Ενα θέμα κυριάρχησε τα τελευταία 24ωρα στα δημοσιογραφικά (και όχι μόνο) γραφεία και είχε να κάνει με τις απολύσεις τριών δημοσιογράφων από την εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ».Η ΕΣΗΕΑ έβγαλε ανακοίνωση όπου καταγγέλλει την εργοδοσία για τις απολύσεις (ΕΔΩ) ενώ πολλές ήταν και οι (οργισμένες) αντιδράσεις στα σόσιαλ μίντια όπου όλοι αναρωτιόντουσαν «πως και γιατί»
ενώ εγκαλούσαν την διοίκηση..
της εφημερίδας για τις απολύσεις των δύο αρχισυντακτών (Χατζηαντωνίου και Αντωνάκος) και του αρθρογράφου Ξανθάκη.
Ανάμεσα στις αντιδράσεις και αυτή της δημοσιογράφου και συγγραφέως Ελενας Ακριτα που τα είπε όλα με ένα λιτό σχόλιο στο facebook:
«Όταν απολύονται δημοσιογράφοι του ήθους και της ποιότητας της Ναταλί Χατζηαντωνίου, του Χρήστου Ξανθάκη και του Κώστα Αντωνάκου, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της δημοσιογραφίας. Όχι ότι δεν το ξέραμε, απλώς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά».
Ο δημοσιογράφος Γιάννης Αλμπάνης σχολίασε:
«Επί δεκαετίες μάς έχουν ζαλίσει τον έρωτα με την αναξιοκρατία που επικρατεί στο Δημόσιο και την αξιοκρατία που χαρακτηρίζει την αγορά. Και καλά τα βύσματα επιπλέουν στο Δημόσιο, ενώ στην αγορά κερδίζουν οι πιο άξιοι κι εργατικοί. Σήμερα απολύθηκαν από το Έθνος ο Χρήστος Ξανθάκης και η Ναταλί Χατζηαντωνίου.Επειδή τυχαίνει να έχω ο ίδιος γνώση της δουλειάς τους, πείτε μου πάλι λίγο για την αξιοκρατία της αγοράς να δω κάτι».Η Ευγενία Λουπάκη έγραψε:
«Δύσκολα συναντάς στις μέρες μας δημοσιογράφους που να χαίρεσαι λέγοντάς τους "συναδέλφους". Δύσκολα συναντάς κείμενα μεστά, ρεπορτάζ ουσιαστικά, γλώσσα πλούσια που φανερώνει παιδεία και κουλτούρα. Γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει με ευγένεια, με επιχειρήματα, με γνώση του αντικειμένου. Δύσκολα συναντάς πένες περήφανες και ανεξάρτητες. Τη Ναταλί τη γνώρισα και προσωπικά σχετικά πρόσφατα. Την ήξερα όμως από τη δουλειά της από την εποχή της Ελευθεροτυπίας. Τον Χρήστο τον γνωρίζω πολλά χρόνια, από τον 902. Δεν λυπάμαι απλώς για την απόλυσή τους από το Εθνος, τη θεωρώ απώλεια και προσβολή για όλους μας- αναγνώστες και δημοσιογράφους.
Δεν ελπίζω σε καμμιά αντίδραση από την ΕΣΗΕΑ, δεν αντιδρούσε και ποτέ άλλωστε. Και δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι στην εποχή της άκρας ταπείνωσης των ΜΜΕ, οι φωνές της αξιοπρέπειας ενοχλούν. Ούτε δυστυχώς μπορώ να τους πω ότι αύριο θα είναι μια άλλη καλύτερη μέρα και να μην στενοχωριούνται γιατί οι καλοί δεν χάνονται. Οποιος δεν έχει βιώσει την απόλυση εξαιτίας της γνώμης του, δεν καταλαβαίνει την πικρία. Το μόνο που μπορώ, είναι να τους στείλω την αγάπη μου και την εκτίμησή μου.»