Διάβασα στον βασικό τίτλο τού σημερινού Ριζοσπάστη «Φτάνει πια με το δηλητήριο και την μπόχα που πνίγει τον λαό» και νόμιζα, πριν δω τον υπέρτιτλο, ότι το γράφει για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τελικά, ήταν για τις χωματερές. Συνειρμικά το ίδιο είναι.
Όχι, βέβαια, ότι το πρόβλημα..
των χωματερών και τα «Καζάνια του θανάτου» στη Δραπετσώνα, δεν είναι πιο σοβαρό από τον ποδοσφαιρικό βόρβορο. Είναι! Εκεί, στις χωματερές και στα καζάνια, διακυβεύονται ζωές ανθρώπων, παγιδεύεται το μέλλον παιδιών. Όλα αυτά αρρωσταίνουν και σκοτώνουν. Στο ποδόσφαιρο η ντροπή και η μπόχα (στην προσπάθεια απόκρυψης της οποίας μετέχει και μια ιδιαίτερη και ιδιοτελής φυλή της Ενημέρωσης) δεν σκοτώνει ζωές, σκοτώνει συνειδήσεις. Θα πείτε, κανείς δεν πέθανε από βρώμικη συνείδηση. Όποιος τη λερώνει ξέρει να μη μυρίζει τη βρωμιά του και να την ξεπερνάει. Ενίοτε με σιωπές...
- από το harddog
Τελικά, ήταν για τις χωματερές. Συνειρμικά το ίδιο είναι.
Όχι, βέβαια, ότι το πρόβλημα..
των χωματερών και τα «Καζάνια του θανάτου» στη Δραπετσώνα, δεν είναι πιο σοβαρό από τον ποδοσφαιρικό βόρβορο. Είναι! Εκεί, στις χωματερές και στα καζάνια, διακυβεύονται ζωές ανθρώπων, παγιδεύεται το μέλλον παιδιών. Όλα αυτά αρρωσταίνουν και σκοτώνουν. Στο ποδόσφαιρο η ντροπή και η μπόχα (στην προσπάθεια απόκρυψης της οποίας μετέχει και μια ιδιαίτερη και ιδιοτελής φυλή της Ενημέρωσης) δεν σκοτώνει ζωές, σκοτώνει συνειδήσεις. Θα πείτε, κανείς δεν πέθανε από βρώμικη συνείδηση. Όποιος τη λερώνει ξέρει να μη μυρίζει τη βρωμιά του και να την ξεπερνάει. Ενίοτε με σιωπές...
- από το harddog