του Χρήστου Ξανθάκη
Πριν
από κάτι χρόνια, πριν από πολλά χρόνια μάλλον, όταν είχε αρχίσει να
λειτουργεί το Μέγαρο Μουσικής, βγήκε η Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου και είπε
την παρόλα τη μέγιστη:
«Το Μέγαρο είναι ο νέος..
Παρθενώνας»!
Τόσο ήξερε, τόσο της έκοβε, μέχρι εκεί έφτανε η σκέψη της τέλος πάντων. Κάπως έπρεπε να κολακεύσει και τον συγχωρεμένο τον Λαμπράκη, κάπως έτσι νόμισε ότι θα κολάκευε τον συγχωρεμένο τον Λαμπράκη ο οποίος τα άκουγε κάτι τέτοια και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια του…
Φαστ φόργουορντ κάτι δεκαετίες και πάμε στην ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας η οποία όπου να ‘ναι ολοκληρώνεται. Αλλά πριν καν ολοκληρωθεί, πριν παραδοθεί το έργο στο κοινό έχει ξεκινήσει ένα επικοινωνιακό μπλίτζκριγκ άνευ προηγουμένου. Λιποθυμάνε τα ΜΜΕ με την εικόνα της Πλατείας (αποκλειστικές εικόνες έχω, λέγετε!), κουτουλάνε τα δελτία ειδήσεων, αφρούς βγάνουνε απ’ το στόμα οι ματσουκοφόροι ρεπόρτερ. Ένας μάλιστα εξ αυτών των τελευταίων τάισε σκόνη και κουρνιαχτό τη Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου δηλώνοντας ευθαρσώς μπροστά στην κάμερα:
«Πρέπει να το σεβαστούμε αυτό το χώρο, είναι ένα κόσμημα, ένα στολίδι για την Αθήνα μας είναι ο πολιτισμός μας. Δεν έχουμε πολλά πράγματα, ο Παρθενώνας είναι και αυτό το πράγμα".
Διαπίστωση που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι το ‘χουμε, ότι μας ανήκει, ότι δικό μας είναι το τρίτο Νόμπελ ποίησης αλλά αυτοί οι καριόληδοι οι ξένοι φταίνε που δεν το έχουμε πάρει ακόμη γιατί το δίνουνε στον κάθε μπαγλαμά!
Δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας. Που αυτή τη φορά επιστρέφει στο κυκλικό συντριβάνι και στο γκαζόν, μετά απ’ τις αποτρόπαιες εμπνεύσεις του 1998, που τη μεταμόρφωσαν σε βασίλειο του μπετόν. Από αρχιτεκτονικό διαγωνισμό είχαν προκύψει εκείνες, οπότε δεν θα διαμαρτυρηθώ και τόσο πολύ που η τωρινή μελέτη ήρθε από ανάθεση. Στο κάτω κάτω της γραφής πιο συμπαθητική μοιάζει και λίγο νεράκι στην αλμυρά έρημο του αστικού τοπίου ποτέ δεν έβλαψε. Ούτε και λίγο χορταράκι, στην τσιμεντούπολη και στα ντουβάρια μέσα.
Όχι, δεν είναι αυτά που μ’ ενοχλούν και δεν θα βγω τώρα να μιλάω για τις λεπτομέρειες των λεπτομερειών. Άλλα είναι που μου τη σπάνε, με πρώτη πρώτη την εθνική ανάταση για την πλατεία που θα διώξει από πάνω της τα λερωμένα, τ’ άπλυτα τα παραπεταμένα και θα γίνει ένα Ελντοράντο του ρίαλ εστέητ. Και θα κονομήσουν όσοι κάνανε ποζίσιονινγκ στα χρόνια της κρίσης και του ΕΝΦΙΑ και φρόντισαν ν’ αγοράσουν διαμερίσματα και μαγαζιά για ένα κομμάτι ψωμί. Εξ ου και η φιλολογία για τον Παρθενώνα και για την πλατεία που θα αναδείξει το μεγαλείο της μεσαίας τάξεως…
Μόνο που η Ομόνοια ήταν και είναι η πλατεία του επαρχιώτη, του μετανάστη, του πρόσφυγα. Ήταν και είναι η πλατεία του ταλαιπωρημένου, του συμφοριασμένου, του απόκληρου. Ήταν και είναι η πλατεία για ένα γρήγορο μεροκάματο, για μια γρήγορη παραίσθηση, για ένα γρήγορο σεξ. Ήταν και είναι μια πλατεία που δεν χωράει στις νόρμες του τζεντριφικέσιο και δεν ικανοποιεί τις ορέξεις και τα γούστα των πλουσιόπαιδων. Έγινε μια φορά απόπειρα κατάληψής της εκεί στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, αλλά ήρθαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη και πήγαν πίσω όλα τα σχέδια τα στρατηγικά.
Τώρα, εν έτει 2020, επιστρέφει το εργολαβικό σμήνος για να αλώσει το μεγάλο καταφύγιο του κάθε κακομοίρη. Θα τα καταφέρει άραγε ή για μια ακόμη φορά η Ομόνοια θα υψώσει ανάστημα και θα πει «ως εδώ»; Θα το παρακολουθήσουμε το σήριαλ, τη συνοδεία ανθόγαλου από τη «Στάνη». Με μέλι φυσικά, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
«Το Μέγαρο είναι ο νέος..
