Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργη φάρα. Διαφωνούν, μαλώνουν, νομίζεις ότι θα βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου, αλλά όταν πλησιάζει ο κίνδυνος γίνονται μια γροθιά. Κάτι τέτοιο έγινε το 1975 στη πρώτη μεγάλη απεργία.
Τότε οι δημοσιογράφοι στην Αθήνα δεν ξεπερνούσαν τους 600. Κι είχαν διαφορές. Άλλοι είχαν διωχθεί από τη χούντα, είχαν φυλακιστεί και εξοντωθεί επαγγελματικά. Άλλοι την ίδια περίοδο όχι μόνο είχαν..
συνεργαστεί, αλλά είχαν πάρει και καλές, υψηλά αμειβόμενες θέσεις, χωρίς να μιλάμε για το «μαύρο χρήμα» που διακινήθηκε. Από κοντά και οι εκδότες. Κάποιοι είχαν πλουτίσει με την απόφαση άλλων να κλείσουν τις εφημερίδες τους. Από το 1969, σε έξι χρόνια δηλαδή, η τιμή των εφημερίδων είχε αυξηθεί κατά 233%, ενώ τα διαφημιστικά τιμολόγια είχαν εκτοξευτεί στο 400%.
Αρχές Απριλίου οι εφημερίδες είχαν ανεβάσει την τιμή τους, από τις τέσσερις στις πέντε δραχμές. Οι κυκλοφορίες υψηλές, τα έσοδα πολλά αλλά όταν οι δημοσιογράφοι ζήτησαν νέες συλλογικές συμβάσεις συνάντησαν σθεναρή άρνηση από μέρους των ιδιοκτητών.
- διαβάστε τη συνέχεια στο pasatempo.wordpress ΕΔΩ
Τότε οι δημοσιογράφοι στην Αθήνα δεν ξεπερνούσαν τους 600. Κι είχαν διαφορές. Άλλοι είχαν διωχθεί από τη χούντα, είχαν φυλακιστεί και εξοντωθεί επαγγελματικά. Άλλοι την ίδια περίοδο όχι μόνο είχαν..
συνεργαστεί, αλλά είχαν πάρει και καλές, υψηλά αμειβόμενες θέσεις, χωρίς να μιλάμε για το «μαύρο χρήμα» που διακινήθηκε. Από κοντά και οι εκδότες. Κάποιοι είχαν πλουτίσει με την απόφαση άλλων να κλείσουν τις εφημερίδες τους. Από το 1969, σε έξι χρόνια δηλαδή, η τιμή των εφημερίδων είχε αυξηθεί κατά 233%, ενώ τα διαφημιστικά τιμολόγια είχαν εκτοξευτεί στο 400%.
Αρχές Απριλίου οι εφημερίδες είχαν ανεβάσει την τιμή τους, από τις τέσσερις στις πέντε δραχμές. Οι κυκλοφορίες υψηλές, τα έσοδα πολλά αλλά όταν οι δημοσιογράφοι ζήτησαν νέες συλλογικές συμβάσεις συνάντησαν σθεναρή άρνηση από μέρους των ιδιοκτητών.
- διαβάστε τη συνέχεια στο pasatempo.wordpress ΕΔΩ