Κι αυτή η παρόλα λέει άκρες-μέσες: «Το παρακάνατε με τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Παραείστε ευαίσθητοι όταν σάς κρίνουμε. Μη κάνετε σαν θηλυπρεπείς χιονονιφάδες. Έχουμε κι εμείς..
δικαιώματα - οι λευκοί, στρέιτ, οικογενειάρχες. Ας τελειώσει πια αυτή η πνιγηρή πολιτική ορθότητα - δεν μπορούμε πια να εκφραστούμε».
Συνήθως αυτοί που σέρνουν το χορό είναι οι πιο προνομιούχοι. Πράγμα που σκανδαλίζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, ένας λευκός, στρέιτ προλετάριος είναι και λίγο για λύπηση όταν τον βλέπεις να υπερασπίζεται το τρύπιο καλυβάκι του, ενώ από πίσω περνάνε τρένα. Ναι, είναι ικανός κι αυτός για ασύμμετρη βία και άμετρο εκφοβισμό — αλλά την ίδια στιγμή τον βλέπεις να τρώει τόσες ταπεινώσεις, τόση ματαίωση (στην κοινωνία, τη δουλειά, τις σχέσεις…) που τον συμπονάς μέσα στη 360º φτώχεια του. Είναι τυφλός και δεν το ξέρει. Φτωχόπαιδο που τον πήραν στο Σαλό.
Αλλά οι άλλοι, που ξέρουν κάποια γράμματα, έχουν λεφτά και μια ζωή προνομίων - εκνευρίζουν πιο πολύ όταν εκφράζουν την κριτική τους περιφρόνηση στην νέα ορατότητα των μειονοτήτων. Διότι τα θέλουν όλα δικά τους.
- διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου που υπογράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στη lifo.gr EΔΩ