Το τηλέφωνο χτύπησε γύρω στις 11 το πρωί, λίγο πριν φύγω για τη δουλειά. Ηταν το σταθερό και ήταν άγνωστος αριθμός κι εγώ ποτέ δεν σηκώνω άγνωστους αριθμούς και μάλιστα εκείνη την ώρα.
-Η κυρία Ευγενία Λουπάκη; άκουσα μια ευγενική ηλικιωμένη φωνή.
- Μάλιστα.
-Είμαι η Κική Δημουλά..
-Παρακαλώ;
-Είμαι η Κική Δημουλά.
-Ναι το άκουσα αλλά προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω...
Γέλασε. Μου εξήγησε ότι έψαξε και βρήκε το τηλέφωνό μου γιατί θέλει να μ' ευχαριστήσει που την υπερασπίστηκα "τότε", χωρίς καν να τη γνωρίζω. Της είπα ότι έκανα απλώς αυτό που θεωρούσα σωστό και θα το έκανα για οιονδήποτε δεχόταν τέτοια άδικη επίθεση. "Γι' αυτό ακριβώς είστε ένα υπέροχο αριστερό κορίτσι "μου είπε συγκινημένη. Ζήτησε τη διεύθυνσή μου: "Θέλω να σας αφιερώσω την ύστατη συλλογή μου". Την ευχαρίστησα κι έκλεισα το τηλέφωνο έκπληκτη κι έκθαμβη. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ στα τόσα χρόνια δημοσιογραφίας να με αναζητήσει κάποιος "επώνυμος" για να με ευχαριστήσει. Για να παραπονεθεί ναι, για να πει ευχαριστώ, ποτέ.
"Δεν είστε αγαπητή, είστε αγαπημένη μου κυρία Λουπάκη. Και πάλι στο ελάχιστο περιορίζω τα συναισθήματά μου για σας. Οσο δε και να τα εντείνω πάλι δε λένε τί μέγεθος έχει αυτό που σας οφείλω. Με προστατεύσατε, σα να με ξέρατε περισσότερο κι απ' ότι αν με γνωρίζατε. Μια προστασία μ' έναν λόγο για τον οποίο αντίδωρο δεν υπάρχει".
Αυτή την ιστορία δεν την έχω πει, την αφιέρωση δεν την έχω επιδείξει, τη Δημουλά δεν την πήρα τηλέφωνο να βρεθούμε, όπως μου ζήτησε, δεν επιδίωξα να της κάνω συνέντευξη. Την καταθέτω τώρα που αποδήμησε, ως ελάχιστο δείγμα της ποιότητάς της. Αλλά και γιατί θέλω να θυμίσω για ποιο λόγο αισθανόταν ευγνωμοσύνη απέναντί μου, επειδή χθες τη νύχτα που πληροφορήθηκα τον θάνατό της, είδα ότι ούτε μπροστά στο θάνατο είναι ικανοί ορισμένοι να δείξουν σεβασμό.
Ηταν Μάιος του 2013, όταν ξέσπασε η ιερή "αριστερή" οργή στο διαδίκτυο. Η ήδη 80χρονη ποιήτρια σε μια εκτενή-συζήτηση μάλλον παρά συνέντευξη για την Αθήνα, είχε πει ότι δεν βρίσκει πια θέση να καθήσει στα παγκάκια της πλατείας Κυψέλης, με τόσους μετανάστες που ζουν εκεί και πού να πάνε κι αυτοί οι καημένοι είχε προσθέσει. Ο λιθοβολισμός ήταν ακαριαίος. Τότε (14 Μαΐου 2013) είχα γράψει στην Αυγή ένα κείμενο με τίτλο "Το λίγο του κόσμου" που είναι και τίτλος ποιητικής συλλογής της Κικής Δημουλά.
Διαβάστε ΕΔΩ το κείμενο της Ευγενίας Λουπάκη που έγινε η αιτία να την αναζητήσει η Κική Δημουλά
