Είναι απλό. Εφιαλτικά απλό. Αν το μωρό στου Ζωγράφου δεν ήταν το παιδί ξένων, συριακής ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας, αν ήταν Ελληνάκι, και δη γνήσιο, όχι κάνα γυφτόπουλο, Πομακάκι ή μουσουλμανάκι, όλα θα είχαν γίνει αλλιώς. Κανένας ιατροδικαστής, όσο κι αν λιμπίζεται τη δημοσιότητα, δεν θα αποφαινόταν..
μπροστά στις κάμερες, με ανάλγητη σπουδή, ότι το μωρό βιάστηκε. Και από ποιον; Από τον πατέρα ή τον θείο του. Και κανένας ρεπόρτερ, ραδιοσταθμός ή κανάλι, καμιά εφημερίδα ή ιστοσελίδα, δεν θα έσπευδε να υιοθετήσει χωρίς στοιχειώδη έλεγχο την αποτρόπαιη «είδηση». Θα περίμεναν όλοι να τελειώσει η έρευνα, να ανακοινωθεί επίσημα το ιατροδικαστικό πόρισμα και το αστυνομικό συμπέρασμα.
Αλλά το μωρό ήταν ξενάκι. Ασιατάκι μάλιστα. Και –ήμαρτον, Κύριε– μουσουλμανάκι. Αρα; Αρα «όλα είναι πιθανά μ’ αυτούς, κυρίως δε είναι πιθανά τα χείριστα και τα αίσχιστα. Είναι κι η θρησκεία τους τέτοια». Και αφού «όλα είναι πιθανά», είναι σαν να έγιναν κιόλας. Οπότε, λιντσάρισμα. Κανιβαλισμός. Διαθέτουμε άλλωστε το ηθικό πλεονέκτημα, εθνικά και φυλετικά. Εδώ δεν έχουμε γονείς να δέρνουν τα βλαστάρια τους ή να πετάνε νεογέννητα σε κάδους. Ούτε μπαρμπάδες και παππούδες (και παπάδες ακόμα) να μαγαρίζουν παιδιά κάθε ηλικίας.
Τους κανιβαλίσαμε οικογενειακώς, νεκρούς και ζωντανούς, τους Σύρους πρόσφυγες, που θα θυμούνται πια τη Μόρια σαν παράδεισο, έπειτα από όσα έπαθαν στην Αθήνα. Τους δικάσαμε στην οθονίτσα μας, το μέγα λαϊκό δικαστήριο, και τους καταδικάσαμε αναπολόγητους σε ηθικό θάνατο. Κατήγορος ένας ανεπίτρεπτα επιπόλαιος ιατροδικαστής (αλήθεια, γιατί πρέπει οι ιατροδικαστές να περιγράφουν καταλεπτώς μπροστά στα μικρόφωνα τα ζοφερά ευρήματά τους, τόσες τσεκουριές, τόσες μαχαιριές ή σφυριές;). Εισαγγελείς, πρόεδροι, ένορκοι, όλοι όσοι άκουσαν στα λεγόμενα του ιατροδικαστή αυτά που ήθελαν να ακούσουν, άρα και να αναμεταδώσουν. Κι όχι από τον συνήθη κιτρινισμό τους, αλλά από έναν κιτρινισμό φυλετικό αυτή τη φορά, πολιτισμικό, ρατσιστικό.
Από τα ανώνυμα κοράκια και τις ψευδώνυμες ύαινες που λυσσάνε στο Διαδίκτυο και από τα μακελάρικα πρωτοσέλιδα δεν περίμενε κανείς τίποτε άλλο παρά δηλητήριο. Αλίμονο όμως αν, για τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να περιμένουμε από την Ιατροδικαστική Εταιρεία να φρονιμέψει κάθε μέλος της ξεχωριστά και από την ΕΣΗΕΑ να υποχρεώσει κάθε δημοσιογράφο-κανιβαλίσκο να ζητήσει συγγνώμη. Σέβας σε ενέσιμη μορφή δεν κυκλοφορεί. Ούτε το χρέος της αυτοκριτικής σε πόσιμη.
- το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα ειναι από την Καθημερινή (20.02.2020)