Το χειρότερο δε όλων, είναι..
νομίζω η διάθεση να δικαιολογήσουμε μ’ εκείνα τα «αλλά…» τον εκάστοτε νταή. Αυτό είναι εξόχως εξοργιστικό και φέρνει, όσους το κάνουν, πιο κοντά στη συμπεριφορά που πριν το «αλλά…» υποτίθεται ότι κατακεραύνωναν.
Νταήδες έδειραν υπαλλήλους του ΕΚΑΒ στην Κρήτη «αλλά… κρητικοί είναι μωρέ…»
Νταήδες στο δρόμο, νταηλίκια στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας εναντίον των υπομονετικώς αναμενόντων αλλά και των εργαζομένων, νταηλίκια στη Βουλή…
Συνηθίζουμε και όπως είπα με εκείνο το «αλλά…» τελικά συνταυτιζόμαστε με την συμπεριφορά του νταή και νομίζουμε ότι αυτό πλέον είναι η κανονικότητα.
Ο δυνατός επιβάλλει την άποψή του στους υπόλοιπους.
Η ευγένεια και η καρτερικότητα για κάποιους μετριέται ως ανημπόρια αντίδρασης.
Η αγριάδα γίνεται κυρίαρχη και η καθημερινότητα νοσηρή.
Η συνήθεια όλης αυτής της συμπεριφοράς, που ασελγεί πάνω μας ατιμώρητα, είναι – θα το ξαναπώ – χειρότερη από την ίδια εκάστοτε νταηλίδικη στάση.
Οι πολιτικοί, κάποιοι, συνήθως αυτοί που βρίσκουν εύκολα στασίδι στα διάφορα media, λειτουργούν σαν τον συνοικιακό νταή που όσο φωνάζει και κάνει χειρονομίες νομίζει ότι θα πείσει για τα λεγόμενά του.
Οι οπαδοί τους αγαλλιάζουν, οι σταυροί στις εκλογές ανεβαίνουν και έτσι διαχέεται στην κοινωνία η αποδοχή του νταηλικιού ως απαραίτητου «σωσιβίου» επιβίωσης σε μια σκληρή καθημερινότητα.
Και μετά… κάποιοι γραφικοί να λένε, το αυτονόητο νομίζω: Δεν πάει έτσι ρε παιδιά!
Όμως ζούμε στην εποχή που ο αυτονόητο έχει γίνει ζητούμενο και, πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι η με όποιον τρόπο «αντίσταση» στο «τέρας». Να μη συνηθίζουμε! Να αντιδρούμε και να προσπαθούμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
