Να το ξεκινήσω το στόρι δηλώνοντας ευθαρσώς ότι διόλου δεν γουστάρω τη συνθηματογραφία στο σπίτι του Άρη Πορτοσάλτε, διόλου δεν την δικαιολογώ και διόλου δεν την παραδέχομαι. Κι επειδή εγώ είμαι φλώρος, του ΚΚΕ Εσωτερικού παιδί και της ανανεωτικής αριστεράς, ορίστε και τα λόγια ενός..
φίλου μου πραγματικά ριζοσπαστικού στοιχείου, το όνομα του οποίου θα μου επιτρέψετε να μην δώσω στη δημοσιότητα:
Καμία σχέση με επαναστατική πράξη δεν είχαν τα σπρέι στην οικία του Πορτοσάλτε. Λεζάντα του κάνανε, όταν την είχε περισσότερη ανάγκη από ποτέ!
Αυτά και τέλος με τον δημοσιογράφο, μιας και σοφά, σοφότατα μας είπε ο Χατζής ότι δουλειά μας δεν είναι να ασχολούμαστε με τις υποθέσεις των συναδέλφων μας. Δίκιο είχε, αφού η άποψη χαρακτηρίζει τον φέροντα αυτή και δεν χρειάζεται εγώ να παριστάνω τον οφθαλμίατρο και να τρέχω και καλά ν’ ανοίξω τα ματάκια του κόσμου. Όποιος μπορεί να δει θα δει κι όποιος δεν μπορεί ας πάει στο καλό ή έστω ας πάει στην Τήνο. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να τον λυπηθεί η Παναγίτσα και να του ξεμπουκώσει τις βλεφαρίδες.
Ας αφήσουμε όμως τον τηλεθεατή, τον αναγνώστη, τον ακροατή στη μοίρα του και ας ασχοληθούμε με το θέμα του σημερινού τίτλου. Ότι δηλαδή ένα σκασμό χρόνια από τότε που μας άφησαν χρόνους η 17 Νοέμβρη με τον ΕΛΑ και χάσαμε και τα δόλια τα Πυρηνάκια, ξαναμπαίνει στο τραπέζι θέμα τρομοκρατίας. Όπου τρομοκρατούν τα σπρέι και τα τρικάκια του Ρουβίκωνα κι όποιος ή όποια δεν σπεύδει να καταδικάσει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα τρομοκράτης είναι κι αυτός κι αν δεν είναι τρομοκράτης ράιτ θρου είναι συνοδοιπόρος των τρομοκρατών, πάνω κάτω το ίδιο πράγμα, βρώμικο ψωμί τρώνε τύπου Σαββόπουλος.
Ένας συνάδελφος παλιός από την «Ελευθεροτυπία» το είχε πει αυτό (ή κάτι σαν αυτό, τέλος πάντων) και αναρωτιόμασταν όσοι και όσες περάσαμε από την Κολοκοτρώνη και τη Μίνωος μήπως είχαμε λερωμένα τα πορτοφόλια μας με αίμα. Ο ίδιος κάτι τέτοιο υπαινίχθηκε, παρότι δεν πρότεινε ποτέ να επιστρέψει τα μισθά του. Πού να τρέχεις τώρα στο Δημόσιο Ταμείο και πώς να βγάλεις άκρη με το κράτος και τις υπηρεσίες του; Το καταλαβαίνω, έχει ταλαιπωρία. Άσε που άμα τα έφαγες τα μπικικίνια, δεν μπαίνει εύκολα το χέρι στην τσέπη. Μη σου πω ότι δεν μπαίνει καθόλου…
Αλλά τώρα πήγε ακόμη πιο μακριά το πράγμα. Τώρα μάθαμε ότι όποιος ή όποια δεν βγήκε φόρα παρτίδα να καταδικάσει τη συνθηματογραφία του Ρουβίκωνα βαδίζει στα βήματα της τρομοκρατίας κι όποιος ή όποια αναπαρήγαγε την επιχειρηματολογία της οργάνωσης ενδέχεται να είναι πιο τρομοκράτης κι απ’ τους τρομοκράτες. Τόσο στεγνά, τόσο ωμά, τόσο αβασάνιστα. Τόσο απελευθερωμένα από τα προσχήματα τις πάλαι ποτέ κραταιάς αστικής τάξης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, νομίζω ότι ο Βολταίρος πρέπει να σηκωθεί απ’ τον τάφο και να επαναδιατυπώσει τις εξυπνάδες του. Κάπως έτσι ας πούμε:
Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες. Αρκεί να μην σ’ ακούει κανένας.
Αλά γκρεκ, Φεβρουάριος 2020, με το φίμωτρο να μοιάζει πιο ευπρόσδεκτο κι από μάσκα για τον κορωνοϊό…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost