Τις θυμάμαι τις «φυλές» των περιοδικών των ‘90’s κάθε φορά που κάνω μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί πλέον είναι ξεκάθαρο ότι όχι μόνο.. υπάρχουν φυλές, αλλά και φύλαρχοι και μάγοι της φυλής και ιέρειες και όλος ο συφερτός που δημιουργεί χάος σε μια κοινωνία.Η γκρίνια, η επίδειξη, η διαπόμπευση, το κάρφωμα, οι ετυμηγορίες δίνουν και παίρνουν και γεμίζουν άρρωστη χολή μια ήδη άρρωστη κοινωνία.
Ο διαχωρισμός σε «φυλές» στα ‘90’s που λέγαμε πριν ήταν με έναν τρόπο η μετεξέλιξη των πράσινων και γαλάζιων καφενείων της πρώιμης ΠΑΣΟΚ εποχής. Τότε βρήκαν «φωνή» κι αυτοί που όντως δεν είχαν και αυτοί που νόμιζαν ότι δεν είχαν.
Σήμερα λοιπόν με τη βοήθεια του δαιμόνιου πιτσιρικά, και πλέον παγκόσμιου ηγέτη σκέψης, Μαρκ όλα αυτά έχουν βρει την χειρότερη καλύτερη εκδοχή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν χρειάζεται πια να τρέχεις σε καφενεία ή περίπτερα για να αποκτήσεις τα χαρακτηριστικά της «φυλής» σου. Επιλέγεις καρδούλες, και άλλες φατσούλες ή φτιάχνεις τη δική σου «φυλή» – εξαρτάται πόσο δημοφιλής είσαι.
Έτσι μια βόλτα στο timeline οποιουδήποτε μέσου κοινωνικής δικτύωσης δείχνει ανάγλυφα τις πολλές Ελλάδες που υπάρχουν και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιοιυς θ’ αφήσεις.
Υπάρχουν πρόσωπα που ζουν μόνο την εικονική τους ζωή και άλλοι – μάλλον οι περισσοτέροι ακόμη – που συνδυάζουν real και cyber life.
Ξέρεις όλα αυτά δεν είναι απλώς «καλό» ή «κακό». Σημασία έχει πώς ο καθένας λειτουργεί.
Πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ήττα μας και την παράδοσή μας – για πολλούς άνευ όρων – στους κανόνες της social media εποχής. Πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Δηλαδή πρέπει να κερδίσουμε ένα κεκτημένο που το ανθρώπινο είδος είχε κατακτήσει πριν από χιλιάδες χρόνια.
Η κουβέντα περί συνύπαρξης γίνεται γιατί καθημερινά παρατηρώ ομάδες, αρχηγούς, οπαδούς, ακολούθους έτοιμους να πιαστούν στα χέρια με όποιον διαφωνεί μαζί τους. Το κεκτημένο της συνύπαρξης έχει μπει στον τζόγο των Like.
Φυσικά η πολιτική ελίτ της χώρας, αφού εμείς την επιλέγουμε, δεν είναι διαφορετική από τους υπόλοιπους και τελικά απορώ γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από αυτούς. Ίσως η ανάγκη μας για κάποιον «φωτισμένο» που οδηγεί μας κάνει να περιμένουμε μια διαφορετική συμπεριφορά από κάποιους.
Ευτυχώς και στους πολιτικούς και σε άλλες κατηγορίες «ταγών» υπάρχουν πρόσωπα που αντιστέκονται. Όπως και πολίτες. Κι εκεί είναι πλέον η ελπίδα: στην αντίσταση, ή στην προσπάθεια συνύπαρξης μπας και οι πολλές Ελλάδες καταφέρουν σε κάποια πραγματικά σοβαρή στιγμή να λειτουργήσουν ως μια.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
