Για πολύ καιρό ανεβοκατέβαινα την Σοφοκλέους πηγαίνοντας στη δουλειά μου, ψώνιζα από τα μανάβικα των μεταναστών, και μια μέρα ένιωσα ένα χέρι να μπαίνει.. στην τσέπη μου εκεί που περπατούσα.
Εγώ και ο επίδοξος κλέφτης μπουρδουκλωθήκαμε κάπως στα πόδια δύο κυρίων που μόλις είχαν πάρει το συσίτιό τους από την δομή του Δήμου Αθηναίων, χαμηλά στη Σοφοκλέους πριν βγούμε στην Πειραιώς.
Έτσι κέρδισα τον απαραίτητο χρόνο, έφερα το χέρι στην τσέπη γυρίσα και ρώτησα: τι συμβαίνει, και ο κύριος που πήγε να μου λουφάρει το κινητό από την τσέπη μου απάντησε: α, συγνώμη μου έπεσε αυτό και μου έδειξε ένα κουτάκι…
Ήμουν τυχερός προφανώς, και γλύτωσα την κλοπή από έναν ελληνότατο Έλληνα που γύρισε κι εξαφανίστηκε ανάμεσα στο ετερόκλητο πλήθος του κόσμου.
Αντιθέτως δεν στάθηκα καθόλου τυχερός όταν δουλεύοντας στο Mega εξαφανίστηκαν τα δεδουλευμένα μου και η αποζημίωση δεκαπέντε ετών σκληρής δουλειάς.
Τότε φωνάξαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, φωνάξαμε ακόμη πιο δυνατά, αλλά απόκριση δεν βρήκαμε.
Βλέπεις μερικές φορές μπορείς να πέσεις θύμα εκεί που δεν το περιμένεις.
Μερικές φορές μπορεί να είσαι στο πιο επικίνδυνο σημείο της πόλης και να τη βγάλεις καθαρή ή να είσαι σε σαλόνια της «Α’ εθνικής» της ελληνικής επιχειρηματικότητας και να βγεις μαδημένος σαν κοτόπουλο.
Πόσες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα δεν υπέστησαν τα ίδια ή και χειρότερα με εμάς που φεσωθήκαμε από το Mega; Και πολλοί από αυτούς δεν είχαν τη δυνατότητα να μας κάνουν να μάθουμε τι έπαθαν. Το δικό τους «βοήθεια με κλέβουν» δεν είχε τρόπο να φτάσει μακριά.
Το «βοήθεια με κλέβουν» δεν συγκινεί κανέναν πια αφού όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουμε πέσει θύματα μιας κανονικής κλοπής.
Γιατί κλοπή, κανονική χωρίς εισαγωγικά, είναι να σου κλέβουν τους κόπους σου, όπως κλοπή είναι να σου παίρνουν την τσάντα ή το κινητό εκεί που περπατάς. Μη σου πω ότι η πρώτη περίπτωση είναι ακόμη πιο βαριά γιατί την κλοπή την υφίστασαι σε ένα περιβάλλον που εμπιστεύεσαι.
Η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είναι δύσκολη για όλους: τους περαστικούς, τους μαγαζάτορες, τους αλλοδαπούς που αναζητούν ό,τι αναζητούν. Όλοι ζουν μέσα σε ένα χάος ανασφάλειας, με κανόνες που δεν τηρούνται και πορεύονται αφημένοι στον «αυτόματο». Όπως συμβαίνει για μεγάλο αριθμό εργαζομένων.
Η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη είναι που μας λείπει σήμερα.
Χωρίς ασφάλεια και εμπιστοσύνη δεν μπορείς να λειτουργήσεις ως εργαζόμενος, ως πολίτης και ως άνθρωπος. Λειτουργείς στον «αυτόματο» αναγκαστικά και όσο κι αν φωνάζεις «με κλέβουν» κανείς δεν σου δίνει σημασία. Ο «αυτόματος», βλέπεις, έχει άλλες προτεραιότητες!
Γιάννης Καφάτος / viewtag