Προφανώς για τον διδακτισμό της, διότι το σκηνοθετικό αλαλούμ του δευτέρου μέρους μπορεί να το καταλάβει ακόμα και ένα μικρό παιδί που η αισθητική του έχει..
διαπαιδαγωγηθεί με αριστουργηματικά κινούμενα σχέδια.
Έχω ξαναγράψει για τα «παράσιτα». Παρά το εξαιρετικό πρώτο μέρος της ταινίας, το δεύτερο κατέπεσε κραυγαλέα στον διδακτισμό, διότι καθώς φαίνεται ο σκηνοθέτης προτίμησε να κάνει περισσότερο πολιτική και δυστυχώς για την ταινία λιγότερο κινηματογράφο. Τους μεν καπιταλιστές τους τρομάζει με την σφαγή και το αίμα που τους περιμένει, στα δε παράσιτα προτείνει την λύση να γίνουν και αυτοί καπιταλιστές, ώστε να αγοράσουν την έπαυλη των καπιταλιστών, αν θέλουν να βγάλουν τον πατέρα τους απ’ το υπόγειο και να απαλλάξουν τις οικογένειες τους απ’ την αφόρητη μυρωδιά της φτώχειας.
Δεν με εντυπωσιάζει που για άλλη μια φορά τα Όσκαρ προτίμησαν το πολιτικό αντί για το κινηματογραφικό. Συνήθως τα Όσκαρ έπονται, εφόσον προηγούνται οι ύμνοι της παγκόσμιας κριτικής και αυτό αξίζει να μελετηθεί κάποτε τουλάχιστον ως ένα κοινωνικό φαινόμενο, όχι του κινηματογράφου αλλά της κινηματογραφικής κερκίδας.
Τάκης Ψαρίδης (fb)
