Έχω μια θεωρία, βγαλμένη απ’ τη ζωή μέσα. Προσωπικό αξίωμα, άνευ αποδείξεων, αλλά όπως μας μάθανε και στη σχολή η γνώση προκύπτει μέσω πειραμάτων και παρατηρήσεων. Από τις παρατηρήσεις μου λοιπόν κι εγώ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλοι μας και όλες μας κάνουμε μια στάση σε κάποια περίοδο της ζωής μας. Σ’ ένα χρονικό διάστημα τόσο..
σημαντικό, ώστε να μας σημαδέψει για πάντα. Εκεί είναι που λέμε «στοπ», λέει «στοπ» ο εαυτός μας και δεν ξεφεύγουμε ποτέ των ποτών. Ακινητοποιείται η μνήμη και μπαίνει σε λούπα και αυτή η χρονική περίοδος λειτουργεί ως αναφορά για όλο το υπόλοιπο του βίου μας. Εκτός πια κι αν στη διαδρομή προκύψει κάτι ακόμη πιο συγκλονιστικό και ανατρέψει τα πάντα…
Βλέπε και την περίπτωση Βαρουφάκη. Αξιέπαινος καθηγητής με φανατικούς φοιτητές και ακόμη πιο φανατικούς οπαδούς των ιδεών και της προσωπικότητάς του ήταν ως το 2015. Κι ύστερα ανέλαβε υπουργός Οικονομικών και μπήκε μπροστά για να σώσει την Ελλάδα απ’ τα μνημόνια και πλακώθηκε με τους Ευρωπαίους και ήρθε η μισή χώρα να σταθεί στο πλευρό του και είδε στο δημοψήφισμα να επιβραβεύεται η στάση του και το 62 % του ελληνικού λαού να λέει «ΟΧΙ». Αστέρας ήταν και πριν, αναμφιβόλως, αστέρας όμως ενός μικρού και περίκλειστου σύμπαντος. Με τους τσαμπουκάδες του, ωστόσο, στο Eurogroup αναδείχθηκε σε σούπερ νόβα της πολιτικής σκηνής. Εντός και εκτός συνόρων.
Οπότε; Οπότε είναι λίγο δύσκολο να ξεφύγει από εκείνη την περίοδο της ζωής του την θριαμβευτική και δραματική και εξωφρενική και να επιστρέψει στα καθημερινά και τετριμμένα. Ναι, το καταλαβαίνω ότι τώρα είναι αρχηγός κόμματος και διαθέτει και κοινοβουλευτική ομάδα (και ασυλία, μην το λησμονούμε!), αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι ίδιος ο σαματάς, δεν είναι ίδια η φουρτούνα, δεν είναι ίδιο το νταβαντούρι ρε φίλε. Ίδιο είναι να πλακώνεσαι με τον Σόιμπλε και να καυγαδίζεις με τον Βελόπουλο; Πλάκα έχει ο Κυριάκος δεν λέω, πετάει και τα ωραία του τα εθνικιστικά, αλλά στο τέλος της μέρας είναι ένα απλό αφρόψαρο συγκρινόμενος με τους καρχαρίες που είχε να αντιμετωπίσει στας Ευρώπας ο Γιάνης. Μαριδάκι ψιλό…
Ως εκ τούτου, ο Βαρουφάκης, ακόμη στο 2015 την έχει στραμμένη την προσοχή του. Εκεί έζησε την καλύτερή του ώρα που λένε και οι Εγγλέζοι, εκεί πρόταξε τα στήθη του, εκεί δεν μάσησε από κανέναν κερατά. Κι εκεί φυσικά πάτησε το κουμπί το Rec και ηχογράφησε τις συνεδριάσεις του Eurogroup, για περαιτέρω χρήση. Για περαιτέρω χρήσεις μάλλον, μιας και οι ηχογραφήσεις αυτές αναδείχθηκαν σε κάτι σαν Ιερό Δισκοπότηρο για τον Γιάνη και το κόμμα του. Ικανές να θεραπεύσουν πάσαν νόσον και πάσαν γιου νόου γουάτ!
Και τώρα; Τώρα θ’ αρχίσει να τις δημοσιεύει από τις 10 Μαρτίου, όπως δήλωσε στα ΜΜΕ. Αφού προσπάθησε πρώτα να πασάρει το σχετικό στικάκι στον πρόεδρο της Βουλής, αλλά ο πρόεδρος της Βουλής δεν είναι κανένα παιδάκι χθεσινό και του το επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων. Για να καταφύγει ο Γιάνης, ως συνήθως, στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, που εξακολουθούν να διατηρούν τρυφερές αναμνήσεις από την υπουργική θητεία του. Ήταν άλλωστε μακράν ο πιο «δημοσιογραφικός» πολιτικός και τα τάισε ατάκες για μια ζωή. Πλέον θα του ανταποδώσουν τη χάρη, τυπώνοντας καυτούς διαλόγους και ζόρικες ανταλλαγές απόψεων. Με πέντε χρόνια καθυστέρηση, αλλά όπως λέει και το τραγούδι τότε ήταν που βρέθηκε ο Βαρουφάκης κοντά στη δόξα μια στιγμή. Να μην την αρμέξει λίγο ακόμη αυτή τη στιγμή δηλαδή;
- το κείμενο του Xρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