Παρθενώνας»!
Τόσο ήξερε, τόσο της έκοβε, μέχρι εκεί έφτανε η σκέψη της τέλος πάντων. Κάπως έπρεπε να κολακεύσει και τον συγχωρεμένο τον Λαμπράκη, κάπως έτσι νόμισε ότι θα κολάκευε τον συγχωρεμένο τον Λαμπράκη ο οποίος τα άκουγε κάτι τέτοια και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια του…
Φαστ φόργουορντ κάτι δεκαετίες και πάμε στην ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας η οποία όπου να ‘ναι ολοκληρώνεται. Αλλά πριν καν ολοκληρωθεί, πριν παραδοθεί το έργο στο κοινό έχει ξεκινήσει ένα επικοινωνιακό μπλίτζκριγκ άνευ προηγουμένου. Λιποθυμάνε τα ΜΜΕ με την εικόνα της Πλατείας (αποκλειστικές εικόνες έχω, λέγετε!), κουτουλάνε τα δελτία ειδήσεων, αφρούς βγάνουνε απ’ το στόμα οι ματσουκοφόροι ρεπόρτερ. Ένας μάλιστα εξ αυτών των τελευταίων τάισε σκόνη και κουρνιαχτό τη Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου δηλώνοντας ευθαρσώς μπροστά στην κάμερα:
«Πρέπει να το σεβαστούμε αυτό το χώρο, είναι ένα κόσμημα, ένα στολίδι για την Αθήνα μας είναι ο πολιτισμός μας. Δεν έχουμε πολλά πράγματα, ο Παρθενώνας είναι και αυτό το πράγμα".
Διαπίστωση που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι το ‘χουμε, ότι μας ανήκει, ότι δικό μας είναι το τρίτο Νόμπελ ποίησης αλλά αυτοί οι καριόληδοι οι ξένοι φταίνε που δεν το έχουμε πάρει ακόμη γιατί το δίνουνε στον κάθε μπαγλαμά!
Δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας. Που αυτή τη φορά επιστρέφει στο κυκλικό συντριβάνι και στο γκαζόν, μετά απ’ τις αποτρόπαιες εμπνεύσεις του 1998, που τη μεταμόρφωσαν σε βασίλειο του μπετόν. Από αρχιτεκτονικό διαγωνισμό είχαν προκύψει εκείνες, οπότε δεν θα διαμαρτυρηθώ και τόσο πολύ που η τωρινή μελέτη ήρθε από ανάθεση. Στο κάτω κάτω της γραφής πιο συμπαθητική μοιάζει και λίγο νεράκι στην αλμυρά έρημο του αστικού τοπίου ποτέ δεν έβλαψε. Ούτε και λίγο χορταράκι, στην τσιμεντούπολη και στα ντουβάρια μέσα.
Όχι, δεν είναι αυτά που μ’ ενοχλούν και δεν θα βγω τώρα να μιλάω για τις λεπτομέρειες των λεπτομερειών. Άλλα είναι που μου τη σπάνε, με πρώτη πρώτη την εθνική ανάταση για την πλατεία που θα διώξει από πάνω της τα λερωμένα, τ’ άπλυτα τα παραπεταμένα και θα γίνει ένα Ελντοράντο του ρίαλ εστέητ. Και θα κονομήσουν όσοι κάνανε ποζίσιονινγκ στα χρόνια της κρίσης και του ΕΝΦΙΑ και φρόντισαν ν’ αγοράσουν διαμερίσματα και μαγαζιά για ένα κομμάτι ψωμί. Εξ ου και η φιλολογία για τον Παρθενώνα και για την πλατεία που θα αναδείξει το μεγαλείο της μεσαίας τάξεως…
Μόνο που η Ομόνοια ήταν και είναι η πλατεία του επαρχιώτη, του μετανάστη, του πρόσφυγα. Ήταν και είναι η πλατεία του ταλαιπωρημένου, του συμφοριασμένου, του απόκληρου. Ήταν και είναι η πλατεία για ένα γρήγορο μεροκάματο, για μια γρήγορη παραίσθηση, για ένα γρήγορο σεξ. Ήταν και είναι μια πλατεία που δεν χωράει στις νόρμες του τζεντριφικέσιο και δεν ικανοποιεί τις ορέξεις και τα γούστα των πλουσιόπαιδων. Έγινε μια φορά απόπειρα κατάληψής της εκεί στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, αλλά ήρθαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη και πήγαν πίσω όλα τα σχέδια τα στρατηγικά.
Τώρα, εν έτει 2020, επιστρέφει το εργολαβικό σμήνος για να αλώσει το μεγάλο καταφύγιο του κάθε κακομοίρη. Θα τα καταφέρει άραγε ή για μια ακόμη φορά η Ομόνοια θα υψώσει ανάστημα και θα πει «ως εδώ»; Θα το παρακολουθήσουμε το σήριαλ, τη συνοδεία ανθόγαλου από τη «Στάνη». Με μέλι φυσικά, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr