Ας βρεθεί λοιπόν η πολιτική ηγεσία-καμικάζι που θα τινάξει αυτή τη γάγγραινα στον αέρα, δια παντός!
Η ιαχή* των Ιαπώνων καμικάζι για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ θα έπρεπε να είχε ηχήσει πάνω από τα ελληνικά γήπεδα ποδοσφαίρου εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια. Ισως και 30, από τον Ιανουάριο του 1991, όταν ένα 17χρονο παιδί έπεφτε..
νεκρό έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ.
Από τότε δηλαδή που οι φυσιολογικοί άνθρωποι άρχισαν να απομακρύνονται από τις κερκίδες ή να το σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν πάνε να παρακολουθήσουν έναν αγώνα χωρίς τα παιδιά του, πολύ δε περισσότερο ένα ντέρμπι.
Στην ελληνική Πολιτεία είχαν προσφερθεί πλήθος αφορμές, όχι απλά να διακόψει το επαγγελματικό πρωτάθλημα αλλά να το καταργήσει εντελώς και να το μετατρέψει και πάλι σε ερασιτεχνικό.
Από τη διοργάνωση του 1979-80 όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό, κερκίδες, «θύρες», δρόμοι και στενά γύρω από τα γήπεδα βάφτηκαν με αίμα, νέων στην πλειοψηφία τους ανθρώπων. Σκάνδαλα επί σκανδάλων για στημένους αγώνες, για «πουλημένες» διαιτησίες και για «παράγκες» απασχόλησαν την κοινή γνώμη και κάποιες έφτασαν ως τη δικαιοσύνη ενώ ελάχιστες τελεσιδίκησαν. Τεράστια δίκτυα διαπλοκής στήθηκαν ανάμεσα σε αθλητικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες.
Αλλά και για να έχουμε καλό ρώτημα: Πόσες διεθνείς επιτυχίες έχουν να παρουσιάσουν οι επαγγελματικές ΠΑΕ από το 1979 μέχρι το 2019; Δύο φορές στους «4» ο Παναθηναϊκός και ελάχιστες φορές στους «16» άλλες ΠΑΕ. That’s all, που λέμε και σε άψογα αγγλικά! Η ευρωπαϊκή πορεία των περισσότερων τελειώνει λίγο πριν, λίγο μετά της παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, κάθε χρόνο…
Δεν είναι ανάγκη να αναφέρουμε τα περιστατικά και τις υποθέσεις μία-μία από την εποχή του Κοσκωτά μέχρι σήμερα. Η ελληνική κοινωνία τα παρακολουθεί όλα αυτά, τα ξέρει, τα συζητάει. Ένα μεγάλο μέρος της έχει γυρίσει την πλάτη στο πιο λαϊκό άθλημα. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι συνεχίζει να αγαπάει την ομάδα της πόλης ή της συνοικίας του και τη θεωρεί κομμάτι της ταυτότητάς του, αποφεύγει όμως να πάει στο γήπεδο και πολλές –πάρα πολλές- φορές αποφεύγει να τη δει και από την τηλεόραση για να μην την …σπάσει.
Δεν χρειάζονται πολλά να πεις για να καταλήξεις σε μία και μόνο λύση: το Grexit του ελληνικού ποδοσφαίρου και η διάλυση των Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών θα έπρεπε να είχε συμβεί από τότε που χρειάστηκαν να μπουν κάγκελα και δίχτυα ανάμεσα στην κερκίδα και τον αγωνιστικό χώρο. Κάγκελα και δίχτυα που θα έπρεπε να μπουν ανάμεσα στο αθλητικό και πολιτικό σύστημα. Για να μην συμβαίνουν όλα αυτά που παρακολουθούμε χρόνια τώρα, με όλες τις κυβερνήσεις, και επαναλαμβάνονται τις τελευταίες ημέρες…
Ας βρεθεί λοιπόν η πολιτική ηγεσία-καμικάζι που θα πει το «Τόρα! Τόρα! Τόρα!»* και θα τινάξει αυτή τη γάγγραινα στον αέρα, δια παντός!
*Όταν άρχισε η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, ο Γιαπωνέζος ναύαρχος έστειλε στο επιτελείο το συνθηματικό μήνυμα-ιαχή «Τόρα, Τόρα, Τόρα». Τόρα στα Γιαπωνέζικα σημαίνει «Τίγρης» και είναι κάτι σαν το δικό μας «Αέρα!».
- το κείμενο του Α. Παναγόπουλου είναι από το newpost