Κανονικά σήμερα θα ήθελα να γράφω για τα πατίνια. Όταν προέρχεσαι από μια καραμπινάτη ίωση, μια εξαντλητική μετακόμιση και μια φάπα επαγγελματική δεν σου βγαίνει να μιλάς για την τρέχουσα πραγματικότητα και τα όχι και τόσο ρόδινα χρώματά της. Πατίνια, γιατί όχι, νέο νομοσχέδιο ετοιμάζεται και θα τα χωρίζουν μάλιστα σε δύο κατηγορίες (good luck…), μία αυτά που πάνε..
σημειωτόν ως έξι χιλιόμετρα την ώρα και μια τα άλλα που σβουράνε με μια εικοσιπενταρού. Σωστό, δεν λέω, και στη γριά να το πείτε που θα της έρθει ο χιπστεράς κατακέφαλος την ώρα που θα πάει να περάσει το δρόμο. Ή στον εποχούμενο (εμένα για παράδειγμα) που πάει κανονικά στο μονόδρομο και του σκάει ο πατινέρ ανέμελος και ανάποδος. Κι ύστερα, ποιος πληρώνει το βαρκάρη;
Χίλιες φορές λοιπόν θα ήθελα να γράψω για τα πατίνια, να σολάρω, να χαλαρώσω, να κάνω και την πλάκα μου (σας είπα για τη γριά;), αλλά πώς να με αφήσει να ησυχάσω η Μυτιλήνη;
Πώς διάολο να με αφήσει να ησυχάσω η δεύτερη πατρίδα μου, που αυτές τις μέρες φωτιά έχει πάρει και φλέγεται;
Πώς γίνεται γαμώτο να βλέπεις όλα όσα συμβαίνουν στο χρυσοπράσινο φύλλο του Αιγαίου κι εσύ να γυρνάς αλλού το βλέμμα και να λες ιτς οκέι, δις άιλαντ ιζ του φαρ εγουέη.
Και η Κύπρος μακριά ήτανε μια φορά κι έναν καιρό…
Στη Μυτιλήνη έχουν έρθει τα πάνω κάτω, όπως ουκ ολίγοι εξ ημών των κονδυλοφόρων προβλέπαμε εδώ και καιρό. Σιγά μην το ‘λεγε μόνο η Κασσάνδρα ο Ξανθάκης ή οι φίλοι μου απ’ την τοπική ιστοσελίδα stonisi. Όποιος είχε ανοιχτά τα μάτια του και τεντωμένα τ’ αυτιά του καταλάβαινε πολύ καλά ότι ημίμετρα του τύπου «καπακώνουμε πολύ προσεκτικά το καζάνι που βράζει» δεν θα οδηγούσαν πουθενά. Και πώς να το καταφέρνανε δηλαδή, όταν το πρόβλημα διογκώνονταν μέρα με την ημέρα. Εκατό, διακόσιοι, τρακόσιοι, πεντακόσιοι καινούριοι μετανάστες και πρόσφυγες κάθε μέρα να στοιβάζονται στο κολαστήριο της Μόριας. Παιδάκι του δημοτικού να ήσουνα, τόσο δα, με την κιμωλία στα χέρια, στον πίνακα να ανέβαινες να σε ρωτάγανε «πόσο κάνει δύο συν δύο», τι θα απαντούσες δηλαδή;
Και βέβαια, δεν μπορείς να πας κόντρα στη γεωγραφία, ούτε στις συνθήκες του καιρού κι όσο για τη στρόφιγγα, την έχει ανοίξει εδώ και καιρό ο Ταγίπ και διασκεδάζει με τα παθήματά μας. Μπορείς όμως να διατηρήσεις έναν οργανισμό με εμπειρία και στελέχη που καταλαβαίνουν από κρίσεις και να τον ενισχύσεις ακόμη περισσότερο. Δεν σ’ αρέσουν οι επικεφαλής του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Πάρτους τα κεφάλια, δικαίωμά σου είναι, γι’ αυτό σε ψήφισε ο λαός. Μην το ξηλώνεις όμως ολοσούμπητο και μην διασπείρεις τις αρμοδιότητές του στον κάθε φιλόδοξο τύπο, που αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να δικαιωθεί στη ζωή. Γιατί θα θερίσεις θύελλες…
Τώρα λοιπόν το καζάνι έσκασε και θα περιμένουν μερικοί να τα ρίξω όλα στον Μηταράκη. Δέκα μέρες υπουργός, φταίει για όλα, όξω παλιάνθρωπε, παραιτήσου τώρα. Δέκα μέρες υπουργός, ενώ αυτή η κατάσταση σέρνεται και σιγοβράζει μήνες τώρα. Προσωπικώς θα κάνω τη σταυρό μου και θα κάνω και μια προσευχή, παρότι δεν τα έχω καλά με τα Θεία εδώ και χρόνια. Γιατί δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μας λυτρώσει εδώ ποτ φτάσαμε. Και μακάρι τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα που προβλέπονται για τις προσεχείς ημέρες να αγγίξουν ξώφαλτσα τη Μυτιλήνη. Για να μην ζήσουμε κι άλλους είδους τραγωδίες.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
