Τον Κλέαρχο Τσαουσίδη τον..
γνώρισα τέλη του 1997 ως νέος δημοσιογράφος (όμως με μια αυτοπεποίθηση NA, λόγω άγνοιας κινδύνου...). Ηταν διευθυντής του "Αγγελιοφόρου της Κυριακής", μιας εφημερίδας τότε πρώτης σε κυκλοφορία στη Θεσσαλονίκη, μια κοινή εκδοτική προσπάθεια των "μεγάλων" του χώρου, ΔΟΛ και ΠΗΓΑΣΟΥ.
Άνθρωπος κιμπάρης, ευθύς, ήπιος, με εμπιστεύθηκε να γράφω κάθε εβδομάδα την κεντρική ανάλυση της εφημερίδας, σαλόνι 2 -2,5 χιλιάδων λέξεων. Για κάθε θέμα, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, διεθνών σχέσεων, κυβέρνησης, άμυνας, Εκκλησίας, τεχνολογίας! Ένα απίστευτο δηλαδή γαιτανάκι θεμάτων, που κάθε ένα ήθελε και ένα ειδικό συντάκτη. Το πως τα κατάφερα είναι άλλη ιστορία, πάντως 6 χρόνια και 300 κείμενα μετά, πολλα από αυτά και πρωτοσέλιδα, η ανάλυση της Κυριακής ήταν το μεγαλύτερο δημοσιογραφικό σχολείο που μπορούσα να περάσω. Και ο Κλέαρχος πάντα να με ενθαρρύνει, να μου δίνει το θέμα κάθε Τρίτη βράδυ, να ακούει στο τηλέφωνο το κόμπιασμα μου, να με βεβαιώνει "μπορείς, ξέρεις εσύ, σε εμπιστεύομαι".
Μαζί του γνώρισα, έστω και από μακριά, τον Χρίστο Ζαφείρη και τον συγχωρεμένο Γιάννη Καμήλαλη, στελέχη του "Αγγελιοφόρου", που επίσης μου στάθηκαν στα πρώτα μου βήματα.
Ζητώ συγγνώμη για το προσωπικό της ανάρτησης, αλλά τους ανθρώπους που φεύγουν έτσι τους θυμόμαστε, ως συνδυασμό αυθύπαρκτων προσωπικοτήτων αλλά και ως επιρροή στη δική μας ζωή.
Ο Κλέαρχος λοιπόν παρότι γνωστός δημοσιογράφος και διευθυντικό στέλεχος και με μεγάλη διαδρομή στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, ποτέ δεν τον άκουσα βαρύγδουπο, με τουπέ και ύφος. Αντίθετα ήταν πάντα ευγενής, μειλίχιος, υπομονετικός, με συμβουλές, με παροτρύνσεις, με επισημάνσεις, ιδανικός για να βγάλει από μέσα από τον καθένα το καλύτερο που μπορούσε να δώσει. Από αυτόν και μερικούς σαν κι αυτόν διευθυντές μου, έμαθα και εγώ μια εκδοχή "διευθυντικής κουλτούρας" στο χώρο της δημοσιογραφίας, εκείνη που σε κάνει και καλύτερο επαγγελματία και καλύτερο συνάδελφο. Και τελικά καλύτερο άνθρωπο.
Του οφείλω πολλά, του το είχα πει, μακάρι να μπορούσα να του το ξαναπώ.
Χρήστος Κτενάς (fb)
