Σαφείς και πειστικές εξηγήσεις από τον δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη για την «αιφνίδια», «μυστηριώδη» αλλά και «άμεσα αποδεκτή» παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Νίκου Διαμαντή, ζητούν η Βάνα Μελά και η Μαρία Σταθάκη, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Πολιτισμού,..
Αθλητισμού και Νεολαίας (ΟΠΑΝ) του Δήμου Πειραιά και δημοτικές σύμβουλοι της δημοτικής παράταξης «Πειραιάς για Όλους» με επικεφαλής το Νίκο Μπελαβίλα.
Υποστηρίζουν ότι η παραίτηση του Ν. Διαμαντή αφήνει σοβαρά αναπάντητα ερωτήματα και δεν αρκεί η « σύντομη και ψυχρή ανακοίνωση του κ. δημάρχου. Και αυτό από σεβασμό και μόνο στο έργο του κ. Διαμαντή που κατάφερε να γίνει το ΔΘΠ πρότυπο λειτουργίας πολιτιστικού οργανισμού, προσφέροντας θεατρική ψυχαγωγία και παιδεία σε μια πόλη, τον Πειραιά, που έμοιαζε να ζει καλλιτεχνικά στη σκιά της Αθήνας»..
Επισημαίνουν ότι «την τελευταία πενταετία, τα χρόνια της θητείας του Νίκου Διαμαντή, είδαμε το Δημοτικό Θέατρο να ανεβάζει σπουδαία έργα καθηλωτικά, να δίνει χώρο στη μουσική, τα εικαστικά, τον χορό, το βιβλίο και τον λόγο, να αγκαλιάζει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της τοπικής σχολικής κοινότητας, να γεμίζει με ποίηση τους δρόμους, τις πλατείες και τα δημόσια λεωφορεία, να κατεβαίνει τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του και να στήνει μινιμαλιστικά σκηνικά στις γειτονιές του Πειραιά, από την Ιχθυόσκαλα μέχρι την Παλιά Κοκκινιά, εκεί όπου το χειροκρότημα έχει έναν άλλο ήχο και μια άλλη ένταση. Εξωστρέφεια και ανάταση σ' ένα περιβάλλον βαθιάς οικονομικοκοινωνικής κρίσης».
Υποστηρίζουν ότι η παραίτηση του Ν.Διαμαντή ανάγεται σε προϋφιστάμενο παρασκήνιο άγνωστο σε πολλούς και πολλές, ακόμα κι αν είναι μέλη της διοίκησης του ΟΠΑΝ.
«Δεν δεχόμαστε "αναίμακτα" και χωρίς κόπο, με διαδικασίες συνοπτικές, χωρίς ξετύλιγμα των λεπτομερειών που πιθανώς αποκρύπτονται, να περάσουμε από την ικανοποίηση στην κρίση. Γιατί κρίση εν προκειμένω δεν είναι αν το θέατρο θα συνεχίσει ή όχι, μάλλον θα συνεχίσει, κρίση εν προκειμένω είναι να μην συναισθάνεται κανείς τα μεγέθη και τις αξίες θεσμών, ανθρώπων και διαδικασιών. Οι θεσμοί χρειάζονται διαφάνεια και δημοκρατία, οι άνθρωποι αναγνώριση και ευκαιρίες, οι διαδικασίες σεβασμό και τήρηση» συμπληρώνουν.
Χριστίνα Παπασταθοπούλου / ΕφΣυν