Στο Ραδιομέγαρο είχα πάει χθες το πρωί, στη φίλη μου τη Λίτσα Τότσκα, στο Δεύτερο πρόγραμμα, να μιλήσω για το ραδιοφωνάκι. Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου γαρ, τα είπαμε, το μολογήσαμε, τα συζητήσαμε, πέρασε η ώρα, γειά σου Χρήστο, γειά σου Λίτσα. Άντε μπες στο αυτοκίνητο Ξανθάκη, να πας Μισεγιάννη, να πάρεις..
καφεδάκι φίλτρου φίνο για εκείνη που κοιμάται πλάι σου.
Κι αφού είσαι Αγία Παρασκευή και κατευθύνεσαι προς κέντρο, από Μεσογείων θα πας, από πού θα πας δηλαδή; Κι όπως κατεβαίνεις το δρόμο και περνάς Πεντάγωνο και Κατεχάκη, βγαίνεις ξανά στο φως και κοιτάς δεξιά και βλέπεις «Ενοικιάζεται». Ναι, «Ενοικιάζεται», σε εκείνο ακριβώς το κτίριο που επί σειρά ετών στέγαζε τα κεντρικά γραφεία και το κεντρικό κατάστημα της Χρυσής Αυγής. Κατεβασμένα τα ρολά τώρα, μούχλα, μπίχλα και ζόφος. Πιο σκοτεινά κι απ’ το σκοτάδι το ίδιο…
Και συνεχίζω εγώ να κατεβαίνω προς Κολωνάκι και ραδιόφωνο ακούω, δεν θυμάμαι πιο σταθμό τώρα, και έχει δελτίο, λέει διάφορα, λέει για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, λέει για τον περιφερειάρχη, λέει για τους δημάρχους, κόσμος στο δρόμο, διαμαρτυρία, κλειστή η Βασιλίσσης Σοφίας, νομίζω μόνο η μία λωρίδα, χαρά ο Χρυσοχοϊδης, τι θα γίνει με το κλειστό κέντρο κράτησης, συνεχίζεται το δελτίο, άλλη είδηση, αρχίζουν οσονούπω οι αγορεύσεις των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Κι ύστερα έρχεται η σειρά της υπεράσπισης και τέλος. Τέρμα δηλαδή κανονικό, κομπλέ, ολοκληρώνεται η δίκη, αποφασίζουν οι δικαστές. Μετά από χίλια χρόνια διαβούλευση…
Φτάνω τέλος πάντων στον προορισμό μου, ψωνίζω, πακετάρω, ξεπαρκάρω, βρουμ βρουμ ανεβαίνω την Κηφισίας, παραλαμβάνω εκείνη που κοιμάται πλάι μου, άιντε στο Μαρούσι για δουλειά. Στρώνομαι, γράφω, ποστάρω, τα γνωστά, όπως κάθε μέρα. Και κάποια στιγμή πέφτει το μάτι μου σ’ ένα ειδησάριο τόσο δα και αναστατώνομαι.
Γιατί γράφει το ειδησάριο ότι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των νησιωτών του Ανατολικού Αιγαίου στη Βασιλίσσης Σοφίας (μία λωρίδα κλειστή κύριε Χρυσοχοϊδη μου, το καταλάβαμε!), παρεισέφρησαν ο Λαγός κι ο Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής και πήγαν να πιάσουν κουβέντα με τους συγκεντρωμένους και να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Και βρέθηκαν δυο-τρεις που τους μίλησαν (αλλοίμονο…), αλλά η πλειοψηφία η συντριπτική τους γύρισε την πλάτη, ούτε λέξη, ούτε μιλιά, ραμμένο το στόμα, δεν σας ξέρουμε. Και κάποια στιγμή ακούστηκε ένα «όξω» από μια ντουντούκα και το πλήθος χειροκρότησε και τα έδειξε με το δάχτυλο τα δύο καμάρια και τους είπε «φύγετε, φύγετε τώρα». Και κλάσανε εκείνοι και βάλανε τα πόδια στον ώμο…
Με δυο λόγια, το αυγό του φιδιού κλούβιασε. Σχόλασε το πάρτυ, σβήσανε τα φώτα, τα μάζεψε ο ντιτζέη και οι σερβιτόροι σπατσάρανε. Δεν έχει μέλλον η Χρυσή Αυγή ή τουλάχιστον δεν έχει μέλλον όπως την ξέραμε. Διότι το ερπετό είναι ακόμη γόνιμο και μπορεί να την ξανακάνει τη δουλειά ανά πάσα στιγμή. Μη γελιόμαστε, η ακροδεξιά αναδιατάσσεται αυτή την ώρα που μιλάμε και η ρητορική της εξακολουθεί να χαϊδεύει τα αυτιά ουκ ολίγων ψηφοφόρων. Αν το ρίξουμε στον ύπνο, θα έρθει μια μέρα που θα μετανιώσουμε πικρά. Και το δάκρυ θα είναι μαύρο, σαν τα πουκάμισα των ξυρισμένων κεφαλών…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
