Ο Σεφερλής, ο Μπέκρας και το… αυτομαστίγωμα

Όταν η Ελλάδα διχάζεται για μια κωμωδία της συμφοράς

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις, είναι να πεις ατάλαντο τον Σεφερλή. Διότι τα βασικά στοιχεία ενός σατιρικού ταλέντου, μια χαρά του τα έδωσε ο Θεός. Τι πρέπει, δηλαδή, να διαθέτει ένας κωμικός;

• Να τα πάει καλά με τις.. γκριμάτσες και με το σώμα του. Καριέρες ολόκληρες οικοδομήθηκαν πάνω στις ικανότητες των ηθοποιών να παίζουν με τη φάτσα τους (Τζιμ Κάρεϊ μ’ ακούς;) και το κορμί τους, τόσο στο Χόλυγουντ όσο και αλλού.
• Να τα πάει καλά με το τάιμινγκ. Γιατί η κωμωδία δεν παίζει στο δευτερόλεπτο, παίζει στο δέκατο του δευτερολέπτου. Ούτε το μάτι δεν προλαβαίνεις ν’ ανοιγοκλείσεις και πάει το ‘χασες το αστείο. Έτσι και πέσει όμως την κατάλληλη στιγμή, χαμός γίνεται.
•  Να τα πάει καλά με τον αυτοσχεδιασμό. Να μπορεί, σαν να λέμε, να ανταποκριθεί στην ανάγκη για προσωπική παρέμβαση όταν πάει να «κρεμάσει» μια κατάσταση. Και να βάζει φωτιά στα τόπια.

Όλα τα ανωτέρω τα έχει ο Σεφερλής, ας μην κοροϊδευόμαστε. Γι’ αυτό και επιβιώνει τόσα χρόνια στο θέαμα. Και όχι μόνο επιβιώνει αλλά κάνει και σουξέ. Όπως τον «Αστυνόμο Μπέκρα», ας πούμε, την ταινία που βγήκε προ ολίγων ημερών στα σινεμά κι έκοψε πάνω από 85.000 εισιτήρια τις πρώτες μέρες προβολής της. Και ξεσήκωσε πλήθος σχολίων για το επίπεδο του κόσμου και τις προτιμήσεις του και το βούρκο που βαλτώσαμε και που βαδίζομεν κυρίες και κύριοι, τσάκω τον κορωνοϊό να τον πιώ, να πάω μια ώρα αρχύτερα, άλλο δεν αντέχω!
Πράγμα το οποίον μας φέρνει σε αυτό που… δεν έχει ο Σεφερλής. Και αυτό που δεν του βρίσκεται είναι το υλικό πάνω στο οποίο θα κεντήσει την κωμωδία του. Του περισσεύουν, φυσικά, τα ανέκδοτα και τα αστεία, αλλά είναι το ένα χειρότερο από το άλλο και απευθύνονται στα πλέον ταπεινότερα των ενστίκτων. Πολύ περισσότερο ως γαργαλιέρα λειτουργεί ο συγκεκριμένος κωμικός, παρά ως υπηρέτης της σάτιρας. Και πολύ περισσότερο θυμίζει ένα τσίπικο πέρασμα απ’ το φαστφουντάδικο του χάχανου, παρά ένα ολοκληρωμένο γεύμα στους ναούς του γέλιου.
Περί ορέξεως, θα μου πείτε. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που έλεγε και ο πατέρας μου. Ούτε εγώ θα σκάσω για το επίπεδο του Σεφερλή και ούτε ο Σεφερλής θα σκάσει για τα γούστα τα δικά μου. Και αυτό είναι και το πιο σωστό, ο καθένας τη δουλειά του και δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι φίλοι.
Καλόν είναι ωστόσο να αποφεύγουμε τόσο το γλείψιμο στο λαϊκό ένστικτο επειδή γέμισε τα σινεμά ο «Μπέκρας», όσο και το αυτομαστίγωμα διότι έκανε σουξέ μια τόσο χαμηλού επιπέδου κωμωδία. Ούτε στα σύννεφα θ’ ανέβει λόγω Σεφερλή η ελληνική φυλή, ούτε στα τάρταρα θα γκρεμιστεί από μια μπουρδίτσα. Πάντα θα υπάρχει κοινό για τον χοντροκομμένο χαβαλέ και σιγά και τι έγινε που θα υπάρχει. Εκτός πια κι αν υποπτευόμαστε ότι ο «Μπέκρας» και οι παραφυάδες του μας γυρίζουν στο τουρκομπαρόκ παρελθόν μας που τόσο παλέψαμε να ξεφορτωθούμε. Στην περίπτωση αυτή προτείνω σύνοδο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και άμεση λήψη μέτρων. Τη συνεκμετάλλευση μπορώ να την αντέξω. Τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, ποτέ!

- το κείμενο τoυ Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr