Και εξάπαντος με σκούρες φωτοσκιάσεις και φαιές αποχρώσεις. Έχει γίνει μόνιμος θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων - στον ΣΚΑΪ φυσικά πάει το σχετικό Όσκαρ.. Η αγριάδα του εισβάλλει σε όλα τα σπίτια, διασκεδάζει τις καφετέριες, τρομάζει τα μικρά παιδιά, προκαλεί χαμόγελα χαράς -καλά τα λέει ο δικός μας- σε θιασώτες του ξύλου που βγήκε από τον παράδεισο. Και γκριμάτσες αποδοκιμασίας σε άκρους των άκρων δεξιούς και νεοναζί που δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι μπαίνει στα χωράφια τους.
Καθώς κάθε καλός ακροδεξιός έχει ανάγκη από έναν κακό εχθρό, αυτός τα έχει τελευταία με τους πρόσφυγες. Παράτησε τους Εβραίους, ακόμα και τους κομμουνιστές - του ΣΥΡΙΖΑ, όχι τους συνεπείς. Πυροβολεί τώρα τους μελαψούς που έρχονται στην Ελλάδα - περνάνε, λέει, καλύτερα στη Μόρια από την Τουρκία.
Όχι μόνο γιατί το έχει στο πολιτικό του DNA και στον υστερικό του χαρακτήρα, αλλά και γιατί είναι πιο πιασάρικο. Έχει κοινό, πώς το λένε. Αυτό εξάλλου, το κοινό που δεν πρέπει να διαφύγει από τη Ν.Δ., κρύβεται πίσω από την ντροπαλή συμπάθεια από όλους εκείνους που έβγαζαν φλύκταινες όταν ο Πολάκης κοπανούσε διάφορους έντιμους δικαστές και άτιμους καταχραστές. Τώρα δερματολογικώς είναι μια χαρά. Ας κάνει τη βρόμικη δουλειά ο μπράβος των λέξεων...
Την κάνει λοιπόν. Μόνο που έχει αρχίσει, όπως για όλους του είδους από την εποχή του Αριστοφάνη, η αντίστροφη μέτρηση. Δεν λείπουν φυσικά όσοι έπεσαν στη μαρμίτα του. Αλλά ο πολύς κόσμος, ο πάρα πολύς, ακόμα και της Ν.Δ., αναπτύσσει αντισώματα. Την πλάκα. Τον σαρκασμό. Την ειρωνεία.
Τις ανατριχιαστικά επαναλαμβανόμενες κραυγές του -λύκος στα πρόβατα!- άρχισαν να τις βαριούνται ακόμα και οι επιρρεπείς.
Πολύς Άδωνις σε παράθυρα, τίτλους, σάιτ, τοίχους. Δυσπεψία ακόμα και σε στομάχια έτοιμα να χωνέψουν πρόσφυγες και κόκκινους. Ωμούς ή σε μπάρμπεκιου.
Έτσι, αν και τη ζημιά του ακόμα βέβαια την κάνει, ακούς όλο και πιο συχνά, όλο και πιο πολλούς να τιμούν στο πρόσωπό του τον μακαρίτη τον Τζίμη: “Δεν μας χέζεις, ρε Άδωνι!”
Θανάσης Καρτερός / avgi