοιάζει ξένο. Αν όμως κοιτάξεις πέρα από τα στερεότυπα, θα δεις πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αγάπη. Δες την αγάπη».
Οπότε θα δώσω έναν πόντο και στη Lacta και στην Ειρήνη, αν και θα την ήθελα εγώ που είμαι κουμμούνι (δεν ξέρω αν σας το είπα) και λίγο πιο επιθετική την καμπάνια. Θα ήθελα, ας πούμε, κι έναν άστεγο, κι έναν που να μην έχει στον ήλιο μοίρα κι ένα προσφυγάκι θα ήθελα, απ’ αυτά που θα πάνε διακοπές στα κλειστά σωφρονιστικά θέρετρα. Για να τιναχτούν εντελώς στον αέρα αυτά τα στερεότυπα που λέει πιο πάνω, στο διάολο να πάνε και να μην ξαναγυρίσουνε ποτέ. Το καταθέτω και ποιος ξέρει, ίσως του χρόνου να το τσιτώσει το σκοινί η σοκολάτα για του Αγίου Βαλεντίνου. Θα αναμείνω, με την αγάπη μου.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr