Κάποτε υπήρχαν και κανονικοί εκδότες. Και γι αυτό υπήρχαν και τόσοι κανονικοί δημοσιογράφοι. Καλοί, κακοί, πράσινοι, κίτρινοι, μαύροι, διαπλεκόμενοι, μουρλοί, ψωνάρες, αλλά εκδότες. Και αντιστοίχως, δημοσιογράφοι. Πολλοί. Επειδή σας αρέσουν οι προσωπικές ιστορίες (και παρόμοιες θα έχουν να προσθέσουν οι παλιόφιλοι εδώ μέσα):Θυμάμαι ένα βράδυ τον..
Καραγιαννίδη να «δουλεύει» κανονικά, ενώπιόν μου, πολύ μεγάλο και πάρα πολύ δυνατό παράγοντα που του είχε τηλεφωνήσει διαμαρτυρόμενος για κάτι που είχα γράψει (ένας πιτσιρικάς ήμουν ακόμη...). Να γελοιοποιεί και να απαγορεύει γενικώς το κλισέ «κύκλοι του τάδε» που παίζει πολύ πάλι τώρα τελευταία...
Έτυχε (όντως μπάι τσανς, που λένε) να κρυφακούσω ένα μεσημέρι τον μακαρίτη τον Γεωργαλά να ουρλιάζει σε πολύ φίλο του, επίσης μεγαλοπαράγοντα, που απαιτούσε να με διώξει. «Άκου να σου πω, μπορεί να είμαστε φίλοι και να αγαπιόμαστε, αλλά δεν σου επιτρέπω! Δεν σε έχω πάρει ποτέ να σου πω ποιον να προσλάβεις ή να απολύσεις στο δικό σου μαγαζί και δεν θα τολμήσεις να το ξανακάνεις στο δικό μου». Απλό ε; (για την ιστορία, και οι δύο «παραπονούμενοι» ήταν κορυφαίοι -και από τους αγαπημένους μου- παράγοντες της ομάδας που υποστηρίζω).
- διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια στο μπολγκ του Harddog ΕΔΩ
